Het verhaal van de Chinese schoonmoeder

Zoals sommigen van jullie nu weten: mijn schoonmoeder is sinds vorige week donderdag in Nederland en is hier op bezoek voor 3 maanden. In deze 3 maanden zal ze bij ons logeren. Mijn schoonmoeder spreekt geen woord Nederlands, Engels, Kantonees en een heeeeeel klein beetje Mandarijns. Het dialect dat ze wel spreekt (Wenzhounees) spreek ik niet, maar versta het wel een heel klein beetje.. Met andere woorden: communicatie gaat hier niet zo gladjes. Ik hoopte met heel mijn hart dat het verhaal van de 'evil mother-in-law' bij mij niet van toepassing zou zijn, maar helaas: Ook ik ontsnap er niet aan.

Dag 1: Ze werd opgehaald door mijn man en 's avonds was ze dan eindelijk bij ons thuis. Het eerste wat mijn dochter doet als ze deur hoort, is er naar toe rennen, in de veronderstelling dat ze haar vader tegemoet rent. Maar toen ze haar oma zag, rende Ivy weer terug naar mij en verstopte zich achter mijn benen. En toen oma aanstalte maakte om haar op te tillen (Ivy klampte zich nog steeds vast aan mijn benen), was het hek helemaal van de dam: Een schreeuwpartij en tranen... 'MAMA! NEE! MAMA! NEE!', was het enige dat we uit alle kabaal nog konden opmaken. Ik tilde mijn meisje op en vroeg aan mijn schoonmoeder hoe haar vlucht was. Ze reageerde niet en ik keek mijn man Sam vragend aan. Hij vertaalde voor mij en zonder naar me op te kijken, reageerde ze in haar eigen taal 'ja goed', met daar meteen achteraan: 'Wat is er mis met jouw kind?'

Pardon? Mis? Mijn kind? Ik wist even niet wat ik hoorde en in mijn hart kreeg ik een slecht voorgevoel. 

Ik weet dat mijn man en zijn moeder elkaar ruim 12 jaar niet meer hebben gezien, dus dat ik de rest van de avond werd genegeerd (door haar, niet door mijn man, hij probeerde me er nog bij te betrekken) vond ik nog begrijpelijk. Ze hadden immers heel wat in te halen.

Dag twee: Mijn dochter slaapt bij ons in bed. Omdat ik nog regelmatig op moet staan om mijn zoon te voeden (slaapt ook op onze slaapkamer in zijn ledikant), maak ik haar wel eens per ongeluk wakker. Zo ook deze ochtend. Onze knorrepot (dochter) werd wakker en zette meteen een keel op. Niet zo verwonderlijk: de avond ervoor sliep ze laat en slecht door alle commotie door de komst van haar oma. Mijn schoonmoeder denderde onze slaapkamer binnen en begon meteen te roepen. Verstaan deed ik het niet allemaal, laat staan Ivy, maar het kwam er op het volgende neer: 'Kom maar bij oma, kom maar hier. Ik maak wat lekkers voor je klaar.' Etc. etc. Maar ja, voor Ivy is ze natuurlijk een wildvreemde en wilde ze niet meegenomen worden. En dat er zo vroeg al aan haar werd gesjort stelde ze al helemaal niet op prijs. Gevolg was dus een ontroostbare Ivy die zich aan mij vastklampte, terwijl haar oma haar probeerde los te peuteren. Mijn man probeerde zijn moeder duidelijk te maken dat Ivy het niet wilde en dat ze het aan mij moest over laten. Maar oma zou oma niet zijn, als ze niet vond dat ze het beter kon en wist en zei dat Ivy het maar moest leren. Ik moest me echt heel erg inhouden om de vrouw ten eerste niet weg te duwen en zeggen dat ze niet zo aan mijn dochter moest trekken die overduidelijk niet met haar mee wilde gaan. Ten tweede begon ik van binnen gewoon te koken. Wie ben jij om mij te vertellen dat mijn dochter 'het maar moest leren', omdat het niet ging zoals jij wilde?

Dag drie: Het ging gisteren in de loop van de dag al wat beter tussen Ivy en haar oma en ze wilde zelfs met haar spelen en dansen. Het meeste wat mij opviel was dat oma mij ontzettend in de gaten hield tijdens het verschonen en hoe ik met de kinderen omging, maar ik liet mij dat niet dwars zitten. Ik hield mezelf voor dat het gewoon nieuwsgierigheid was. Iets anders dat mij opviel was dat oma vond dat ik de kinderen te koud aankleedde. Ze trok Ivy steeds een WINTERjas aan BINNEN en Owen wikkelde ze zo strak in dubbele lakentjes dat hij zich kapot zweette. Toen ik haar daarop wees zei ze enkel dat het normaal was dat baby's zweten....O ja? Ook trok ze Ivy steeds schoentjes aan (die mijn dochter overigens zelf steeds uittrok), omdat ze vond dat kinderen niet op blote voetjes of alleen met sokjes aan mocht lopen. Zucht. Ik weet wel waar dat vandaan komt. In China zijn 9 van de 10 gewone huizen niet tot slecht geïsoleerd. Mensen zitten daar binnen in een kloffie, die je hier normaal gesproken alleen maar buitendeurs ziet. Het is daar ook heel gebruikelijk dat men steeds hun jas aanhouden. Maar voor de duidelijkheid: het is 18 graden bij mij thuis en op het moment van schrijven is het buiten lekker zonnig en 22 graden. Ik ga geen van mijn kinderen aankleedden alsof ze op het punt staan naar Alaska te vertrekken.

Dag vier: Het uur van de waarheid. Oma maakt eindelijk duidelijk wat haar doel is. Ze wilt Owen meenemen naar China. Ze pakt het wel heel slim aan moet ik zeggen. In de weinige dagen dat ze hier is, heb ik haar gedurende dag vaker aan Ivy horen vragen of ze met oma mee naar China wil en als ze met Owen kletst, zegt ze dat ze hem naar China mee zal nemen en hem daar lekker zal verwennen. Misschien dacht ze dat ik het niet verstond of misschien deed ze het expres zeggen waar ik bij was, maar ik dacht bij mezelf, zolang het bij praten bleef, dan zou ik er niks van zeggen. Maar vanochtend deed ze het toch. Ze vroeg het niet, ze zei het enkel alsof het al vaststond: Owen gaat mee met haar als ze eind augustus weer terug gaat naar haar thuisland. Zo zou ik meer tijd hebben voor mezelf en mijn dochter hebben. Ze zei dat ze haar twee andere kleinkinderen in China ook had groot gebracht en dat die hartstikke gezond zijn. Dat die graag bij haar sliepen en goed luisterden. Ze zou Owen 'hun taal' leren, wat heel belangrijk is voor de rest van de familie. Ik zei simpelweg 'Nee, dat wil ik niet.' Ivy is ook door mijzelf groot gebracht (Mijn man is tientallen uren van huis voor werk) en ze is niet ondervoedt of iets dergelijks (om in termen van het consultatiebureau te spreken: Ze zit ruim boven de gemiddelde lijn). Wat taal betreft legde ik haar uit dat niemand bij ons thuis nog haar taal sprak, alleen Mandarijns (Het ABN van China) en Nederlands (Want we wonen immers in NL) Dat Ivy nog niet veel praatte had niks te maken met het feit dat ik 'geen tijd had om met haar door te brengen' (haar woorden, niet de mijne), maar omdat het ene kindje, nu eenmaal niet het andere kindje is. Waarop zij antwoordde met: Dochters mogen door hun moeders worden opgevoedt. Zonen worden in China opgevoedt.

...

Je wilt niet weten hoe ik me van binnen voelde. Je wilt niet weten wat ik haar wilde aan doen. Ik wimpelde haar af en begon ergens anders over, maar ze bleef het vragen, ook aan mijn man. Maar hij weet gelukkig ook wel hoe ik er ook over denk. Nee is nee. Maar die vrouw denkt echt dat ze de koningin is en met haar zit ik dan opgescheept in mijn één-slaapkamerappartement voor de komende drie maanden. Ik weet niet of ik het volhou zonder uiteindelijk echt ruzie met haar te maken. Dat laatste wil ik uiteraard koste wat het kost voorkomen. Ze is de moeder van mijn man, dus ik zal in de toekomst hoe dan ook met haar te maken hebben. Plus ze is hier 'maar' voor drie maanden. Ik wil natuurlijk ook voorkomen dat ze terug naar China gaat en ik te boek komt te staan als 'de heks van haar zoon, die zo gierig is, dat ik mijn kind(eren) niet aan haar wil mee geven'. Het is niet ongebruikelijk in onze cultuur dat dit gebeurd, overigens. Chinese kinderen worden vaak opgevoedt door grootouders in het moederland, zodat de ouders meer geld kunnen verdienen om een betere toekomst te kunnen opbouwen wanneer de kinderen weer terug naar NL komen. Ze leren daar inderdaad vaak het Chinees waarmee ze zelf zijn opgegroeid en komen zo ook geen slaaptekort. Maar wat mij betreft: ALSOF IK MIJN KINDEREN BAAR OM ZE DOOR IEMAND ANDERS TE LATEN OPVOEDEN. Ik wil niet eens een nanny inhuren zodat ik weer kan gaan werken, laat staan dat ik één van mijn kinderen naar een ander land verscheep.

Dames, help mij. Wat is wijsheid? Hoe kom ik deze drie maanden door, zonder dat mens voor d'r hoofd te stoten. Zonder ruzie of wat dan ook. Mijn man is nog een week thuis, maar daarna moet hij weer werken en daar kijk ik zo tegenop! En dan zit ik hier de hele dag alleen met d'r en moet ik d'r gaan vermaken.

Help, help, help.

Wordt vervolgd.

Veel liefs,

een verdrinkende Amy