Wederom Hallo!
Dag dames,
De meeste van jullie weten écht wel hoe het allemaal zit hier bij ons en wat de situatie is.
Ik heb besloten dat ik er geen zin meer in heb, ik heb geen zin meer in gezeur, trammelant of wat dan ook.
Over mijn schoonmoeder zal er nog wel eens wat verschijnen maar mijn schoonfamilie voor de rest zul je niets over horen.(of t zou zo erg moeten worden..)
Ik gebruik nu géén schuilnamen meer en alles wat er op het profieltje staat is waar.
Ik vind niet dat ik me hoef te verschuilen achter andere namen omdat mensen bang zijn herkend te worden. Iedereen die hier ook maar een greintje van herkenning in ziet is waarschijnlijk volledig op de hoogte van de situatie en weet dus alles ook al.
Iets wat nog weleens vergeten word. Ik ben namelijk het type mens dat van zich af moet praten, een uitlaatklep nodig heeft en of dat bij vriendinnen in real life is, of bij mijn bb-vriendinnetjes hier, ik zie het verschil niet.
Mijn schoonfamilie(dit is de laatste keer!) dus wel. Zij hebben aangegeven dat zij het ongepast vonden en zich gekwetst hebben gevoeld door mijn woorden. En aangezien ik besloten heb geen zin meer in gezeik of gezeur te hebben, heb ik alles eraf gegooid en ben ik overnieuw begonnen.
Voor de rest gaat het hier zijn gangetje, de laatste voorbereidingen voor het trouwen zijn in volle gang en dan hebben mn vent en ik allebei ons werk nog. Hij werkt part-time bij mijn vader en dan nog in een hotel. Ik maak nu 4 of 5 dagen in de week 2,5 uurtjes per dag schoon in een kroeg bij ons niet heel ver vandaan. Het is aanpezen maar ik heb gelukkig versterking 2 dagen in de week. Partner in crime zoals we elkaar lieflijk beschrijven haha.
Het is niet makkelijk om rond te komen dus ben ik op zoek gegaan naar nog een part-time baan naast het schoonmaken, dan heb ik tenminste het gevoel dat ik net zoveel doe als mijn ventje en dat hij niet alle last in zijn eentje draagt(ik krijg op m'n kop als hij dit leest want hij vind dat ik op moet houden met zo denken, máááár dat lukt niet). Daar hoor ik overmorgen of vrijdag meer over, dus ik ben erg benieuwd en hoop het ook echt! Dan hebben we in ieder geval weer wat meer in de maand, zijn we niet zo afhankelijk van het UWV( Manlief heeft een aanvullende uitkering omdat het anders niet haalbaar is.. maar hoe minder we afhankelijk zijn van het UWV hoe fijner ik het vind.) en kunnen we ons weer gewoon gaan richten op wat we graag willen. Gezondheid in orde, verhuizen en een beebje!
Gezondheid op orde krijgen zal nog een lastig karwei zijn voor ons. Erik is veel afgevallen door alle stress en een flinke griep en moet er dus nodig 10 tot 15 kilo bij hebben. Flink ondergewicht dus. Mijn magere latje haha.
Ik daarentegen hik verschrikkelijk aan tegen die schildkliermedicijnen, ik voel me er beroerd en nog meer lusteloos door dan voor de medicatie. Nou hoor en lees ik overal wel dat je lichamelijk achter de verbetering van je schildklier aanhobbelt, maar het is een verschrikking.
Omdat wij niet hopen ooit nog een miskraam mee te hoeven maken hebben we besloten dat ik eerst lichamelijk in orde moet zijn en me ook zo moet voelen voordat wij weer voor een klein wondertje willen gaan. Het is nu gewoon niet verstandig. Ik zou mijn hele lichaam om zeep helpen en ik kan nou niet zeggen dat ik de behoefte heb aan een depressie tijdens de eventuele zwangerschap omdat mijn lijf het gewoon niet aankan.
Het is een hele moeilijke keus, maar wel de beste voor ons en voor het eventuele kleine mensje. Die wordt er ook niet gelukkiger van als mamma zich beroerd voelt. Om dit allemaal aan te pakken, moet ik ook mijn overgewicht aanpakken. En dat is een hele boel overgewicht. Bijna 50 kilo te veel. Ik ben 23, ik wil dit niet.
Ik weet nu pas overigens dat het niet helemaal mijn schuld is dat al die kilo's eraan schijnen te vliegen. Mijn lichaam staat in kamikaze stand door mijn schildklier, denkt dat het tekort komt en slaat daardoor ALLE suikers op in mijn lichaam. Zelfs natuurlijke suikers zoals fruitsuikers. Top dus...
Ik heb 21 januari een orienterend gesprek gehad voor een gastric bypass en 6 februari a.s. heb ik een 4 uur durende intake in Eindhoven om te kijken of ik in aanmerking kom voor deze gastric bypass. Na 6 februari duurt het 7 weken voordat ik te horen krijg of ik wel of niet geholpen word. Als ik niet geholpen word, word er ook aangegeven waarom niet en wat zij denken dat ik er zelf nog aan zou kunnen doen.
Als ik wel geholpen word ga ik een pre-operatieve fase in die 7 weken duurt en word ik uiterlijk 14 weken na 6 februari geopereerd en kan het afvallen beginnen.
Omdat deze ingreep toch wel vrij heftig is en je lichaam verschrikkelijk moet wennen, word het aangeraden om 1 tot 1,5 jaar na de operatie pas te beginnen met het oefenen voor een kindje. Je lichaam is dan wat stabieler en ook je gewicht. Over een jaar tot 1,5 jaar hoop ik met mijn medicatie ook helemaal goed ingesteld te staan en dan kunnen we er echt voor gaan.
Het verhuizen word ons wel vergemakkelijkt. We huren op dit moment een woning via de woningstichting en kregen daarvan een brief dat wij in aanmerking kwamen om onze oude meettijd(jaren dat je staat ingeschreven) terug te krijgen vanwege een nieuwe wet. Erg fijn dus, want nu hebben we 9 inschrijfjaren in plaats van 3! Als we dat over 1,5 tot 2 jaar verhuizen hebben we een veel grotere kans op een mooie eengezinswoning waar we langere tijd kunnen wonen dan nu.
Al met al is het niet zoals we gehoopt en gedroomd hadden, maar er is veel gebeurd en ik ben er nog steeds van overtuigd dat alles gebeurd met een reden. Dus ook dit. Misschien pakt het uiteindelijk allemaal wel beter uit dan we verwacht of gehoopt hadden.
Ik heb me voorgenomen positiever in het leven te staan en me door niks of niemand te laten tegenhouden. Hier ga(an) ik(we) voor en dat gaat helemaal goedkomen! Of het nou nog een jaar duurt of misschien zelfs wel 3 jaar, ik(we) kom(en) er echt wel; hoe dan ook!
Liefs een hele positieve en vrolijke Madita
reacties (0)