Het ging zo goed... =`(

En opeens stort ik weer even helemaal in. Midden in de nacht wakker geworden van een droom waarin ik mn lieve jongetje weer moest begraven. En onze laatste momentjes samen.

Zo mooi, onschuldig en klein.... De tijd moest ons scheiden, maar ooit zullen wij weer samen zijn! ='(

Helemaal overstuur in tranen, luid snakkend naar adem, overwelmd door verdriet... Zo heb ik mij niet meer gevoeld sinds de eerste daagjes na zijn overlijden... Het is zo verschrikkelijk moeilijk, nog steeds, om hem los te laten. Hoe laat je toch een deel van jezelf achter? Ik hield zo veel van hem, meer dan van mn 2 kindjes die nu bij me zijn... Sinds het begin dat hij bij mij was in mn buik had ik zo een goed gevoel bij hem... Zoals ik nooit van iemand heb gehouden... maar het was zijn tijd om te gaan...

Sinds ik wakker ben trappelt onze kleine meid er druk op los, alsof ze me wil troosten. Maar ontroostbaar stromen de tranen als rivieren onstoppelijk over mn wangen.

En opeens zie ik als een blok op tegen de verhuizing morgenochtend. Ik wilde zo graag weg van hier, na wat we hebben meegemaakt... Sinds ik thuis kwam uit het ziekenhuis nadat hij was overleden heb ik het hier erg moeilijk gehad. Buitenshuis ging het goed, maar eenmaal weer thuis voelde ik me weer zo zwaar, alsof alles me 10x zoveel energie kostte. Maar nu is het toch opeens ook moeilijk om dit achter me te laten. En ver weg te zijn van zijn grafje, straks 2 uurtjes hier vandaan.

Ik moest het allemaal eventjes kwijt, dat lucht weer wat op... Mn man is nog tot diep in de nacht bezig geweest met dozen in de tuin te zetten en meubels uit elkaar te halen. En ook morgen is er nog veel werk te doen, dus wilde hem nu niet wakker maken... Heb nog eventjes mn zoontje wat geaaid en gevoeld of hij adem haalt. Iets wat mij steeds rust heeft gegeven. Zo heb ik nachtenlang naast hem gelegen, luisterend naar zijn ademhaling... En wat ben ik ongeduldig, om ook hun zusje straks te mogen zien. Te luisteren naar haar ademhaling en vast te houden, om niet meer los te laten...