9 weken
Maar weer eens een blogje. Tijdens de zwangerschap van Kirsten heb ik pas mijn eerste blog geschreven met 40 weken zwangerschap Precies. En deze lees ik nog zo vaak terug. Gewoon om even mijn gevoel van toen terug te halen. Gewoon even te ervaren hoe speciaal ik me toen voelde. En hoe bijzonder het toen was. Ik vraag me dan ook af hoe ik me de eerste weken van die zwangerschap voelde. Maar daar heb ik eigenlijk geen idee meer van. In shock misschien. Tjemig zwanger. IK???? Daar had ik nog nooit aan gedacht.
Nu is dat natuurlijk anders. Ik ben gepland zwanger. Zwanger van een broertje of zusje van Kirsten. Kirsten het allermooiste iets, wezentje en wat dan ook op aarde wat in mijn leven mag zijn. En niet alleen op aarde maar ook ver daar buiten. Gister dan ook de 2de echo gehad. Hoe kan er nou zo iets bijzonders nog eens in mijn leven komen. Jullie lezen het al. Ik zit nog een beetje in de onwerkelijkheidfase.
Ja leuk. Ik ben spuug misselijk. Ik knuffel dan ook geregeld met de wc. Het liefste boven op de badkamer daar is het wat ruimer. Ik ben zo moe. Dat ik me de dagen door sleep. En toch is het allemaal anders dan bij Kirsten. Gelaten onderga ik deze kotsaanvallen. En lach ik de misselijkheid een beetje weg. Ook mijn collega’s merken helemaal niets aan me. Nee Han ziet er wel goed uit. Dat is nog eens anders dan bij Kirsten. Daar was ik zo ziek. En had ik zo ontzettend veel pijn.
Je zou dus zeggen. Han je bent gewoon kei zwanger!! Wat goed. Wat leuk. Maar dat is nog niet zo. Ik moet zeggen dat het net is alsof ik het nog niet besef. Ik ben er niet mee bezig. Ik loop niet zwijmelend door de babywinkels. Ik vind die kleine kleertjes nog helemaal niets. Babykamers hoef ik niet naar te kijken. Want die heb ik al. Net als een wagen en alle andere zooi. Dus dat is nou niet iets waar ik me op kan verheugen of jubelstemming over mijn zwangerschap mee aan kan wakkeren.
Gister ook de 2de echo gehad. En jaaa hoor daar was ie. (pino) Hij spartelde er al flink op los. Het was een mini mensje aan een gigantische navelstreng. Ja die lijkt bijna groter en dikker dan Pino. Ik was wel heel geboeid. En ik vond het schitterend om te zien. Maar ik had niet die rozewolk stemming die ik zou moeten hebben. En nu vraag ik het me af of ik dat dus bij Kirsten wel heb gehad.
En geloof me. Ik ben onwijs blij met deze zwangerschap. Alleen ben ik er nu nog niet zo mee bezig (buiten mijn nachtelijke uren dat ik de wcpot knuffel) Ik ben meer bezig met de zwangerschappen van mijn vriendinnen.
Ik vind het alleen nog zo raar te plaatsen. Hoe kan ik nou nog zo’n onwijs mooi en fantastisch iemand in mijn leven krijgen als Kirsten? Hoe ga ik dat doen als ik straks 2 kindjes heb. Hoe vroeg moet ik dan opstaan om naar het werk te komen? Kan ik dan nog wel weg een dagje? Kan ik dan ook lekker snel en eenvoudig een oppas regelen.
Maar waarschijnlijk zijn dit allemaal vragen die een mens gewoon bezig houden. Een vrouw in het begin van weer een groot emotioneel avontuur. En omdat ik er nu spijt van heb dit niet genoteerd te hebben bij de zwangerschap van Kirsten ga ik proberen om het nu bij te houden.
Hoe dan ook. Ik ben blij met de zwangerschap. Vind het ook weer ontzettend spannend. Maar momenteel heb ik nog geen zin om aan gebroken nachten en op tijd voedingen geven denken.
Liefs Han
reacties (0)