Wat is er toch gebeurd?

Wat is er gebeurt. Mijn lieve kleine meisje. Zo vrolijk. Lekker happend van haar banaantje lekker dansend op elk muziekje. Iedereen proberen na te praten. Lekker tevreden als ze in haar bedje gelegd wordt. Heerlijk uren kan slapen. En vooraf heerlijk genieten van haar flesje. Overal hallo tegen roepen. En haar knuffelschaap bijna platdrukkend om die te zoenen. Veel plezier in het buiten stappen. Ze neemt dan ook iedere drempel met veel plezier.

Afgelopen weekend is ze behoorlijk ziek geweest. Ze hield niets binnen. Alles spuugde ze uit. Dit met als gevolg dat de wasmand steeds voller werd en er steeds minder in de kast lag om aan te trekken. En of het nog niet compleet was werd ik ook zondag middag heel misselijk en kwam ook bij mij alles retour. Alsof de wasmachine nog niet tekenen van een burnout ging vertonen. Zo beroerd als ik was hoorde ik zondagavond Arie met haar worstelen om haar naar bed te krijgen. En ineens riep ze heel hard NEE. NEE. NEE!!!! EUUH pardon? Nee? Waar heb jij dat toch vandaan? Ze was woest en accepteerde het echt niet. Zo beroerd als ik was ben ik omhoog gekomen om eens te gaan kijken of alles wel in orde was.  En daar stond ze hoor. In een gedimde kamer een klein rood wezentje te stampvoeten in haar bed. Ik kon net de hoorntjes uit haar hoofdje zien komen. NEEEEEEE!! riep ze zo hard als ze maar kon.

Met verbaasde ogen heb ik haar even opgepakt. Haar gekalmeerd. En geprobeerd haar een fles te geven. NEEEEEE!! kreeg ik te horen. Nou dan niet meisje. Ga dan maar zo lekker naar bed. Na wat gesputter en protest is ze gelukkig toch in slaap gevallen. Mama moest weer snel zorgen dat de wasmachine zijn werk bleef behouden. Gelukkig was ze snel stil en zijn we de nacht ingegaan. Om 00.00uur was het helemaal duidelijk. Ons duivelinnetje roept niet alleen NEEEEE. Nee ze gooit ook haar virussen rond alsof het niets is. Want ook papa stond inmiddels te dringen in de badkamer om de wasmachine echt naar overuren te werken. UItgeput bibberend en leeg zijn we in bed gevallen en gaan slapen.

De volgende ochtend kom ik op haar slaapkamer. Ze keek zo lief. Met haar grote poppenogen. HAAAAII. Zei ze. Gelukkig dacht ik. Ze was gewoon moe en wilde gister niets meer. Maar de Exorcist was er niets bij. Daar gingen we. Een fles NEEEEEE!!! Aankleden? NEEEEEE!!!! Een appel NEEE!! Ze wilde een banaan. Dus de appel werd door de woonkamer gesmeten. Eenmaal haar benaan kwamen daar weer die lieve popppenogen en zat ze 100 uit te kleppen. Met allemaal nieuwe woorden.

Je raadt het al een SPRONG!! Joehoeee mijn dochter zit weer in een sprong. Ze kletst nu heel anders en zegt nu zelfs hele zinnen. Ze speelt echt met haar poppenservies. EN Schanulleke komt kilo's aan. Die krijgt al dagen zoveel suiker in haar thee dat ze bijna uit haar al te korte rode jurkje plopt. Ook zijn de potloden niet aan te slijpen. Ze tekent naar hartelust. Ieder woord die ze voorbij hoort komen herhaalt ze. EN als we naar buiten gaan loopt ze gewoon standaard de andere kant op. Wat tot grote ergenissen van zowel papa als mama kan leiden. Ze roept bah als ze geplast heeft en roept bah ze ze gepoept heeft. En dan wijst ze ook nog naar haar billen of plasser.

Tijdens de zwemles roept ze nog geregeld NEEEEE maar doet wel alle spelletjes als een volleerde kleuter mee. Ze probeert alle liedjes mee te zingen en doet alle oefeningen zo goed mogelijk. Wat is er  toch met dat kleine poppetje gebeurd. Ze is ineens een hele dame!!!

Ja het is duidelijk de 17 maanden sprong. Hoe gigantisch die ook gehaat wordt vind ik het stiekum toch ook wel weer erg leuk. Ik bedoel die 17 maanden sprong is niet zomaar een sprong. Laat ik er maar van genieten. Ik heb me namelijk wijs laten maken dat het haar allerlaatste sprong is.

Toch???

XX Han