Emma Linn haar geboorteverhaal

Lieve Emma Linn, mijn dochter…..

Meisje, hier jouw bevallingsverhaal:

Op 30 januari was mama uitgerekend van jou en oh, wat kéken we uit naar deze langverwachte donderdag!

De ochtend verstreek zonder dat er wat gebeurde.

’s Middags had mama een controle afspraak staan bij de verloskundige en deze wilde mama wel strippen….dus daar ging ik.

Nog helemaal onervaren op dit gebied ging mama op ‘’de onderzoekstafel’’ liggen…..

Na een onprettig moment was de teleurstelling dan ook erg groot dat er nog niets te strippen viel.

De baarmoedermond zat nog helemaal dicht dus er kon nog niets gebeuren….qua strippen.

Lichtelijk teleurgesteld én met een nieuwe controle afspraak op de kaart ging ik weer naar huis.

Papa en ik bedachten toen samen dat het dan maar 02-02 moest worden dat jij geboren zou worden.

Ons idee van 2 setjes van 2 kindjes vonden wij erg mooi om dat symbolisch in de datum terug te zien.

Dus ja, op 2 februari zal jij geboren worden, mooi op zondag in alle rust van het weekend….

Maar nee, ook deze datum ging rustig voorbij en jij, jij bleef héérlijk zitten waar je zat.

’s Avonds lag ik helemaal sneu in bed, zo had ik mij verheugd op deze datum die nu ook zomaar weer voorbij ging….

Zo werd het maandag, 3 februari, weer op controle en weer een strippoging…

En echt waar, ik kon gestript worden!

Ik had 1 a 2 cm ontsluiting dus de verloskundige ging een poging wagen.

Nadrukkelijk werd er bij gezegd dat 1 op de 6 vrouwen bevalt na een strippoging.

Nou, gestript en wel ging ik naar huis.

Ik moest nog wel een afspraak maken voor donderdag 6 februari in het ziekenhuis.

Ik zou dan een week overtijd zijn en ik moest dan voor een hartfilmpje en ctg naar het ziekenhuis gaan.

Die avond weer naar bed gegaan en lichtelijk ontdaan werd ik dinsdagochtend wakker, nee hoor, ik was nog steeds niet bevallen en écht nog steeds zwanger!!

Maar deze dinsdag voelde ik mij anders….

Ik verloor telkens wat bloed en het was onrustig in mijn buik.

Jij, kleine lieveling was bezig je voor te bereiden op het geboren worden.

Deze dag,4 februari had mama’s vriendin dienst.

Ik heb haar ’s avonds een berichtje gestuurd over de onrust in mijn buik en dat ik het idee had ‘’al wel bezig te zijn, maar dat het net niet doorzette’’.

Zij stuurde terug rond 20:00 u langs te komen.

Na een gezellig kopje thee gingen we naar boven waar strippoging 3 plaatsvond.

Ik had er inmiddels al een cm bij dus dit was nu 3 a 4 cm.

Na het advies nog te gaan douchen en dan lekker naar bed te gaan ging zij weer weg.

En zo gingen we die avond naar bed…..

Het is 5 februari 2014 als ik om 00:30u wakker word van mijn eerste wee!!

Mijn eerste reactie is :YES!!!

Meteen gevolgd door: OH, NEE!!!

Ik weet, nu is er geen weg meer terug en ik spreek mezelf toe vooral rustig te blijven.

Dit lukt me goed.

Ik besluit mijn lief voor zolang het lukt nog te laten slapen.

De weeën komen nog onregelmatig en ik kan ze in bed nog aardig opvangen.

Om 02:00u mag ik van mijzelf uit bed gaan.

Eerst maar eens naar de badkamer, even naar de wc.

Maar jee, nu ik uit bed gekomen ben zijn de weeën alleen nog maar aanwezig en lijken niet meer te willen stoppen.

Ik wek mijn geliefde en zeg hem dat het zover is!

We gaan samen naar beneden en terwijl hij de verloskundige (mijn vriendin) belt, probeer ik een houding te vinden waarin ik mijn weeënstorm op kan vangen.

Ik zit op mijn knieën en hang met mijn armen op een voetenbankje en zo komen en gaan de weeën in rap tempo.

Gelukkig is A. (de verloskundige) er snel.

Het is inmiddels bijna 03:00u.

Na een inwendig onderzoek blijk ik al 7 cm te hebben…

Ze wil mijn vliezen nog niet breken, omdat de kraamverzorgster er nog niet is.

Ze zit rustig bij mij en zegt niet te veel.

Ook mijn lieverd houdt zich rustig.

Zo heb ik het het liefst….het stil om mij heen terwijl ik mij door de weeën heen worstel.

Het ‘’goed zo, meid’’ van A. zorgen ervoor dat ik mijn controle niet verlies en niet in paniek raak.

‘’Over een uur is ze er wel’’ zegt ze even later.

Nog een uur?denk ik in mijzelf, dat gaat nooit lukken…dat houd ik niet vol zo….

Kraamverzorgster D. komt binnen en ik houd het nu niet meer vol.

Voordat ik in paniek kan raken zegt A. dat het tijd is om op het bed te gaan liggen.

Met zijn drieën helpen ze me op het bed te komen.

En dan is er volledige ontsluiting!!!

Een omschakelmoment, want persen vind ik niet fijn!!

Ik houd het doel voor ogen: eindelijk mijn kleine prinsesje ontmoeten.

Bij de volgende wee roep ik eerst nog half histerisch: maar ik weet niet hoe ik moet persen!!

Maar natuurlijk weet ik nog wel hoe dat moet en anders doet mijn lichaam het wel voor me, wát een oerkracht!!!

Na de eerste perswee is er wat paniek omdat de harttonen van ons meisje wegvallen.

Ik moet op mijn zij gaan liggen en dat is écht niet prettig…in mijn oerkrachten grijp ik de kraamverzorgster bij haar arm en trek haar zo ongeveer het bed in!

Het wachten is op de volgende wee en dan voel ik jou geboren worden….

Jij, prachtige Emma Linn wordt op mijn buik gelegd…………ik pak jou vast en ben zeer verbaasd over hoe klein jij aanvoelt!

Voor mijn gevoel ligt er amperaan iemand op mijn buik.

Je blijkt een klein, fijn en teer popje te zijn.

Mama zelf knipt de navelstreng door, hoe bijzonder is dat!

Welkom op de wereld, mooi vrouwtje…..

Nu kijken we elkaar voor het eerst in de ogen……….daar ben je dan…..

Meisje, wat heb ik lang over dit moment gefantaseerd…..wat bén je práchtig mooi!

Schitterend geschapen door de Schepper…….ik bekijk je prachtige bovenlipje…..écht prachtig mooi gesloten………ik ruik je heerlijke luchtje…..en ja, je hebt ook de mooie donkere haartjes……….WAUW…. tranen van opluchting en geluk lopen over mijn wangen…

Emma Linn Anke Petronella, 3590 gr. 49cm om 03:39u geboren.

Vernoemd naar jouw beide oma’s!

Nu is het wachten op de placenta.

Helaas wil die niet komen en moet de ambulance komen.

Het lijkt helemaal langs me heen te gaan.

Ik bel mijn moeder en vertel haar het heerlijke nieuws……ze valt bijna uit bed van verbazing….een meisje??!!

Ze dacht écht dat het een jongen zou zijn, wat is ze blij!!!

Natuurlijk komt ze meteen naar ons toe om op onze 3 zonen te passen terwijl ik naar het ziekenhuis moet.

De ambulancebroeders bellen even later aan.

Daar staan ze met hun brancard.

Emma Linn is inmiddels al in de kleertjes en in haar jasje om mee te gaan met papa in de auto achter de ambulance aan.

A. zegt me nog één keer mee te persen terwijl zij aan de navelstreng trekt en ja hoor, daar is de placenta!!!!!

Gelukkig!!!!!!!

Hij is gelukkig compleet dus de ambulance kan weer terug naar het ziekenhuis….wat een opluchting, al sta ik er niet echt bij stil.

Ik krijg Emma Linn weer heerlijk bij mij……….

Mijn C. en ik kussen en feliciteren elkaar en kijken vol liefde naar ons mooie dochtertje.

Wát een rijkdom…..

Het heerlijke besef dringt tot me door dat de klus geklaard is en ik nu écht nóóit meer hoef te bevallen!!!!

Ah, het genieten kan beginnen!!!

En dat doen we ook.

Emma Linn, je bent een prachtig, mooi en lief meisje, wat houden wij van jou!!

Op jouw geboortekaartje schreven wij:

Jij, prachtige Emma Linn…

Jij maakt ons compleet gelukkig…

Meer woorden zijn niet meer nodig.....