Spoed operatie, . . .

Vanmorgen ben ik voor controle bij de oogarts geweest omdat ik sinds twee maanden dubbel zie met mijn linkeroog.

Daar werd ik hard met mijn neus op de feiten gedrukt. Het begint nu langzaam te bezinken. 14 jaren geleden heb ik kunstlensjes gekregen ivm staar, na het gebruik van verkeerde medicijnen. Nu blijkt het lensje in mijn linkeroog te zijn losgeraakt, waardoor ik een dubbel beeld zie. Een van de pootjes die de lens op zijn plek moet houden steekt echter door mijn pupil (klinkt pijnlijk, maar dat voel je dus niet). Dit maakt dat het een spoed operatie: dat pootje krast over mijn hoornvlies en dat is ernstig. . . Kortom, ik zou NU geopereerd moeten worden, waar het niet zo dat ik 6 maanden in verwachting ben en de medicijnen na de operatie slecht zijn voor ons kleintje. . .

Daar zat ik, alleen en de tranen stroomden over mijn wangen. Mijn mannetje had een afspraak met een klant en kon vanmorgen niet mee. Ik voelde me zo verlaten daar in die stoel. De kleine begon onrustig te bewegen en dat bracht nog meer waterlanders. Ik moet nu voor controle blijven voor mijn hoornvlies en zodra de kleine is geboren, wacht mij een operatie. Een operatie die poliklinisch wordt uitgevoerd en waarbij alleen een plaatselijke verdoving wordt gebruikt. Ik zie dus alles wat ze doen. . . en ik vind het nu al een vreselijk eng vooruitzicht. Ook nog eens een operatie met kans op een complicatie, want de lens kan losraken en achter mijn oog vallen. Daarom mag het niet in onze woonplaats maar moet ik ervoor naar Hilversum.

Verdoofd en intens verdrietig ben ik naar huis gegaan. Ik kan er nu nog niet helemaal bij met mijn verstand wat me te wachten staat straks, want ook borstvoeding kan niet met de medicijnen die ik straks krijg. Niet het ergste zou je zeggen, maar het komt er nu wel allemaal even bovenop. Ik wil zo graag onbezorgd genieten, geen stress voor de kleine, genieten als ik straks bevallen ben, . . . In plaats daarvan kijk ik nu vooruit naar een spoedeisende operatie.

Liefs, J