Trots op lichaam

Ik wil even zwart op wit zetten dat ik eindelijk eens blij ben met en trots ben op mijn lichaam. Ik zag mezelf net in de spiegel, voordat ik even ging slapen, en ondanks dat ik nog nooit zo 'dik' ben geweest, vond ik mezelf echt mooi.
Als mijn man dat hoort, dat ik mezelf 'mooi' noem, dan weet hij niet wat hij hoort, haha, ben altijd zo enorm kritisch.

Zowiezo blijf ik verbaasd dat mijn lichaam dit allemaal (weer) aankan: zoveel extra bloed, een enorme buik die aan mijn zwakke rug hangt, billetjes en voetjes onder en tegen mijn ribbenkast, 20% extra zuurstof per ademteug, elke minuut meer hartslagen, zwaardere borsten, zere buik (spierpijn sinds vanmorgen, pffff).
Dus eigenlijk is het best logisch dat ik vannacht weer eens nauwelijks heb geslapen... het is nu zo'n beetje om en om. Gisteren heb ik prima geslapen, afgelopen nacht niet... blijkbaar is dit mijn slaapritme nu en ook dit houd mijn lichaam al een hele tijd vol. Knap he?!

In bed stond (lag) ik er weer bij stil dat het zo bizar is dat een hele groep vrouwen dit wonder helemaal niet mee kan maken, buiten hun wil om. Ik kan begrijpen dat vrouwen er bewust voor kiezen kinderloos te blijven, om emotionele of fysieke redenen. Maar als iemand zo graag zwanger wil worden, en dat maar niet wordt, of de zwangerschap niet tot een gezond einde kan voldragen en dus geen kinderen kan krijgen.... juist nu ik zelf heb ervaren hoe mooi het is om moeder te zijn, lijk ik me meer in te kunnen leven is die mensen die dit moeten missen. Ik kan er gewoon om huilen...

Maar dat doe ik nu niet... ik ga de laatste loodjes van deze zwangerschap echt genieten, doe alles echt enorm rustig aan en probeer de overgang van 1 naar 2 kinderen voor Luuk zo soepel en leuk mogelijk te laten verlopen.

Iedereen die probeert zwanger te worden (en blijven): mijn duimen zijn al verweekt door het duimen voor jullie, maar ik blijf doorgaan.