Mijn bevallingsverhaal!

Nou, hier komt ie dan.. Beter laat dan nooit ;-) haha... Had een tijdje nodig om het te verwerken voor mezelf.

Ik moest 1 keer per week op controle in het ziekenhuis, omdat ik last had van pre-eclampsie.
Vrijdagochtend 16 december had ik wederom een afspraak. Normaal gesproken als ik naar het ziekenhuis ging trok ik netjes mijn zwangerschapsjeans aan, leuke trui en lekker wat make-up op. Deze ochtend had ik daar echter helemaal geen zin in! Ik had een grote fleece trui en een joggingsbroek aangetrokken (alsof ik al wist wat te gebeuren stond). Tijdens de controle bleek ondanks de medicijnen mijn bloeddruk steeds verder te stijgen. Had als ik me het goed herrinner een bloeddruk van 120/170. De verloskundige ging bellen met de gyneacoloog en ja hoor, ik mocht niet meer naar huis. Ze spraken van een 24 uurs opname. De volgende dag dacht ik dus, zoooo vandaag lekker naar huis! Ik sprak die dag met de gyneacoloog en die zei: nee dame, je gaat pas naar huis als je kindje is geboren!! Hmmmm.... Domper! Ik had verder nog nooit in het ziekenhuis gelegen en vond het vreselijk! Ik was sowieso al depressief door alles wat er met mijn lichaam gebeurde door de vergiftiging (40 kilo aangekomen) en stortte even een beetje in. Ze zeiden wel dat ze me in zouden gaan leiden, omdat de baby toch niet meer zou groeien door de pre-eclampsie, maar dat ik toch wel zou moeten wachten tot begin, midden van de week. Mijn moeder zag dat dit me heel zwaar viel en heeft de gyneacoloog apart gepakt en aangegeven dat ik erg depri was en dat het echt zo snel mogelijk moest gebeuren. Mijn vriend bleef bij me slapen en om kwart over 11 savonds klopte er iemand op mijn deuur! Het was de gyneacoloog!! Ze vertelde me dat het ze beter leek om die volgende ochtend in te gaan leiden, mits het niet te druk werd ineens. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest! Eindelijk bevallen!!! Ze vertelde wel dat het met alles erbij zoon drie dagen kon duren, maar dat iteresseerde me eigenlijk allemaal niks. Voor mijn gevoel ging het morgen gebeuren!
Die ochtend, zondag 18 december werd ik om 6 uur wakker. Ik moest verhuizen van kamer, dus dat deden we dan ook. Ik was nog nooit getoucheert en dit gebeurde rond 8:20.. De verloskundige vertelde me dat ik al 3 cm ontsluiting had en dat ze alleen mijn vliezen hoefde te breken! Om 8:22 hebben ze dit dan ook gedaan. Ze vertelde me dat het goed was om even te gaan douchen om de weeen op te wekken, maar eigenwijs als ik was.. Ik wou perse een sigaret gaan roken. Mijn vriend heeft me geduwd in de rolstoel en toen ik 1 sigaret op had wou ik echt meteen terug. Had heel veel pijn en was misselijk. Toen ze voelde dat ik al 3 cm had heb ik meteen mijn moeder gebeld, want ik wou echt dat ze erbij was en toen ik terug kwam van mijn sigaretje was ze er al! Dit was ehct binnen 10 minuten, terwijl het van haar huis toch zoon 20 minuten rijden is normaal :-p.. Aangekomen op de kamer moest ik meteen overgeven en diaree tegelijk. Ik wist het meteen, dit zijn weeen! Ik werd aangesloten aan het apparaat en daarop waren geen weeen te zien, maar ik wist toch echt zeker dat ik ze had! Na een half uur werd er een draadje bij me ingebracht en daar waren ze duidelijk te zien hoor! Tijdens de weeen keerde ok echt helemaal in mezelf. Heb mijn ogen gesloten en wil niet meer praten. Mijn moeder had een nat washandje op mijn voorhoofd gelegt en dit haalde ik er dan steeds vanaf en gaf ik zonder te praten aan haar of mijn vriend, zodat ze het opnieuw nat konden maken. Ik kon niet fatsoenlijk liggen en ging kapot van de pijn. Anderhalf uur nadat ze mijn vliezen door hadden geprikt kwam de verpleegkundige binnen. Ik vroeg aan haar mag ik aub een ruggenprik, want ik trek dit niet!!! Wil je nu al een ruggenprik, antwoorde het domme schaap!! Jaaaaaa, antwoorde ik heel pist! Nou ze kwam terug met de verloskundige en die ging nog even voelen... Uhmmm zeg ze, je hebt al 9 cm!! En dat domme schaap vroeg me of ik NU al een ruggenprik wou?!?! Nou goed, ze ging overleggen met de gyneacoloog en ik kreeg dus geen ruggenprik, omdat het allemaal veel te snel ging... Dat vond ik niet zo leuk! Ik kreeg wel zoon ander prikje, weet niet hoe het heet.. Maar dat morfine-achtige spul! Vanaf dat moment is alles vrij wazig. Ik kreeg geen persweeen en heb daar dus vrij lang gelegen, volledig ontsloten. De hartslag van mijn zoontje begon steeds te dalen, dus er was even paniek. Uiteindelijk hebben ze me aan het infuus gelegd, maar ook dit hielp niet echt.. Ik moest dus vrijwel op eigen kracht gaan persen... Dit heeft best wel eventjes geduurd en na een minuut of 40 riep de verloskundige; iris, als je m er nu niet uitperst, moet ik gaan knippen!! Nou dit wou ik blijkbaar echt niet en perste mijn zoon er in 1 keer uit. Om 14:10 had ik mijn prachtige zoon: manu raja singh kailey in mijn armen! Ik voelde me meteen een compleet mens!