Mnr. Angst en Twijfel

Over precies 1 week ben ik naast mama, partner en Rolinka, ook weer
collega. Het aftellen tot mijn eerste werkdag na een half jaar verlof,
is begonnen!

Ik heb zeker zin om weer aan de slag te gaan. Als ik kijk naar mijn
mannetje slaat de twijfel toe. Het is zo heerlijk om de hele dag met
mijn ventje door te brengen. Hij is elke dag vrolijk, lacht ontzettend
veel en leert elke dag nieuwe dingen. Die wil ik straks helemaal niet
missen! Wij mensen zijn er goed in om onze eigen gevoelens te
projecteren op dieren en kleine kinderen in onze omgeving.

Vroeger had ik dit al met mijn knuffels. Als ik boos was geweest en
één van mijn knuffels van het bed had gegooid, had ik daar al snel
spijt van, want die knuffel moest toch wel pijn hebben en zich
verstoten voelen door mij. Diezelfde gevoelens projecteer ik nu op mijn
zoon. Straks voelt hij zich door mij in de steek gelaten, bang dat mama
niet meer terug komt, dat ie verdrietig is en zich alleen voelt bij
vreemde mensen die 'm proberen te troosten en zijn hapjes geven. . .
Ja,
het zijn mijn angsten. En op zulke momenten zou het goed zijn me te
kunnen verplaatsen in de gedachtenwereld van mijn zoon. Die wellicht
denkt: leuk andere kindjes! Leuk nieuw speelgoed.

Ons mannetje is erg sociaal, lacht tegen iedereen en is ook niet erg
eenkennig. Hij zal even moeten wennen, een hele dag in een andere
omgeving. Diep in mijn hart weet ik dat het voor zijn ontwikkeling heel
goed zal zijn en dat hij het erg best naar zijn zin zal hebben. Maar
als ik 'm dan 's ochtends uit zijn bedje pak en hij zo breeduit naar me
lacht of als ik 's nachts in mijn bed lig, dan komen ze weer op bezoek;
mnr Angst en Twijfel. Ze staren me aan en stellen vervelende vragen.
'Wat als ie ziek is?, Wat als hij zich alleen of verlaten voelt? Gewoon even zijn mama nodig heeft?'

Ze zijn confronterend en soms zelfs gemeen! 'Daarom voel jij je een slechte mama, omdat je hem 3 dagen in de week wegbrengt omdat jij gaat werken!
' Ze knagen aan mijn moedergevoel en zuigen aan mijn zelfvertrouwen. Ik
ga dan nog eens uit bed om bij mijn ventje te kijken. Die natuurlijk
heerlijk ligt te slapen, zich niet bewust van de zorgen van zijn mama.
In de ochtend zijn mnr. Angst en Twijfel weer even verdwenen om mij de volgende nacht met een nieuw bezoek te vereren.

Ons heerlijke mannetje is in goede handen als mama werkt en hij zal
het zeker naar zijn zin hebben, maar wat zou ik graag elke minuut van
de dag zelf lekker van hem genieten. Misschien is het ook een stukje
jaloezie; iemand anders die straks de lachjes en brabbels van mijn zoon
hoort, zich laat troosten door die ander. . . Het vervelende is dat
niemand dat gevoel weg kan nemen en het net als voor ons ventje, een
kwestie van wennen zal zijn voor mij.

Juultje