Alweer de zoveelste nachtmerrie, kindje verliezen

En alweer zit ik rechtop in bed met een betraand gezicht.
Na een nachtmerrie waarin ik mn zoontje kwijt was. Ik verdacht iemand ervan hem te hebben gestolen:
Snachts rondlopend door de straten, zoeken en roepen naar mn zoontje... beseffend dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zal zien.
Net zoals mn andere zoontje.

Soms slaat de angst me zo toe... de angst om ooit weer zo'n groot verlies te moeten meemaken.
En zeker nu ik zwanger ben loop ik dagen rond, hopend dat we dit kindje ook na de geboorte nog bij ons mogen houden...

Wat zal ik weer blij zijn als deze tijd achter de rug is en ik hopelijk een groot deel van mn zorgen op zij kan zetten.

Na de geboorte van mn dochter heeft het nog een paar weken geduurd. Voordat ik eindelijk durfde te geloven dat alles ok is.
Heb zo vaak naast haar bedje gezeten, gevoeld of ze nog wel ademde, gevoeld of ze niet koud was...

Ik ben zo dankbaar dat ik een zoon en een dochter iedere dag om me heen heb. Ze betekenen zoveel voor me.
Daarnaast blijft ook de leegte en het gemis van hun broertje. Die zo ontzettend welkom was in ons gezin, maar ons zo vroeg heeft moeten verlaten.
Dankbaar voor de 9 mooie maanden die ik samen met hem heb gehad, dankbaar dat ik zijn moeder mocht zijn, zn kleine lieve handjes en vingertjes heb mogen zien bewegen, zn hartje heb zien kloppen...

Maar soms is het verdriet ook nog zo groot...