Zware periode

Mijn lieve kleine R. Is op 25 januari geopereerd aan zijn linker heup, niets wetend reden we om 06.30 uur richting het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen gaf ik R zijn eerste picto. R snapte er helemaal niks van. We hadden van te voren met hulp van pedagogische medewerkster geprobeerd hem hier een beetje op voor te bereiden maar niets hielp. Hij snapte het gewoon niet. Begreep er niks van. We hadden ons gemeld om 07.00 uur en mochten door naar zijn kamer. Eenmaal op de kamer begonnen er alarmbellen te rinkelen bij R. Er klopte iets niet hier hoorde hij niet te zijn. Hij kende de omgeving niet (ondanks een eerdere rondleiding) hij kende de mensen niet en al die witte jassen vond hij maar eng. Niemand maar dan ook echt niemand mocht hem aanraken. Geen enkele verpleegster kreeg het voor elkaar om zijn temperatuur op te meten of om zijn bloeddruk op te meten. Zelfs het bandje met zijn gegevens kregen zijn niet om zijn pols. R. Schreeuwde de hele boel bij elkaar zodra er iemand de kamer binnen kwam lopen. Hij begon ze te slaan, te knijpen. Te bijten en te schoppen. Ook trok hij aan hun haren als ze te dichtbij kwamen. We konden hem niet klaar maken voor de OK. Uiteindelijk heb ik gevraagd of ze alsjeblieft op afstand met ons willen communiceren. En of ze het goed vinden als ik zijn temperatuur ging opmeten. Dit was prima. Vervolgens in overleg met de pedagoog en arts besloten om R een rustgevend drankje te geven. Dit heb ik hem gegeven. 5 min na het drankje kreeg ik het voor elkaar om hem in bed te leggen. Hij hield me zo stevig vast ik mocht zelfs mijn hoofd niet optillen. Hij had mij heel stevig vast. Door dit drankje werd hij duf en zelfs een beetje dronken. Gauw zijn we op deze manier richting de OK gereden. Ik lag met R samen in bed en hielden elkaar stevig vast. Op de ok kreeg hij een kapje en viel hij rustig in mijn armen in slaap. Toen ik hem daar moest achterlaten kwamen bij mij alle emoties los. Huilend liep ik er uit. 2.5 uur later mocht ik naar hem toe. Hij sliep nog op de verkoeverkamer. De operatie was goed gelukt. Zijn linkerbeen zat volledig vanaf zijn buik in het gips en zijn rechterbeen deels. Na ongeveer een uur op de verkoeverkamer werd R wakker. Zwaar in paniek.! Het schreeuwen begon weer. Hij was enorm aan het huilen en zag zijn infuus. Dat hoorde daar niet en hij probeerde het infuus er af te trekken. Ik hield zijn handen vast hierna begon hij het infuus met zijn tanden er af te trekken. Na ongeveer 1.5 uur huilen en schreeuwen werd hij moe en wat rustiger en zijn we terug naar de kamer gegaan. Dat infuus accepteerde hij echt niet en in overleg hebben we die er gauw af laten halen. Hij moest wel goed vocht binnen krijgen anders moest hij terug aan het infuus. Gelukkig werd hij een stuk rustiger nadat het infuus er af was. Daarna zag hij het gips en begon hij daar over te huilen. Af af af riep hij. Toch heeft hij die zelfde dag nog het gips geaccepteerd. Hierna ging het snel goed. 2 dagen later volgde het ontslag en mochten we naar huis. Alles ging goed, thuis was hij super gelukkig. Eten, drinken slapen spelen alles ging goed. We hebben een rolstoel gehuurd van POM zo'n speciale waar hij met zijn gespreide benen in kan liggen. Met deze rolstoel gingen we dadelijks wandelen en dit vindt hij heel fijn. Toch veranderde hij ineens op dag 9. Huilend werd hij wakker in de nacht, ik begreep niet wat er aan de hand was. Die nacht hadden we allebei niet geslapen. Pas in de ochtend zei hij auw en wees hij naar zijn voet. Ik heb mij toen ontzettend schuldig gevoelt dat ik niet eerder had gezien wat er met zijn voet was gebeurd. Zijn voet was enorm dik helemaal opgezwollen en zat onder de blaren. Ik schrok me kapot en heb direct het ziekenhuis gebeld. Schuldgevoel emoties alles kwam er weer uit. In het ziekenhuis hebben ze het gips losgeknipt en gekeken of er ook blaren op zijn benen zaten. Dit was niet het geval. Toen hebben ze het gips weer terug vast gemaakt en met de mededeling dat het gips iets te strak zat mochten we weer naar huis. Ze hadden het gips nu iets minder strak gedaan zeiden ze. (Hoe dan)..? Het zat me echt niet lekker en die avond werd het allemaal erger en erger. R. Had super veel pijn, zijn voet werd paars en dikker en er kwamen super veel blaren bij. Zo dik als een pruim waren ze. Direct spoedeisende hulp gebeld en moesten gelijk komen. Die avond is hij terug opgenomen in het ziekenhuis. De volgende ochtend kwam de arts die zijn operatie had gedaan langs en er is besloten het gips er volledig af te halen.

Ik sla details over want bij elk ziekenhuis bezoek heeft R het behoorlijk traumatisch ervaren. Schreeuwen huilen brullen knijpen slaan werd erger en erger. Niemand mocht aan hem komen maar ze moesten wel. Het was alleen maar ellende. Het heeft mij zoveel pijn gedaan om hem zo te zien.

Ok dus het gips moest er af. Met moeite is dat gelukt want R liet het niet toe dus we moesten hem overal vasthouden. Heb mijn kind in 4 jaar tijd nog nooit zo erg in paniek gezien nog nooit zo erg zien huilen en schreeuwen. Hij riep alleen maar née née née weg weg weg doei doei doei. Aaah arme R. Het was zo zielig om hem zo te zien. Kan het echt niet beschrijven.
Nadat het gips er af was voelde hij zich al gauw beter. Het zat gewoon echt te strak zijn been en spieren zaten gewoon bekneld. Na 3 opname dagen besloten ze om er wel weer opnieuw gips op te doen want ja zijn heup is geopereerd en dat geneest alleen maar met gips. Dus het moet er hoe dan ook weer op. Omdat R dit niet zou laten toelaten hebben ze hem in slaap gebracht dmv sedatie (ook dit was weer ellende maar het is gelukt)
Toen het gips er op zat mochten we naar huis.
Thuis was hij weer helemaal de oude en het ging weer goed. Gips zat dit keer niet te strak.
4 dagen hierna volgde de 2e operatie want zijn rechter heup moest ook nog.
Alle ellende begon weer opnieuw zoals 'niemand mag aan hem komen, niemand mag in de kamer komen, iedereen moest er uit van hem, schreeuwen slaan huilen noem maar op.
Dit keer hielp dat drankje ook niet meer zo goed.
Op de OK had hij gelijk alles weer door. Met moeite is hij dit keer weer op mijn schoot in slaap gebracht. Huilend heb ik hem daar weer achtergelaten.
3 uur later was het klaar. Dit keer werd hij heel rustig wakker. Hij kreeg een anti verdriet middel toegediend tijdens de narcose hierdoor zou hij heel rustig blijven de gedurende dag. Dit was ook het geval. Pas in de avond begon hij weer een beetje zichzelf te worden. Al gauw had hij zijn gips weer geaccepteerd. 3 dagen later waren we thuis. Inmiddels zijn we dus thuis en het gaat nu goed met hem. Het is nu allemaal achter de rug en over 6 weken mag het gips er af en als het goed is zijn we dan helemaal klaar. We tellen de dagen af. Hij vermaakt zich goed in het ziekenhuis bedje in de woonkamer. We gaan veel naar buiten met de rolstoel. Hij slaapt eet en drinkt goed. Ik hou zijn voeten goed in de gaten.

Zowel R als ik hebben dit hele proces heel zwaar mogen meemaken. Ik hoop dat we dit samen kunnen verwerken. Ik hoop dat hij dit ooit zal gaan vergeten. Zo niet dan zullen we gaan kijken of het nodig is om hier hulp bij te zoeken in de loop van de tijd.
Mocht je interesse hebben dan kun je de foto's bekijken die ik nu zal toevoegen in ons album.

Groetjes van ons.