22 + 2 weken

Soms lijkt er geen einde aan te komen, en voelen dagen aan als weken... en vraag ik me af 'zouden we er echt een meisje bij mogen krijgen??'

Ik kan het bijna niet geloven, bijna te mooi om waar te zijn...

Maar wat doet ze haar best om tot me door te dringen! Iedere dag beweegt ze meer, langer en harder.

Alsof ze me wil zeggen 'pas maar op mam! Bereid je maar alvast voor' =)

Haar geschop doet me vaak denken aan mn eerste zwangerschap, wat me wat geruststelt. Ik voelde ali akbar dag en nacht door, en ondertussen onze klein meid ook. Mohammad Mahdi was erg rustig, al vanaf het begin. Hoewel dat verder niets te maken had met zijn afwijking, maar gewoon karakter, vind ik het toch fijn om haar zo te voelen, kleine drukte maker. =)

Ali Akbar kijkt er ook steeds meer naar uit en heeft er al helemaal zin in! Zo zegt hij bijvoorbeeld steeds dat ze kleine handjes heeft, klein neusje, enz... en die wil hij graag kusjes geven. Zo lief.

Ik kan echt niet wachten tot ze er is en hoop maar dat de tijd snel voorbij vliegt. Een zwangerschap is iets heel bijzonders en ben er erg dankbaar voor, maar de zorgen die erbij komen liegen er ook niet om... ook voel ik me steeds erg slecht. Sochtends wordt ik vaak al wakker met buikpijn en sta met moeite op en waggel wat door het huis. Veel meer dan dat zit er meestal niet in... daarna ga ik me steeds erg zwak voelen. Het komt langzaam aan opzetten, tot ik er duizelig van wordt en zelf slecht kan zien. In de middag ga ik dan weer even slapen en voel ik me weer wat beter. Savonds begint dan de zuurpret, bah... vannacht heb ik er weer van wakker gelegen, was er zo misselijk van. Zo gaat de tijd nog lang duren vrees ik. Maar gelukkig tikt de tijd vanzelf wel door. Nog even doorbijten, en bidden op een goede afloop. Daar doe ik alles voor.

Dus we tellen nog even rustig verder af... 124 days to go, tot de uitgerekende datum.