Ik heb al heel mijn leven een enorm goede band met mijn opa.
Als ik op vakantie gevallen was -als klein kind- rende ik naar opa, niet naar mama. En nu past hij 1 dag per week op mijn zoontje, wat natuurlijk erg bijzonder is.
Vandaag zou hij weer een halve dag daarheen gaan, maar vanmorgen 6 uur werd ik gebeld dat hij gevallen is en erg slecht terecht is gekomen.
Toen mijn vader aankwam waren ze zelfs aan het reanimeren, dus grote kans dat hij ernstige hersenschade heeft, al zagen ze niets op de scan. Hij heeft zijn schedel, oogkas en kaak gebroken, dus hij is helemaal blauw en zwart.
Momenteel wordt hij op 30 graden gehouden zodat ze zijn hersenen kunnen onderzoeken zonder te veel druk te krijgen. Mijn oma en mijn vader (zijn schoonzoon) zijn zojuist dringend naar het ziekenhuis verzocht te komen, dus ik ben enorm bang. Ik weet me echt geen houding te geven, ik heb vanmorgen gewerkt, heb daarna even op bed gelegen, kijk nu tv en lees alles op NU.nl. Alles voor afleiding, maar het helpt niet.
Ik kan hem echt nog niet missen, en mijn oma ook niet. Die heeft sinds kort slokdarmkanker en is nog erg zwak.
Het is zo verschrikkelijk hoe na 1 val van de trap je leven kan veranderen.
De artsen hebben al gezegd dat hij nooit meer de oude zal worden!!!
Ik wilde het even van me af schrijven, en gelijk doorgeven dat ik even niet veel zal reageren op babybytes.
Update van 10-11-2010: Gisterenavond is de beademing zachter gezet, en hij is zonder wat te merken ingeslapen. Mijn vader heeft zijn hand vastgehouden, dus hij was niet alleen. We hebben daarvoor allemaal afscheid genomen, maar hij zag er niet uit als opa, bont en blauw en opgezet gezicht. Maar het is fijn dat ik hem nog even heb gezien.
Liefs!
reacties (0)