Terug Thuis

Vandaag zijn we weer thuis gekomen.

Het viel me best zwaar allemaal. Zoveel kleine babytjes gezien en het doet me nog zo zeer...
Ik zie dan steeds onze kleine Mohammad Mahdi weer voor me. ='(

Na de geboorte, nog met zn oogjes dicht, armpjes en beentjes opgetrokken.
Een klein bolletje liefde <3

Tot nu toe had ik nog niet 1 keer alles los gelaten, steeds wat traantjes gelaten en geprobeerd het te stoppen.
Maar nu daar toch lang gehuild en het werd me allemaal even te veel... ik kreeg amper nog adem en ben toen hard weggelopen om even weer tot rust te komen, pff =(

Lichamelijk ben ik ook nog niet hersteld. Ik verlies nu steeds een soort slijm, beetje wittig of richting rood (soms wat oranje/bruin...)
De hechtingen zijn niet allemaal weg en doen nog best pijn na een tijdje zitten en bukken lukt ook niet goed, maar moet wel hele dagen alles achter mn zoontje aan opruimen helaas...

Ik heb nu 12 dagen bromocriptine geslikt om de melk te stoppen, dit was vandaag de laatste pil van de strip.
Maar verlies nog steeds melk... morgen maar weer even metde gyn bellen erover.
Ik had tussendoor 2 dagen de pilletjes niet genomen, omdat ik er extreme hoofdpijn van krijg en werden ook meteenmn borsten weer vol. (Dat was 2 dagen terug) dus vrees nu daar weer voor...
Zo oneerlijk he, sommige moeders doen zo erg hun best voor bv en wil het niet lukken. En ik kom er nu maar niet vanaf =(
Vind het zo moeilijk, het voelt voor mij echt nog als 'zijn melk' en maakt me dan zo verdrietig dat ik hem nooit heb kunnen voeden...

Vandaag dag 18 na de bevalling... hopelijk voel ik me snel beter =(
Ik wil ook graag een keertje weer naar het grafje gaan om zijn steen te zien. Die was toen nog niet gemaakt, maar ben er nog niet klaar voor om terug tegaan....