Ons derde kindje!

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde, willen mijn partner en ik graag een kindje samen. Ik heb 2 dochters uit mijn vorige relatie, en nu mijn “nieuwe” partner en ik 3 jaar een relatie hebben en 2 jaar samen wonen lijkt het toch echt geweldig om samen nog een kindje te krijgen.
In maart kwam het besluit. Wij gingen ervoor. En gelijk de eerste ronde was het raak. Ow wat waren we gelukkig. Mijn vriend zei nog: “hiero... jij met je ik-ben-33-dus-het-zal-wel-even-gaan-duren...”

Wel vond ik de zwangerschap al snel wat anders. Ik was met 7 weken nog steeds niet erg misselijk. Alleen in de ochtend. En dat herkende ik niet.

Ik kaartte dit ook aan bij mijn nieuwe verloskundige. Zij maakte zich geen zorgen. Ik mocht geen geen eerdere echo. Ook mijn nare gevoel omtrent deze zwangerschap was geen reden me gerust te stellen. Met 8 weken was het dan zo ver. We mochten voor een echo. Mijn vriend keek er heel erg naar uit. Dit was voor hem allemaal nieuw. Vol vreugde en nieuwsgierigheid keek hij naar het scherm toen de verloskundige begon met de echo. Nog altijd zie ik de pijn op zijn gezicht toen ze ons vertelde dat er helaas niks te zien was behalve een vruchtzak van 5 weken.

Er begon een lastige tijd van pillen, wachten, echo’s, en opnieuw pillen. Ik wilde een curretage erg graag voorkomen en heb daardoor uiteindelijk 3 weken afgewacht. Mijn gynaecoloog vond het toen genoeg. Ik mocht nog 1 keer pillen proberen anders moest het een curretage worden. De laatste pillen werkte. Ik was er vanaf.

Meteen wilde ik het weer proberen. En met geluk. Ik vond zonder tussendoor ongesteld te worden mijn eisprong. En 2 weken later had ik weer een positieve test. Dolgelukkig. Het waren nare maanden geweest maar we werden beloont! We waren bang maar toch gelukkig... dit keer zou het vast goed komen.

De eerste test was nog licht. Dus ik testte door om te kijken of ze op zouden lopen. Dat gebeurde ook. Tot ineens van de ene op de andere dag de testen heel snel terug liepen. Het was duidelijk. En toen de test bijna wit was begon opnieuw een miskraam.

Ook al was ik nog maar pril zwanger, psychisch hakte het er aardig in bij ons alletwee. Dit hoorde niet... 2 miskramen. Zou er echt iets mis zijn? Gelukkig was het snel daarna vakantie voor ons. En we gingen lekker naar Italië. Zonder ovulatietesten of wat ook hebben we ontzettend genoten van de zon, het Italiaanse ijs en het prachtige land. Verliefd op de mooie steden, de natuur, het heerlijk eten en iets minder op de waanzinnig grote insecten. Jasses!

Zwanger kwam ik terug van vakantie. Dat wist ik niet... daar kwam ik op 16 augustus achter. Ik voelde me misselijk en wist zeker dat het raak was. Mijn vriend wilde eigenlijk liever niet testen. Hoe meer hij dacht dat het weer raak was, hoe banger hij werd voor aflopende testen, slechte echo’s en vooral om zijn vriendin weer zo doodongelukkig te zien. Ik drong aan en met een fles drank naast ons op tafel voor als hij toch negatief zou zijn deden we de test... bij het doorlopen verscheen de streep al. Zwanger... ha! Maar ja... waar geniet je nog van? Want de angst zat er nu echt goed in. Met 6 weken mochten we van onze gynaecoloog een echo. Om ons gerust te stellen. En jawel, er klopte een hartje. Maar de termijn vond hij niet kloppen met wat ik dacht. 6 weken was dit vruchtje niet. 5 weken, misschien 5,5.

Er volgende een lange anderhalve week met veel verdiet en paniek. 5,5 week zou misschien nog kunnen. 5 weken niet. Je moet toch dingen doen om zwanger te raken, en die waren niet gebeurd want we reden terug naar Nederland 14 uur en moesten weer gaan werken wat ons humeur niet echt goed deed. Het kon dus maar zo weer mis zijn. En gezien de 2 miskramen ervoor dacht ik dat dat ook wel het geval zou zijn. Maar ik was wel misselijker, en ik voelde me ook beter bij deze zwangerschap. Anderhalve week later, op 10 september was dan eindelijk de volgende echo. Ik zat half huilend in de stoel van spanning. En eindelijk hadden wij de echo die we zo graag wilde. Met enkel positief nieuws. Er liep niks achter, bij de eerste echo was ik wel degelijk 6 weken geweest en onze baby was 7 weken en 6 dagen. Een super mooie meevaller. Alles zag er prima uit.

Maar ja, de tijd gaat verder. En mensen krijgen ook na 8 weken nog miskraam. En met de volgende echo naderend op 28 september wordt ik toch weer zo paniekerig. De misselijkheid is vervelend maar niet zo erg als ik me kan herinneren van mijn meiden. En hoewel ik bij mijn jongste al moeite had het te verbergen rond deze termijn zie ik nu niks... of ben ik nou gewoon zo onzeker gemaakt door alles wat er gebeurd is? Ik weet dat niemand het me vertellen kan. Kwaaltjes kunnen iedere zwangerschap anders zijn, en miskramen gebeuren...

dus zit er niks anders op dan de echo van vrijdag af te wachten. Duimen jullie mee? Dan flip ik voorlopig even verder. Maar als de echo van vrijdag goed is gaat de vlag uit! Dan stop ik met piekeren en ga ik alleen nog maar genieten! Beloofd!