Jeumig........

wat gaat de tijd snel!

vorig jaar om deze tijd waren we almet spoed  in het ziekenhuis in leiden geweest, zorgen stres en verdriet om een van onze meisjes. geen leuke vooruitzichten,mischien een ziek kindje...

de dag lijkt als een dag van gisteren dat ik voor een zoveelste extra echo na het ziekenhuis moest. woensdag 18 januari...het was al laat,alles liep weer eens uit,ik gefrustreerd en bang. ik had mijn oudste 2 kinderen mee.

echo was weer niet goed, bloeddruk bleef hoog van lieke. toch maar even een controle ctg... meneer sikkema kwam de kamer in,en ik wist het meteen... ik MOEST blijven!

ik was van mijn aprepo,kinderen wisten niet hoe ze moesten reageeren. ik net zo min. de gyn beloot mij in te leiden op vrijdag 20 januari... ik was pas eind februari uitgerekend... wat stond ons in hemelsnaam te wachten?

34 weken zwanger,en de kindjes moesten er uit... en wel snel!

daar slaat de angst je wel om het hart! mijn man gebeld,en hij kwam ook met ligte paniek aanstormen! kleeren mee,spullen voor de kleintjes enz enz, kids helemaal over de toeren dat ik moest blijven... kortom... STRES!

ik zou longrijpers krijgen,en daarom moest ik blijven,het zou mijn diabetes op hol kunnen laten slaan!

niks aan het handje hoor,de eerste prik ging er in,en donderdag avond zou ik de volgende krijgen.

donderdag 19 januari 2012..................

8.30 tot 9.00 ik moest aan het ctg,gewoon controle. niks aan de hand,zag er keurig uit,geen weeen of wat dan ook. ik belde mijn broertje op om hem te feliciteeren met zijn verjaardag!

9.30 snel nog even na beneden toe,even een vatsoenlijk ontbijt halen...

9.35 snel even na het toilet..... glij nog bijna uit,omdat de schoonmaakster net had gedweild,en aangezien ik zowiezo al bijna tuimelde omdat ik zo ongelovelijk grote buik had.... ik vloekte nogmaals... zal mij wel overkomen he...

9.40... ik wil opstaan van het toilet,......oeiiiiiiiiii... wat is dat in hemelsnaam?? ik trek mijn leging omhoog,maar plas ik nou echt in mijn broek??? whaaaaaaaaaaaaaa....... ik droog gedept, maar er loopt zo nog een straal uit!!!

9.45 ik steek mijn hoofd uit het w.c hokje legging op de enkels (heeeuuul charmant..)...euhhhh mevrouw?? (schoonmaakster) u moet weer dweilen geloof ik "sorry" "sorry" riep ik nog.... wilt u een zuster roepen??

zo kwam er een norse muts aangewandeld... ik in paniek,want begin bloed te verliezen! ik zat te huilen op het toilet, die zuster zo, u bent echt niet de eerste mevrouw.... (hoe moet ik weten dat er bloed komt kijken bij het breken van de vliezen,dit is nieuw voor mij hoor!)

mij verschoond, komt er een andere miep (vervangend klynisch verloskundige) we gaan nu niks doen mevrouw!

nou mevrouw dacht ik,dat is fijn,want hoe langer ze zitten,hoe beter....

9.55 ik mijn mama gebeld om te zeggen dat mijn vliezen zijn gebroken,maar nog niks voel! (ze wou bij de bevalling zijn...)

10.00 manlief gebeld,dat vliezen waren gebroken,dat ik graag wou dat hij kwam!

na het laatste telefoontje kreeg ik een beeeeeeeeetje kramp. maar gaf er geen acht op,want deed niet zeer.

10.05 dorie... dat was de eerste heftige wee! klynisch verloskundige kwam er aan rennen, mevrouw,we gaan u aan de weeen remmers leggen hoor...

ik: niet nodig,want ik moet al persen!

dat kan niet hoor mevrouw.... nee miep?? kijk even tussen mijn benen dan!

mijn vruchtblaas kwam er al uit! ooooh hemel,ik snel mama gebeld,die in paniek,ik kom er aan!!!!

10.15 wordt ik na de verloskamer gereden,daar komt net optijd manlief aan rennen... pfff (gelukkig)

hij helemaal in paniek,wat gebeurd er,hoe kan het?? hahaha

10.30,ga even aan de kant toekomstige papa,we gaan de vliezen breken.... en daar komt aardig wat.... (hihihihi)

10.31 is mijn mooie meisje amber isabel geboren! ik mocht dr op mijn borst houden,wat was ze mooi,wat een berg haar! oooh en wat een flinkerd volgens iedereen... (vond dr een ukkie)

ik riep al weer,pas op ik ga weer... (??? uhuh?????)  ooooh doe maar rustig aan mevrouw.... dat kan nog wel even duren,

ik riep,haal amber hier weg,want de volgende komt!

10.33 hallo lieke- sophie! ook jou mocht ik even vasthouden,met nadruk op even.... onz zorgen kindje had het moeilijk,en was blauw/grauw.... je huide niet niks...je lag er maar slapjes te zijn!

meteen stormden er ik weet niet hoeveel artsen binnen,ik moest vreselijk huilen...

ik wil mijn dochter zien!!!

en precies de zelfde woorden hoorde ik ook op de gang gillen...

daar waren mijn papa en mama..... TE LAAAAAAAAAAAAAAAT!!!!!

ik lag er met heel mijn hebben en houwen,maar het intreseerde mij niks,ik wilde dat mijn papa en mama mij even flink vasthielden...

ik was zo bang dat ik na huis zou gaan met een kindje!

ik hoorde niks meer,behalve mijn onbedaarlijke gesnik en gesnotter! en plotseling was ik aleen. behalve een paar zusters dan,..

ik hoorde niks meer,wist niks,kon niks,wou niks

wou geen hechtingen,ik wou opstaan om na mijn moppies te gaan!pas tegen half 12 mocht ik ze zien,en kreeg ik info.

ze deden het beide supper! ze waren gezond!!! ook LIEKE!!

zorgen gemaakt,gehuild (wat zeg ik...gejankt!)

ik mijn broertje gebeld,nogmaals gefeliciteerd OOM!

niemand kon het geloven,zo snel,zo onverwachts......

nu bijna een jaar geleden...... *snik* *snik*.......

meisjes doen het supper goed! ze lopen langs de tafels,staan soms al los,en maken soms flink ruzie met elkaar... het blijft een happening,2 meisjes met een flinke bos haar in de kinderwagen door het dorp.....

dit is zo genieten!