Bont en blauw

Het ergste is achter de rug. Gistermiddag om 17.30 was de ingreep aan mijn oog een feit. Getraumatiseerd en overlopend van de emoties brachten ze me terug naar Mark. Ik kon alleen maar huilen. Ik was doodop.

Alles duurde bij elkaar veel langer dan gepland. OM 10.00 moest ik me melden en de planning was dat ik rond 13.00 geopereerd zou worden. Dat liep vreselijk uit. Uiteindelijk ging ik pas om 15.15 mee. Daar moest ik weer wachten, dit keer alleen, want mijn steun en toeverlaat mocht niet door de laatste deur mee naar binnen. Daar lag ik alleen wachtend tot iemand een infuus ging aanleggen (voor het geval dat, zei men). Om half 4 werk ik OK klaar gemaakt. Ik zal jullie de ergste details besparen. Mijn hoofd werd vastgebonden aan het bed, dat werkte heel beklemmend. Ik werd plat neergelegd en iemand hield mijn voeten vast, just in case, . . Mijn handen mocht ik niet op mij buik hebben, uiteindelijk kreeg ik dat met 1 hand wel voor elkaar. De bewegingen van die kleine werkten heel troostend. Ik was blij dat ik onze Kruimel voelde. Aan mijn hartslag kon ik horen of ik kalm was. In het begin was dit zeker niet zo! Ik zag vreselijk aan tegen de verdoving en het vastliggen maakte mijn wereld ineens heel klein. De verdoving was inderdaad niet pijnlijk, maar alles wat daarna gebeurt en zich afspeelt door een waas van licht, terwijl je alleen maar handen op je gezicht voelt, maakt je onzeker. Alsof ik in een buitenlands ziekenhuis lag, want het jargon is niet te volgen. Het enige dat ik heb onthouden is 'blauwe engel'. Het klinkt zo lief, maar het stelde niet gerust.

Ineens ging het licht kapot van de operatiemicroscoop en moesten we wahten op de technische dienst. Jahoor! Dat kon er ook nog wel bij. Ik dacht aan Mark die zich vast vreselijk zorgen maakte omdat het half uur allang voorbij was. Zo lang hadden ze gezegd dat het zou duren.
Eenmaal terug bij Mark brak de dam door en kon ik alleen nog maar huilen. Die had zich zo gehaast met eten toen ik wegging, dat hij met een kwartier alweer boven zat, te wachten op ons. Met een hele lieve grote zachte knuffelbeer. Eindelijk weer bij papa!

Vanmiddag gaat het verband eraf. Mijn zicht moet zich dan heel langzaam herstellen. Er zal nog wel een flinke zwelling zijn. De pijn is dragelijker nu. Het enige dat ik kan slikken is paracetamol, maar die haalt niet veel uit.
Belangrijkste is: we hebben het gehad, nu weer vooruit.

Love Juuls