35 weken

Er komt zo veel op me af en mn hoofd zit vol met van alles en nog wat. Ik merk dat ik me steeds meer in mezelf terug trek en stiller wordt. Ik zou er graag over praten, maar woorden schieten tekort om te vertellen hoe ik me voel... Ik bid voor hulp om me staand te houden en houd hoop. Hoop, dat deze periode snel voorbij zal gaan en het beter wordt.

Afgelopen week heb ik het erg zwaar gehad. Rondom de geboorte- en overlijdensdag van mn lieve Mohammad Mahdi. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar dat was helaas niet zo...

De 17e gingen we naar zijn grafje en het maakte me zo verdrietig. Ik ben tot nu toe maar een paar keer gegaan, omdat het zien van zn steen zo confronterend kan zijn... Ik praat wel regelmatig met hem, gewoon thuis. Wij geloven namelijk dat een overledene je altijd kan horen, waar je ook bent... Vlak nadat hij overleed vond ik het wel fijn om bij zn grafje te zijn, omdat alles zo plots ging en het vaak leek alsof hij er nooit is geweest. Daar voelde het dan weer heel echt voor me, het zien van zijn naam, zijn rustplaats, gaf me zoveel rust... Maar nu, nee... Het is verschrikkelijk. Het was die dag erg druk en ook de familieleden van de andere kindjes naast hem stonden verdrietig naast ons. Hier worden verjaardagen de avond ervoor gevierd en heel toepasselijk leek de vrouw van mn schoonbroer het een goed idee om die avond haar verjaardag te vieren. Niemand heeft dan ook een woord over mn zoontje gezegd. Het is duidelijk dat hij vergeten is door de familie... Het koste me al mn energie om daar te zitten en niet constant in tranen uit te barsten...

De 18e was erg zwaar. De dag dat hij geboren werd een jaar geleden. De hele dag door keek ik op de klok en herinnerde me de dag alsof het gisteren was... Het geluk dat ik voelde tijdens de zwangerschap, en zeker toen de bevalling begonnen. We hebben nog zo hard gelachen in de auto en alles verliep zo soepel... Tot hij geboren werd en ineens mn wereld 180 graden draaide. Ook hadden we die dag visite wat me erg zwaar viel. Want zo verdrietig als ik was... Zo koppig kan ik ook zijn en niets laten merken, ook heb ik er niets over gezegd...

Tot de volgende dag heb ik het er erg moeilijk mee gehad. Om de een of andere reden voelde zijn overlijdensdag alsof ik het weer achter de rug had. En sindsdien probeer ik mezelf weer op te rapen. Praten erover lukt me nog niet, los nu van deze blog. ik heb alleen een berichtje gehad van mn moeder en oma. Ontzettend lief vindt ik het! Maar ik kan er even niks mee... Er is tenminste nog iemand die aan hem denkt... ='(

Ik ben verder gegaan om alle spulletjes en kleertjes uit te pakken en staat het ziekenhuis koffertje klaar. We hebben eindelijk een goed ziekenhuis hier uitgekozen en het lijkt nu echt dichtbij te komen. Ik kan niet wachten! Zowel om deze tijd achter de rug te hebben als om haar vast te mogen houden.

En nog even over de zwangerschap... De eerste striemen zijn een feit. Nog nooit gehad, maar mn buik groeit gigantisch! En de eerste donkerrode strepen staan nu op mn heupen. Ik vrees dat het daar niet bij zal blijven, omdat ik de huid op mn buik ook flink zie trekken en steeds roder wordt. En oh wat jeukt het! Zo vervelend... Ik ben ondertussen ook al bijna 20kg aangekomen, zucht... Hopelijk is het vooral vocht, want dat houdt ik ook erg vast. En ik heb pijn... Veel pijn. Mn buik doet onderin erg zeer, mn bekken lijkt het te hebben begeven en ook mn rug protesteert hard. Ik hoop zo dat ze snel zal komen!

Eerst vandaag een afspraak maken bij mn nieuwe gyn hier. Ben erg benieuwd. Ook zal ik dan een echo krijgen om te zien hoe ze groeit ivm de zwangerschapsdiabetes en hoe ze erbij ligt. De laarste keer lag ze met haar billen beneden namelijk... Ik ben heel benieuwd hoe ze er nu bij ligt, maar ook hoe groot ze is. Ze voelt in ieder geval veel groter en zwaarder dan mn 2 jongens...