Woede Boosheid en verdriet
Met veel ongeloof, verdriet, verbijstering en inmiddels woede heb ik het journaal vanaf zondagavond gevolgd. Een kerel van 27 jaar oud die de toch wel een van de meest walgelijke "spelletjes" met hele kleine kindere uit gespookt heeft. Kun je dit nog wel "spelletjes" noemen? Dit is ziek heel ziek. De meest walgelijke berichten heb ik gehoord. Hoe kan dit? Hoe is dit mogelijk. Hoe ziek is zo iemand? Ik denk dat dit vragen zijn waar veel mensen, zelfs geen papa's en mama's mee rond lopen momenteel.
Toen ik moeder werd van Kirsten wist ik niet wat me overkwam. Pure liefde. Onbaadzuchtig. Geheel op mijn kleine meisje gericht. Dan komt het moment dat je moet gaan werken. En ik denk dat zo'n moment voor alle mama's een moeilijk punt is. Waar gaat je kindje heen. Bij wie voel ik me veilig. En nog veel belangrijker: waar gaat mijn kindje zo klein en zo onschuldig zich veilig voelen. Het kostte mij nachten denkwerk. Ik had de luxe om een keuze te maken. Breng ik Kirsten naar mijn schoonfamilie met alle voor en nadelen van dien of breng ik haar naar een KDV waar het in mijn ogen een stukje zakelijker is. Niet naar Kirsten maar voor mij. Ben ik het ergens niet mee eens kan ik dan ongezouten daar melden en willen dat het anders gaat. Bij familie moet je daar toch wat watten omheen rollen en het iets anders brengen. Het is een onbetaalde dienst. Dus een dank je wel is dan iets meer op zijn plaats. Ik maak dus geen euros over aan het einde van de maand om ze te bedanken.
Heel blij is mijn gevoel dat Kirsten naar de familie gaat. lekker beschermd en ook eigen.
Maar vanaf zondag heb ik daar een vreselijke knoop van in mijn maag. Een knoop van opluchting dat zij naar de familie gaat. Maar ook een gigantische knoop van woede. Ook ik ben een mama die haar kleintje weg moet brengen om wat centen op de rekening te hebben aan het einde van de maand. Ook ik ben een moeder die helaas nee moet zeggen tegen het fulltime opvoeden van mijn koter. En zo zijn er heel veel moeders die dit ook moeten. Alleen zijn zij gedwongen om un kindje naar een KDV te brengen. Zij hebben waarschijnlijk ook nachten liggen bomen of het de juiste beslissing is. Of ze hun kindje naar het juiste KDV brengen. En of ze daar goed zijn voor hun kindje. Het is nog niet een groot vertrouwen die je in een "bedrijf" moet hebben.
Maar wat er nu aan het licht is gekomen. Mijn god. Wat zal hun vertrouwen geschaad zijn. Wat zullen zij zich schuldig voelen. Wat zullen die ouders in alle staten zijn. Hoezo politiebewaking bij de woning van die misselijkmakende man? Ik zal als getroffen mama daar weinig boodschap aan hebben. Ze hebben mijn vertrouwen beschadigd. En nog 100000000000 X erger mijn kindje.
Vanavond bracht ik Kirsten naar bed. En uiteraard hoort daar het verschonen van haar pamper bij. Poedeltje naakt lag ze op het waskussen. En het enige wat ze wilde was ff knuffelen. Ik pakte haar op en gaf haar eerst een lekkere knuffel om daarna haar weer terug te leggen en haar (helaas weer rode) billen in te smeren en een schonen liuer aan te doen. Terwijl ik dat blote lijfje vast had brak er bij mij iets. Dit is zo persoonlijk. Papa mag dit ook met mijn meisje doen. Gewoon ff lekker knuffelen en wat maakt het dan uit dat ze niets aan heeft. Daar ben ik toch haar mama voor en Aar haar papa. Maar ik brak. Er zijn dus gewoon meer dat 50 kindjes waar een vreemde dit mee gedaan heeft. Bij deze gedachte werd ik nog banger en verdrietiger. Er zijn dus een heleboel kindjes waar ze verder meegegaan zijn. Zo onschuldig als dat Kirsten zich aan mij vastklapmte om gewoon ff liefde te ontvangen zijn er nog veel meer kindjes die het vertrouwen in die vreemde gehad hebben. Snel legde ik Kirsten terug en heb haar aangekleed met de tranen over mijn wangen.
Na even mijn verstand op nul gezet te hebben en Kirsten aangekleed te hebben ben ik in de stoel gaan zitten. Kirsten op het voedingskussen met een flesje. Zo kan ik haar lekker door haar haartjes kriebelen en zakken haar oogjes langzaam dicht. Zo'n ontzettend fijn moment. Kirsten die helemaal ontspant en lekker in slaap dommelt met een lekker flesje.
Ineens kwam dat enge gevoel weer omhoog. Ik kreeg het er spaans benauwd van. Er is dus een of andere KLOOTZAK die zijn ........................... Zou hij het zo voor elkaar gekregen hebben? Gadver. Wat onzettend goor.
Ik wil eigenlijk vertellen dat ik het heel erg moeilijk heb om de informatie momenteel op alle journaals en praatprogramma's te verwerken. En dan ben ik niet eens een mama van een getroffen kindje. Ik wil bij deze dan ook mijn medeleven aan alle getroffen ouders laten blijken. Ik denk ook echt dat er mama's hier op BB zijn van getroffen kindjes. Ik kan niet anders zeggen dat ik met ze meeleef en meevoel. Ik zou niet weten wat ik zou doen als ik in jullie schoenen zou staan. Ik hoop dat dit gigantische leed een plekje kan krijgen of in iedere geval wat verzacht kan gaan worden.
Jeetje...... Dikke tranen.
xx Han
reacties (0)