Bijna 2 jaar geleden lag je nog in mn armen...

Het gaat weer even wat minder de laatste tijd.
Alweer bijna 2 jaar geleden dan mn zoontje geboren werd. Waar blijft de tijd? Ik zou graag terug gaan en nog extra van hem genieten in mn buik en hem steviger knuffelen voordat hij weer weg zou zijn.

Het verdriet en gemis blijft groot. En de vragen waarom hij zo vroeg moest gaan...

Ik geniet veel van mn 2 kindjes om me heen. Hoe ze steeds meer met elkaar spelen en lachen.
Zeynab groeit ook alweer zo snel! Ze kruipt aan 1 stuk door en kan al een paar stapjes los. Draagt maat 74/80 en heeft sinds kort eindelijk ook een tandje!
Ze begrijpt dingetjes die we zeggen en luisterd er ook naar. Zo geeft ze bijv kusjes als we erom vragen, zwaait en wijst ons aan of zoekt haar broer wanneer ze verstoppertje spelen...

Ook Ali Akbar is al zo groot geworden... Hij praat nu ook steeds beter nederlands en is er zelf ook zo trots op. 'Even nederlands praten mama!' Zegt hij dan.
Hij helpt graag in huis en slaapt steeds beter.

Na jaren met weinig slaap, zorgen en verdriet... Lijkt alles weer beter te gaan, we zitten in een goed ritme en alles gaat goed.

Toch voel ik me de laatste niet zo gelukkig... Misschien omdat de verjaardag en overlijdensdag van mohammad mahdi weer naderen..?
Ik hoop het... Want dan gaat het daarna vast weer beter.