Wat vooraf ging aan de spoed operatie en de dag erna

Wat vooraf ging aan de spoed operatie van afgelopen vrijdag 14 november.
Ik had die ochtend mijn dochter naar de creche gebracht en kreeg op de terugweg ineens zo'n buikpijn aan 1 kant van mijn buik.
Thuis gekomen gelijk de verloskundige gebeld, ze vroeg me veel dingen, de klachten leken op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Ze ging overleggen met de dienstdoende gynaecoloog en zou mij later terugbellen.
Nog geen 10 minuten later belde ze terug en ik moest mij melden bij de gynaecoloog in het ziekenhuis.
Ik zou mijn man wakker maken maar dat heb ik niet gedaan, hij kwam uit de nachtdienst en sliep net 2 uurtjes.
Dus ik ben alleen gegaan, heb mij gemeld en moest eerst bloed prikken bij het priklab.
Weer terug en moest wachten tot ik geroepen werd, er was alleen spoedspreekuur dus lekker rustig.
Was lang de enige in de wachtkamer toen daar mijn naam werd geroepen.
Hele aardige gynaecoloog zo op het oog. Vroeg of ik het erg vond dat er een co assistente bij zou zijn.
Nee geen problemen mee, na aantal vragen moest ik plaats nemen op de stoel voor een echo.
Als snel werd duidelijk dat er in de baarmoeder geen vruchtje zat van een zwangerschap.
Er werd gekeken naar de eileiders, links kon hij de eileider niet goed bekijken.
En rechts waar ik zoveel pijn had kon hij niet duidelijk genoeg op de echo krijgen.
De gyn vertelde dat hij mijn aardig had geplaagd en ik wel pijn zou moeten hebben maar geen kick gaf.
Nou ik ben niet zo kleinzerig en heb een hoge pijngrens.
Er was nog niet met zekerheid te zeggen dat het echt ging om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap maar dat
moest het bloed onderzoek uitwijzen dus weer terug naar de wachtkamer en nog meer dan een uur wachten op de uitslag.
Ondertussen mijn vriendinnetje ingelicht en de buurvrouw gevraagd of ze mijn man wakker kon maken en naar het ziekenhuis kon sturen.
Dat heeft ze gedaan en binnen 25 minuten was mijn man in het ziekenhuis, hij is zich kapot geschrokken en zei waarom ik hem niet wakker had gemaakt.
Jeetje wat duurt wachten dan lang, heb om 8.45 bloed geprikt en rond 11 uur kwam dan eindelijk de uitslag van het bloed.
De hcg was 1500 en er was dus wel degelijk een buitenbaarmoederlijke zwangerschap aangezien deze niet in de baarmoeder zit.
Ik moest gelijk blijven en mocht niet meer naar huis want zou diezelde middag/avond nog geopereerd worden.
We moesten ons melden op de afdeling E verloskunde.
Daar werden weer vragen gesteld omtrent gezondheid en later kreeg ik een infuus.
Veel zusters gezien in de loop van de dag tot de operatie, zo ook een co assistent en zaalarts.
De co assistent zou even een infuus inbrengen, jeetje wat een ramp was dat.
Ik ben niet zo goed te prikken dat weet ik en heb ik gemeld.
Hij probeerde eerst op mijn linkerhand, de naald zat wel in het bloedvat maar dit moest omhoog of zo, geen idee wat ermee bedoeld werd.
Heen en weer gepor en lukte niet, vervolgens zelfde verhaald op de linkerhand. 
Het bloed liep er uit, ik zat er onder maar hij ook zonder handschoenen aan.
Hij heeft maar de zaal arts erbij geroepen en die heeft uiteindelijk na lang vinden het infuus in mijn elleboog gedaan aan de binnenkant.
Niet echt de meest handig plek, ben ook nog rechtshandig.
Naarmate de dag verder verliep kreeg ik steeds meer pijn en kon het niet meer verdragen.
Zou morfine krijgen maar dan moest ik wel in bed blijven en een operatie jasje aan.
Heerlijk de morfine werkte vrij snel, ook kreeg ik een groot en rode plek op mijn been van de morfine.
Maar dat zou erbij horen maar werd wel in de gaten gehouden.
Het was inmiddels 14.45 uur en ik was nog steeds nuchter vanaf 07.00 uur die ochtend.
Mevrouw u gaat zo naar de ok, eindelijk dacht ik. Nog geen 2 minuten later u blijft hier nog even.
Er is een spoedkeizersnede tussendoor dus u bent nog niet aan de beurt
Rond 16 uur was ik dan wel eindelijk aan de beurt en ging toch echt naar ok.
Ik was best wel bang, ik hou niet zo van de narcose en dat je helemaal draaierig en duizelig word.
Maar de zuster/operatie assistentes waren erg lief en stelden mij gerust.
Ik was heel snel in slaap want werd niet duizelig. Tenminste niet meegemaakt.
Het leek een hele korte operatie, ik werd zelfs wakker nog op de ok tafel.
Werd daarna overgeheveld op een gewoon ziekenhuisbed en naar de uitslaapkamer gebracht.
Daar had ik veel pijn en kreeg daar iets voor, ook voor de misselijkheid.
Ik was om 18.45 uur weer terug op mijn kamer, was er niet toen was mijn schoonzusje er al.
En 5 minuten later kwam mijn man en mijn meisje. 
Ik was moe en kon mijn ogen bijna niet open houden.
Bezoek is vrij snel weer weggegaan en ik heb heerlijk geslapen tot de volgende ochtend 8 uur.

Het enige wat ik wel storend vond was de zusters die elk uur kwamen voor mijn bloeddruk en temperatuur.
De ochtend kreeg ik eindelijk wat eten een beschuit met jam en muesli met yochurt, daar had ik wel trek in.
Had al 24 uur niks gegeten, die bleef gelukkig allemaal binnen.
Van de zuster moest ik op het toilet plassen, dit ging eerst met moeite opstaan.
Werd draaierig, dat kwam van de narcose en lang liggen, maar heb toch op het toilet geplast.
Het liefste moest ik douchen maar dat hield ik niet vol.
Later kwam de gynaecoloog die mij had opgenomen (niet geopereerd dat was een andere) en vertelde dat het inderdaad een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was in de rechtereileider, deze hebben ze geheel verwijderd via een laproscopie (kijkoperatie).
Als ik mij goed genoeg voelde mocht ik naar huis of nog een nachtje blijven, liever thuis in eigen bed natuurlijk.
In overleg met de zuster bepaald wanneer ik naar huis mocht, nou dan moet je eerst jezelf kunnen douchen.
Dus ik plassen en later douche, ging wel goed alleen mijn benen afdrogen lukte niet en heeft de zuster gedaan.
Na de lunch ben ik naar huis gegaan, o wat heerlijk thuis in je eigen omgeving herstellen.
 

Ik zal later deze week nog even een blogje schrijven hoe het nu gaat.