Een achtbaan aan gevoelens.

als ik zo mijn oude blogs zo lees dan ist een grote achtbaan van gevoelens  op neer en soms een loeping.  niet zo verwondelijk dat je soms zo iets hebt van ik doe het niet meer ik kap er mee. maar dan als de vruchtbare dagen weer daar zijn dan stap je toch weer in dat rot ding ookal weetje dat je de diepe afdalingen eigelijk niet meer trekt wand je hoopt eigelijk dat je met je achtbaan eindigd in de droomvlucht van baby paradijs. maar toch stap je weer in en zet je je schrap voor de afdaling aan het einde en onder weg heb je nog alle hoop dat je in de droomvlucht komt maar dan val je toch weer in de afdaling genaamd ONGESTELDHEID en ram je weer met een rot vaard die diepte in. ...... waar ik nu sta bij mijn rit? ik sta nog voor het instappen wand mijn vruchtbare dagen melden zich volgende week, ik zie je in de achtbaan.