Bevallen van Noa!!!!!

Allereerst: Iedereen die zo enorm met me hebben meegeleefd: BEDANKT! Ik kon niet wachten om dit blogje te schrijven voor jullie... al had ik het graag anders geschreven hoor.

Zaterdagmorgen zou ik worden ingeleid,maar zoals ik al verwachtte (stiekum) begon het die nacht ervoor al. Om 23:15 begon de 1e wee in bed en al een uur later waren ze bijna niet te houden en om de 5 en soms al 3 minuten. Ik voelde me eigenlijk al bijna in paniek, maar was toch blij dat het begonnen was.
We mochten gelijk naar het ziekenhuis komen en daar werd ik tot aan het eind van de bevalling aan de CTG gelegd.

Natuurlijk waren er weer dipjes in haar hartslag te zien, wat ook normaal is, maar ik zag gelijk overeenkomsten met de bevalling van Luuk. Dus ik begon al pessimistisch aan de bevalling, met het voorgevoel dat het weer een spoedsectio zou gaan worden.
De pijn was echt ondraaglijk, weer helemaal hetzelfde als bij Luuk, alles geconcentreerd op 1 plekje in mijn onderbuik. Dus ik heb echt letterlijk een half uur GESMEEKT om een ruggeprik. Omdat ik nog maar 1,5 cm onsluiting had vonden ze dat (begrijpelijk) wel erg snel, maar ik wilde echt dood en was totaal in paniek en kon niets meer. Dus ze gaven toe.

DAT WAS FIJN!!! Hij werkte goed dit keer. Ik voelde rechts nog wel wat en niet alle pijn was weg, maar tot aan de 8,5 cm ontsluiting heb ik de pijn supergoed aangekund.
Toen ik bij 6 cm wat bleef hangen vond ik dat ook geen ramp, omdat de weeen heel goed weg te 'puffen' waren. Bij 8,5 cm werd de pijn wel meer, en snel ook. Toen bleek dat de vloeistof van de ruggeprik lekte, dus meer langs mijn rug liep dan erin ging.
Maar toen bleek dat ik 9 cm ontsluiting had, kon ik het wel aan, haha. Die laatste centimeter ging best goed, en toen was het wachten op persweeen.

Hallo, persweeen?

Alle voorbijgekomen weeen weggepuft, want dat waren geen persweeen.
En toen ging de hartslag van Noa weer omlaag naar de 70-75 en die bleef daar (normaal rond de 130-135). Ik hoorde het langzame piepen terwijl ik wee na wee aan het wegpuffen was, dus dat maakte me best bang. Ik zou toch niet met volledige ontsluiting een keizersnee krijgen?

Maar nee, de gyneacoloog wilde me 1x laten proefpersen om te kijken of ik kon persen zonder persweeen.
Nou, ik heb de afgelopen weken vaak naar bevallingsverhalen op RTL8 gekeken, en ik heb die vrouwen letterlijk nagedaan. Bij de 1e wee ging ik vanzelf puffen, maar toen moest ik dus gaan persen. DAT VOELT RAAR!!! Alles in je zegt om juist niet te willen persen! Maar ja, verstand op nul, naar alle mensen die in de kamer waren (waren er veel ineens joh!) geluisterd en echt volle kracht vooruit (nou ja, onderuit). En het ging goed, dus ik mocht de bevalling voortzetten op eigen kracht. Okee.....

In record-tijd heb ik Noa op de wereld gezet. 17 minuten persen, waar bij een 1e natuurlijke bevalling gemiddeld een uur voor staat.  Mijn man zei dat mijn hoofd paars aanliep omdat ik zo veel kracht zette. Ik had er de volgende dag zelfs dikke oogleden van, legden de verpleegsters uit. Ik leek wel een ander mens!
Maar dat komt later....

Ze hadden een knip gezet -viel me trouwens mee- en die is helaas in een winkelhaak doorgescheurd in een subtotaal-ruptuur. Dat 'sub' betekend dat de scheur naar achteren niet zo diep is, maar er wel zit. Direct na de geboorte van de placenta ging ik bloeden als een rund. De verloskundige zei nog tegen iemand:"nou ben ik al zo lang vk en ik heb nog nooit zoveel bloed ergens uit zien lopen!". Ze sprong gewoon opzij toen de ader sprong, zo ver spoot ik leeg.

Ging natuurlijk -behalve die opmerking van haar-  volledig lang me heen, want ik had een gezonde, mooi dochter op mijn borst!
Een beetje in paniek ging de gyneacoloog hechten en na een hele tijd vertelde ze me dat ik naar de operatiezaal moest omdat ik enorm veel gebloed heb en gehecht moest worden... onder narcose. Nog drong de ernst niet tot me door, ik vond het niet zo heel erg, ik heb Noa vast gehad, aan de borst gehad, dus ik had waar ik van gedroomd had om mee te maken, en bij Luuk had gemist.

Toen gingen ze mijn bloeddruk opmeten... 75/50 (iets lager nog, maar weet niet meer precies)! Toen besefte ik pas dat ik zo leeggelopen was! Ik zag al sterretjes wanneer ik overeind kwam, maar dat was door de inspanning dacht ik.

Nee, dat was doordat ik bijna geen bloed meer had!
Na de operatie heb ik in totaal nog 3 zakken bloed gehad, omdat ik een HB-gehalte van 3,9 had, wat normaal 8,1 was bij mij. Dat was dus ook de reden dat ik bijna onderuit ging toen ik uit bed stapte. Na de 1e 2 zakken was het nog maar 4,5 en bleef mijn hartslag op 119 slagen per minuut. Dat moest dus rond de 70 zijn in rust... er was dus nog niet genoeg bloed... dus van zondag op maandag-nacht heb ik er nog een zak bloed bijgekregen. Gelukkig heb ik goed geslapen en Noa ook. Vanmorgen kreeg ik de uitslag na de 3e zak, en dat was 4,9. Normaal niet genoeg om naar huis te mogen, maar omdat ik rust had thuis en hulp van mijn ouders en schoonmoeder,mocht ik toch naar huis.

Ik heb trouwens besloten met de borstvoeding te stoppen. Ik heb het 1,5 dag gegeven,kreeg net enorme stuwing omdat het op gang begon te komen,maar ik zat alweer helemaal hetzelfde als bij Luuk: Huilen als Noa huilt, omdat mij tepels zo'n zeer doen en niet goed staan. Aanleggen lukte de meeste keren wel,maar was elke keer een drama. En nu wilde ik een keer niet mijn hele kraamtijd huilen van de pijn. Dus ze krijgt nu flesjes.

Zeker niet het beste wat er is, maar IK GENIET! Ik geniet van mijn wondertje Noa, ik geniet als ze drinkt tegen mijn blote huid en me aankijkt, ik geniet van Luuk, IK GENIET!
En dat heb ik in mijn 1e kraamtijd niet gedaan, en dat heeft blijvend verdriet aangericht in mijn hart... dat vergeet ik nooit meer.

Luuk reageerde vandaag echt super! 'Noa melk drinken, niet limonade' en 'Noa lief!' en 'Noa kietelen'. Dat riep hij in de auto, toen hij in het autostoeltje naast haar zat. Zoooooooo schattig, ik kon echt wel huilen.
En wat ik al eerder las bij andere moeders: ik ben vandaag weer meer verliefd op hem geworden! Hij heeft me duidelijk gemist... hij kletst ineens zooooo goed (of ik was dat de afgelopen 3 dagen alweer vergeten) en is zoooo gezellig en geinteresseerd in mama en Noa!

Nou, ik zit nu te zweten in bed, ga een beetje sterretjes zien, dus ik ga stoppen.
De pijn vergeet ik niet, maar ik ben zoooooo blij met hoe de bevalling na de ruggeprik gelopen is!
Laat dit verhaal aankomende moeders niet bang maken, want op mijn afdeling lagen 3 andere vrouwen die een makkelijke bevalling hadden. Zo noemden ze het zelf al... zijn niet mijn woorden. Ze zeiden zelfs dat het geen 'pijn' was maar meer een gevoel waar je niets mee kon....

Ja, dat is wel de laatste manier waarop ik mijn pijn zal beschrijven, haha. Dus ik heb gewoon weer pech, mijn lichaam is niet gemaakt om te baren... maar ik heb voorlopig wel de 2 mooiste en liefste kinderen van de wereld! Sorry andere troste mama's, IK HEB ZE!!!

Dikke knuffel allemaal! Ik ga mijn overdruk afkolven en een flesje geven!