Verbazend!

Het lijkt wel of ik alleen maar blogs typ over dingen die niet goedgaan, maar het is juist dat ik telkens zo verbaasd ben. Elke keer als we wat achter de rug hebben dat niet leuk was, ( een maand gebroken nachten, een week huilende baby, dagenlang thuis zitten terwijl mevrouw stennis schopt ) ben ik zo verbaasd.

Verbaasd over mezelf. Ik ben namelijk niet de meest geduldige persoon op aarde, en waar ik voor dieren alles doe en overheb, heb ik het met mensen al snel gehad.
Ik ben ook geen overdreven sociaal persoon. Sterker nog; Ik GENIET van mijn rust!! na een dag met vriendinnen de hort op.

En met mijn dochter is dat totaal anders.
Ze is constant bij me, en vannacht was een totale ramp! Een hel! Een drama!! Ze sliep NIET!! En ik was ( ben ) kapot.

En toch.. Ik blijf geduldig, ik troost haar, ik wil bij haar zijn, en neem haar niks kwalijk.
Want ze is mijn kind. Als ze huilt troost ik haar ( ook als dat 12 uur lang duurt ).
Als ze aandacht wil krijgt ze dat, en ze hangt de hele dag op mijn arm.

Ik zit nu op de bank, met rode ogen van de slaap, koppijn en een ellendig uitgeteld gevoel te bedenken hoeveel ik van haar hou en dat ik haar niet anders zou willen..

Ik vind het vreemd; Dat moederschap!! Maar het bevalt me prima hoe ik erdoor verander (L)!!!!