Vorige week echo gehad

Woensdag hebben we een echo gehad. Alles was Godzijdank goed. Meisje is klein maar is wel goed gegroeid dus geen zorgen (ze zit net op de onderste lijn). Ook is ze nu gedraaid gelukkig, ze ligt met haar hoofdje naar beneden. Over een maand hebben we de volgende controle. Heb wat extra pakjes gekocht en we zijn nu drukker bezig met de naam :-)

Met mij gaat het fysiek best goed (behalve vermoeidheid en nu door de hitte pijn en opgezwollen voete en handen maar dat het ik zonder zwangerschap ook) maar psychologisch... echt NIET. Ik wijd een gedeelte aan de hormonen maar de rest... Ik heb zo vaak huilbuien ik ben zò nerveus en ongerust, de hele tijd door. Ik zou potverdorie gewoon blij moeten zijn, met het feit dat we een ander kindje verwachten. Maar ik lijk niet tot rust te kunnen komen.. Misschien ook omdat ik het gevoel heb dat er iets niet goed is met Riccardo. Maar mijn man en schoonfamilie zegt dat er niets is dat het een fase is. Mijn moeder daarentegen denkt ook dat er wat scheelt (maar zij heeft bijna hypochondrie dus echt neutraal is ze niet haha). Hij eet al weken en weken weinig en soms echt bijna niets ( drinken gelukkig wel) en is bloednerveus en huilerig, paniekerig. Zaterdag waren we naar de supermarkt en mijn man duwde de winkelkar en telkens als ik even uit het zicht verdween begon hij heel hard te huilen en 'mama' te roepen, en dat doet hij nu al een hele poos. Het lijkt geen woede maar echt verdriet.. Ik had donderdag controle bij de kinderarts maar ik heb het stom genoeg niet aangegeven omdat ik me op een één of andere manier schaamde. Maar nu wil ik denk ik toch maar bellen, het wordt met de dag erger. Ik begrijp wel dat het een fase is dat ze overal moeilijk over doen, maar ik wil uitsluiten dat er niets anders achter ligt. Misschien is het wel allemaal mijn schuld, dat hij mijn frustratie aanvoelt.

Ik ben moe en gefrustreerd, het is allemaal teveel op dit moment, mn zoontje die veel aandacht eist, het werk, mijn man die sommige dingen gewoon niet lijkt te begrijpen, en daarnaarst nog koken, schoonmaken enz. Het lukt me gewoon niet om alles te doen hoe ik het zou willen en de weinige momenten rust die ik heb, begin ik toch weer te piekeren of dingen te doen in huis. Ik voel me net een bom en soms ontplof ik ook in huilbuien en ik heb dan echt zo een moeite om te stoppen en te kalmeren... Als het goed is komt vanmiddag of morgen het persoon die mij vervangt op het werk en vanochtend nog heeft gelukkig mijn verantwoordelijke gezegd dat ik thuis kan blijven als ik het niet meer trek.

Ik moet nu in principe tot eind Juni werken, maar ik ga kijken hoe het allemaal gaat en anders aju paraplu.. Ik moet dan wel een certificaat aanvragen. Wat zal er op staan, 'hysterisch gedrag'?? Ik probeer er maar grappen over te maken, is beter dan alweer zitten janken