MAMA`S GROTE JONGEN

Het is even over zevenen als de wekker gaat. 'Getver, welkom in het land van de realiteit', denk ik prompt verloren. Ik ben me niet bewust van de tijd en roep nog even naar manlief; 'hoe laat leven we schat?'. De vakantie is over en het gewone leven krijgt wel heel realistische vormen. Deze week gaat er heel veel gebeuren. Vandaag is de eerste dag van mama's grote jongen. Hij gaat werkelijk waar naar de Peuterspeelzaal. Nu mama gaat werken deze week, hebben we kunnen regelen, dat hij bij opa en oma in de straat twee ochtenden zijn heil bij zijn leeftijdsgenootjes mag gaan zoeken.

Ik drop manlief af op zijn werk, ook voor hem is de hamer hard. De eerste werkdag na twee heerlijke weken vakantie. Uiteraard als hij enigszins chagerijnig reageert, vraag ik waarom hij zo reageert. Het antwoord is simpel; 'ik moet godsamme weer aan het werk'. Voor hem is de wetenschap, dat mama ook deze week aan de gang moet vast een oppepper. Zo tegen een uur of half negen arriveer ik in Katwijk bij het ouderlijk nest. Het miezert buiten een beetje. Ik heb een rugzakje gekocht voor de kleine man. Zijn jas gaat aan, zijn tas om zijn schoudertjes en op naar de opvang. Als ik met mam aankom, dan is de PSZ nog niet open, vanwege het waardeloze weer keren we huiswaarts. Het is immers maar op steenworp afstand.

Zo rond de klok van tien voor negen wagen we poging twee. Hetzelfde tafereel volgt, jasje aan, tasje om de schouders.... jeetje, wat wordt hij groot. Als we aankomen zijn de dames van de opvang aanwezig. Mam en ik lopen naar binnen en ik vraag nog naar wat formulieren. Al snel zit het manneke bij een van de meiden op de arm, zijn eerste stap in de grote mensenwereld. Ik slik een moment van emotie in. Even nog lijkt hij last te hebben van 'mama sickheid' en een traantje op het kleine wangetje doet mijn tere moederhart wankelen. 'Kom op mam, we gaan pleite, zeg ik tegen moederlief. We wandelen richting huis. De eerste stap naar de nieuwe toekomst is gemaakt.

Morgen wacht mij de grote dag. Na twee jaar ga ik weer aan de slag. Ik heb er reuze veel zin in, alhoewel ik, de bruut in verbaal-zijn-land, wel besef dat dit wel een memorabel moment is. Ik laat Kees de hond achter bij ouderslief en duik de schoonmaak in. Schoonmaken geeft op dat soort momenten ruimte in de menselijke geest. Daarnaast wil ik, dat het huisje spik en span is voor ik ga werken. Als het even over half twaalf is, ontvang ik van mam een telefoontje, 'het ventje heeft zich prima vermaakt schat', is de boodschap. Ik ben verheugd met die boodschap, maar realiseer me zo goed; 'zo zit het ventje in je buik, zo is hij mama's grote jongen'......

Met die gedachten knijp ik mijn handen nog wat vaster in de sopdoek, alles heeft zo zijn tijd. Na twee prachtige jaren van moederschap en een geweldige band opbouwend met zoon lief, besef ik mij; 'JIJ BENT MAMA's GROTE JONGEN' en mama moet nog even wennen aan het feit dat je straks bij andere mensen, die het beste met je voorhebben, je dagen zult slijten....... Pffffffff, moeder worden, moeder zijn, het heeft toch wel een bizarre impact op je gevoelsleven. In mijn hart bedank ik mijn kleine schat, voor alle mooie momenten, die in onze afgelopen twee jaar zijn voorbij gekomen. En een conclusie kan ik slechts maken, 'ik ben een geluksvogel, dat ik zo lang en intensief van je heb kunnen genieten. Niemand heeft gezegd, dat loslaten makkelijk is.....'.

Geschreven : september 2009