Gezond Zwanger

Terwijl ik deze blog schrijf, golft mijn buik heen en weer door de bewegingen van de tweeling. Ze proberen 'Haasje over' te spelen. Af en toe draaien er twee billen omhoog. Ze zijn steeds meer en wat langer op vaste tijden actief. Gelukkig houden ze mama nog niet uit haar slaap. Dat doet broer-lief wel, om 04.30, pfff.

Zoals in mijn eerdere blog geschreven, wordt het nu wel zwaarder. Ik verneem het lichamelijk en zeer zeker ook geestelijk is het een verzwaring. De lange werkdagen van 11-12 uur drie keer in de week eisen hun tol. Afgelopen woensdag heb ik de knoop doorgehakt. Tijd voor een gesprek met de bedrijfsarts.
Ze heeft geduldig mijn verhaal aangehoord over mijn dagelijkse bezigheden, de afwezigheid van mijn man in Londen, de zorg voor onze peuter ... Af en toe was daar de knak in mijn stem, de emotie die soms zo ineens komt opborrelen, zonder dat ik me daar tegen kan verzetten. 

Ik wil het allemaal zo vreselijk graag goed doen. Mijn nieuwe baan, mijn gezin, een leuke vrouw zijn, mijn zwangerschap en een goede moeder! Kortom: Supermom. Maar helaas... De bedrijfsarts gaf na mijn relaas meteen kort en duidelijk te verstaan dat ze me adviseerde meteen te stoppen... Oh, .. maar dat was nog helemaal niet in mij opgekomen. Ik ben straks 30 weken zwanger en daar voel ik me nog te goed voor, en te verantwoordelijk. 'Het kan nog wel', ... Ik kwam met het voorstel om i.p.v. 9 uur p/d 6 te gaan werekn, maar daar ging ze niet mee akkoord. Vijftig % was de deal die op tafel kwam....
Ik had het gevoel dat ik ergens had gefaald. Net een maand een nieuwe baan en nu al afhaken. Zo is het niet, dat begrijp ik, maar zo voelt het wel. Dat komt omdat je de consequenties van een lange dag werken pas verneemt als je 's avonds komt te zitten... Achteraf en dan is het al te laat.

We zijn nu 3 dagen verder sinds het besluit en nu kan ik zeggen dat er ook een last van mijn schouders valt. Ik kan me erin berusten. Over 3 weken heb ik twee weken vakantie en daarna gaan de zes weken zwangerschapsverlof in. Met in het vooruitzicht een huis dat af is, kan ik daar wel naar uit kijken!

Op mijn werk had ik vorige week nog een domper te verwerken gekregen, die de keus misschien ook wel vergemakkelijkt. Ik ben van de administratie gepromoveerd tot relatiemanager. Dat betekent de hele dag direct contact met onze klanten. Ze Verantwoord Informeren over Pensioen (VIP). Ja, klinkt leuk he? Tijdens de sollicitatie is aangegeven dat ik in een nieuwe functieschaal zou komen. Voorheen was dat al bekend anders had ik de switch nu nog niet gemaakt. Te veel nieuwe indrukken met de tweeling opkomst.

Vorige week kreeg ik te horen dat ik wel de functie uitoefen, maar er niet naar betaald krijg... Ik blijf in mijn oude salarisschaal. Ik voldoe nl voor 80% aan de eisen..... en dat is niet genoeg. Je kunt je voorstellen wat mijn reactie was. MIjn opleiding zegt niets over hoe ik mijn werk uitoefen. Ik doe hetzelfde als mijn collega's die ook in schaal 6 beloond worden! In het verleden heb ik laten zien dat ik altijd over-gekwalificeerd ben geweest, omdat ik ontwikkeling belangrijk vind en omdat ik wilde doorgroeien in deze functie. Mijn beoordelingen zijn altijd prima... Ik was zo boos en teleurgesteld.
Behalve de intrisieke motivatie om nu de switch re maken naar de functie die ik ambieer, heeft het ook een extrensiek belang. Er komen namelijk twee kindjes bij! Als ik dit vooraf had geweten van die functieschaal, dan had ik nog even gewacht met de switch... Het is namelijk niet het ideale moment met de twins opkomst. Daarbij hijgt P&O nu in mijn nek over dat certificaat. Toch weer eens tukje druk, die ik even dacht kwijt te zijn. We zijn overeengekomen dat ik mij na mijn verlof (juli 2013) ga richten op dat certificaat. Tot die tijd blijf ik in mijn oude schaal, met titel *rekatiemanager*

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben blij dat ik nu de functie heb die ik al 3 jaar ambieer. De manier waarop dit loopt verdient in mijn beleving geen schoonheidsprijs. Daar baal ik van. Het betekent dat we hier thuis even weer een aantal prioriteiten moeten verleggen.

De tweeling en mama's gezondheid zijn nu de belangrijkste pijler. Dat is nu uitgangspunt. Daar gaan we ons dan ook op richten. Volgende mijlpaal wordt de 35 weken! We zijn hard op weg. Donderdag mogen we weer naar de gyn. Benieuwd hoe de jongens het doen en welke bloedgroep ze hebben. Aangezien ik een O-nagatief ben. Hun broer is ook negatief. Ik hoop dat papa geen roet in het eten gooit met een positieve bloedgroep. Dan hoeven we geen antistoffen!

Vanavond vieren we Sinterklaas met mijn schoonouders, een oom en tante en de oma van mijn man. Nog even de laatste voorbereidingen treffen! Dames, tot snel!

-x- Juuls