Weer thuis, MET GALBLAAS!

Zaterdagochtend, 11 uur.. L begint te huilen en ik loop naar benede om hem te voede, de nacht is goed gegaan maar zodra ik in zijn kamertje sta voel ik gelijk dat akelige gevoel van een galaanval omhoog komen. Ik pak L snel uit bed en ga met hem op de bank liggen. Ik geef hem liggend borstvoeding, tot ik omhoog wil komen en helemaal sta/zit/lig te trillen, ik had best honger maar bang dat als ik wat zou eten alles er weer uit zou komen. Ik heb me vriend wakker geschreeuwt en ge-eist dat hij wat te eten voor me zou maken en een zetpil paracetamol 1000mg zou pakken. Ik heb twee crackers met kaas voorzichtig opgegeten en wonder boven wonder bleef het binnen, de pijn van de aanval zakte niet maar bleef constant aanwezig. Ik heb een zetpil diclefenac 100mg genomen maar ook daarmee zakte de pijn niet af. Rond 1 uur gingen we naar me ouders, eenmaal daar was ik nog steeds slap op me benen en alles trilde. Ik raakte in paniek en wilde meteen naar het ziekenhuis. Me vriend bleef thuis bij L en me moeder is met mij meegereden naar de Eerste Hulp (EH). Toen we daar kwamen heeft me moeder ons gemeld en zijn we in de wachtkamer gaan zitten, gelukkig werden we na 10 minuten al geroepen. Ik mocht naar kamer 13, waar werd gevraagd wat me klachten waren en wat voor een medicatie ik al had genomen. De klachten leken me duidelijk, aangezien ik er al sinds begin November mee loop en ik zo'n aanval uit 100000000e kan herkennen. Ze heeft bloed geprikt en ik moest me urine inleveren, dit werd gecontroleerd op ontstekingswaarde en de waarde van me lever/gal en nieren. De ontstekingswaarde waren goed, maar de waarde van me gal waren VEEL te hoog. Ik werd ondertussen volgepropt met medicijnen, nog is 50mg diclofenac (tablet) en weer een zetpil paracetamol 1000mg. Ze stelde voor om met de chirurg te gaan overleggen, wat ze nu verder met me wilde gaan doen. Ik bleef aandringen dat ik dit keer het ziekenhuis niet zou verlaten voordat me galblaas er eindelijk uit was. Ondertussen is me vriend met L naar het ziekenhuis gekomen, zodat ik hem kan voeden.
Zo'n uurtje later kwam ze terug met de chirurg en die stelde voor om een MRI scan te maken om te kijken of er een steentje klem zat, dat ze nog in me galblaas zaten of dat ze aan het wandelen geslagen waren, en me eventueel als het kon die avond nog te opereren! WAT WAS IK BLIJ, EINDELIJK VERLOST VAN DAT ROT DING!!! Rond 7 uur lag ik in het MRI apparaat, wat een rot ding zeg. Werd bijna claustrofobisch, en wat een lawaai maakt dan ding zeg! Na een half uurtje was het klaar en moest ik op de gang wachten tot ik werd opgehaald door een verpleegster van de afdeling. Rond 8 uur lag ik op de afdeling (ik had trouwens nog steeds niks gegeten vanaf 11 uur!) Er werd een infuus geprikt en ik vroeg aan de verpleegster of ik vanavond nog geopereerd zou worden, ze zou even bellen met de chirurg hoe of wat. Twee tellen later kwam ze terug en vertelde ze me dat het vanavond niet meer zou gaan lukken en dat ik voor morgen op de lijst gepland stond. Maar alsnog, kreeg ik niks te eten of te drinken. Ik lag met een oudere man en een leuke meid van 27 op de kamer, waar ik het erg goed mee kon vinden. De nacht was verschrikkelijk, die man snurkte zo hard dat hij zijn eigen infuus niet eens hoorde piepen met het gevolg dat dat ongeveer een half uur aanhield en ik uiteindelijk maar zelf op het rode knopje gedrukt heb. Ik heb elk uur de klok gezien en om het uur begon er wel een infuus te piepen, of het slangetje zat klem of hij was leeg, AAAARGH!
Vanmorgen om 7 uur kwamen ze de kamer al op om me bloeddruk, hartslag en temperatuur te meten. Die was allemaal prima maar ik mocht nog steeds niks eten omdat ik vandaag geopereerd zou worden. Om 11 uur kwam de arts, 'als het lukt word je vandaag geopereerd, je staat op de planning. Als er niet teveel spoedgevallen tussen komen gaan we je vandaag verlossen!'. Ik sprong bijna een gat in de lucht maar ik mocht niet te vroeg juichen. Me vader, me vriend en L waren rond half 12 bij me, zodat ik L weer live kon voeden. (Ik heb gisteravond en snachts gekolfd) Rond kwart over 12 kwam de chirurg, en ik vroeg 'is het eindelijk zover?', hij zei ik heb slecht nieuws.. En toen wist ik al hoelaat het was, me galblaas zou er niet vandaag uit worden gehaald, het ging niet lukken. Hij gaf me de keus, of ik zou in het ziekenhuis blijven of ik mocht naar huis. Dan is voor mij de keus snel gemaakt: ik ging naar huis, met galblaas! Als ik wel in het ziekenhuis was gebleven had dit de procedure om me te opereren niet versneld. Ze gaan me morgen aanmelden voor de operatie en dan kan ik (als ik geluk heb) volgende week maandag geopereerd worden. Aankomende vrijdag had ik sowieso al een afspraak staan met de chirurg voor een consult en om een datum te prikken voor de operatie. Dus ik hoop dat ik dan het verlossende woord krijg en eindelijk een datum weet wanneer ik verlost ben van dat vervloekte ding!!! Word vervolgd..........

Liefs Mama van L