Bloed en zorgen...

Zucht.... Het begon allemaal dinsdag middag. Ik was pauze aan het houden met wat collega's toen ik plotseling iets voelde. Ik liep naar het toilet en daar kwam het: een enorme sloot met bloed...!!! Ik schrok me rot en was totaal in paniek. Hoe kan dit? Waarom verlies ik mijn kindje? Help!

Direct belde ik mijn vriend en die kon niet veel anders uitbrengen dan: sterkte... Het bloed bleef maar uit me lopen, maar nog geen stolsels te zien.
Vervolgens liep ik terug naar mijn collega's en de enige die van mijn zwangerschap wist was aan de telefoon. Ik wilde eigenlijk vragen of zij even met me mee liep, maar dat ging dus niet. Ik probeerde te wachten tot ze klaar was met bellen, maar toen viel ik bijna flauw en begon ik te hyperventileren. Al snel kwam een andere collega naar me toe en voor ik het wist stond iedereen om me heen. Toen ik op een gegeven moment op keek zag ik de collega op wie ik wachtte ook naast me staan. Ik keek haar aan en ze vroeg of ik even apart wilde gaan zitten. Ik knikte ja en ze nam me mee. Tussen het snikken door wist ik uit te brengen dat ik bloedde. Toen ik iets gekalmeerd was kon ik haar vertellen dat ik enorm heftig bloedde, maar eigenlijk niet heel veel buikpijn had. Ze zei meteen dat ze me ziek ging melden en dat ik naar huis zou gaan. We wachtten even tot iedereen weer aan het werk was en toen ben ik nogmaals naar het toilet gegaan en vervolgens ben ik naar huis gegaan. In de auto heb ik de afdeling gynaecologie gebeld en volgens de vrouw aan de telefoon moest ik gewoon afwachten en over 2 dgn had ik toch een echo dus dan zouden we wel zien. De verloskundige kreeg ik niet te pakken en dus ben ik toen 45 minuten naar huis gaan rijden. Er ging van alles door mijn hoofd...

Eindelijk thuis gekomen ben ik op de bank gaan zitten en heb ik nogmaals geprobeerd de vk te bellen. Ondertussen had ik ook mijn vriend gevraagd naar huis te komen en toen hij thuis kwam barstte ik in huilen uit. Terwijl de paniek iets wegzakte bedacht ik me dat ik natuurlijk die ochtend reanimatietraining had gehad en dat er misschien een vaatje gesprongen kon zijn, maar ik wilde mezelf ook niet voor de gek houden en het leek me wel erg veel bloed voor een gesprongen vaatje. Uiteindelijk kreeg ik de vk te pakken en die vroeg me te gaan kijken hoe erg ik nog bloedde. Ik had op mijn werk alleen een tampon bij me en die had ik dus ingebracht. De hoeveelheid bloed viel op dat moment wel weer mee, dus de vk dacht dat ik inderdaad teveel druk op mijn buik had gezet waardoor er een vaatje was geknapt. De vk ging wel even voor me bellen naar het zkh en ze kon een afspraak voor me regelen voor die avond om 19.30 uur.

De rest van de middag bleef het redelijk rustig, maar ik had wel last van een zeurende buik. Toen we in het zkh waren die avond ging ik nog even naar het toilet en toen bloedde ik toch weer wat. Lang niet zoveel als die middag, maar toch stelde het me niet erg gerust. Uiteindelijk waren we om 20.20 uur ongeveer aan de beurt. Ik was zo verschrikkelijk bang... Ze deed een inwendige echo en daar was ons kindje te zien. Met een kloppend hartje!!!! Oh, wat was ik blij!!!! Ze kon het kindje alleen niet meten want daar was dit echo apparaat niet geschikt voor. Ik moest de afspraak van donderdagochtend maar gewoon laten staan en dan zouden ze het kindje ook weer kunnen meten.

Woensdag was ik vrij  van mijn werk, dus dat kwam wel goed uit. Ik heb gestofzuigd, gedweild, geschilderd en ik ben natuurlijk druk geweest met mijn dochtertje. Aan het einde van de middag rond 17 uur voelde ik in ene weer wat lopen, dus ik sprong op en trok mijn broek naar beneden in de badkamer. Het bloed liep langs mijn benen!!! Sh*t! Weer belde ik de vk. Die zei dat het best opnieuw kon gaan bloeden en dat ik me niet teveel zorgen moest maken. Ik moest bellen als het door bleef bloeden of als ik krampen zou krijgen. Gelukkig stopte het bloeden dit keer snel en ik was ook al een stuk minder in paniek dan de dag ervoor. Gelukkig zouden we morgen sowieso weer een echo krijgen, dus nog even volhouden.

Donderdagochtend hadden we al om 8 uur een afspraak. Het bloeden was inmiddels helemaal gestopt, maar ik was toch nog wel zenuwachtig. De echo werd dit keer uitwendig gedaan en ik zag al meteen een mooi kloppend hartje. Wat een opluchting. Het kindje was ook goed te zien dit keer, terwijl dat vorige week nog amper zichtbaar was. De echoscopiste meette het op en ze kwam op 6 wkn en 0 dagen. Hoe kan dat??? Ik zou eigenlijk al 7 wkn en 2 of 3 dgn moeten zijn. Ik was er helemaal niet gerust op, want zo ging het vorige keer natuurlijk ook. De echoscopiste probeerde me gerust te stellen met de mededeling dat het wel al een stuk gegroeid was sinds vorige week en dat de gynaecoloog vorige week alleen de vruchtzak had opgemeten en dat dat nog wel kan verschillen met het vruchtje zelf. Nou, ik kan je vertellen dat ik nog steeds niet gerustgesteld was. Gelukkig ziet mijn vriend het altijd een stuk positiever in dan ik, maar wat een stress zeg... Verder zag ze ook nog een grote bloeduitstorting in mijn baarmoeder. Hier zou het bloed ook vandaag kunnen komen.
Ik ging vervolgens naar mijn tante toe, omdat die op onze dochter aan het passen was en ik zat daar net een half uur op de bank (met een vervelende zeurende buik) toen ik weer iets voelde. Niet weer hè?! Ik sprintte naar het toilet en ik plastte gewoon puur bloed, alleen plastte ik niet echt... Dit was nog weer meer dan gisteren... Ik heb mijn tante ook laten kijken en die schrok zich ook rot. Dit kon toch niet van een bloedvaatje zijn. De vk dacht ook dat dit waarschijnlijk van de bloeduitstorting was, omdat het teveel was voor een bloedvaatje. Wederom werd mij verteld dat ik terug moest bellen als het bleef bloeden of als ik kramp kreeg. Het is de hele dag eigenlijk wel blijven bloeden, maar ik had geen zin om de vk te bellen, want die kon toch niks voor me doen.

Gisteren ben ik weer gaan werken en ik heb gelukkig alleen nog wat bruinverlies gehad. Dus wat dat betreft gaat het beter, maar ik maak me eigenlijk veel meer zorgen om de grootte van het kindje. Laat het alsjeblieft niet weer zo gaan als de vorige keer.... We willen dit kindje zo graag en ik weet ook niet of ik het aan zou kunnen om nogmaals een kindje te verliezen. Over 2 wkn weer een echo.

Alsjeblieft kleintje, groei maar goed. Papa en mama willen je zo graag!

Duim alsjeblieft heel hard voor ons en voor ons kleintje dat het goed gezond mag zijn!