Dag baby!!!

Weer een dag vol ervaringen en vol emoties. Zoals zovele hier al schrijven wat gaat de tijd snel. het staat echt geen seconde stil.

Vandaag hebben we hier een grote schoonmaak gehouden. De Box is naar zolder. Kirsten haar speelgoed gesorteerd en haar speelhoekje is ingericht. Na dat harde werken van ons en het harde slapen van Kirsten was het tijd voor wat frisse lucht. En aangezien we dichtbij een dierentuin wonen zijn we daar even heerlijk een rondje gaan lopen. Heerlijk wat gedronken en heerlijk wat gewandeld.

Maar wat wordt Kirsten groot. Bij de Flamigo's zaten we te genieten op een bankje. Even kijken naar alle mensen die het park aan het verlaten waren. Al waren die rare roze snuiters op de hoge poten flink herrie aan het maken. Kirsten vond dat veel mooier dan die oude mensen in rolstoelen die door zwetende overleggende begeleiding de poort uit werden geduwd. Eten we vanavond nou nasi of bami? Dat was de discussi van een veel te zware hijgende begeleidster. Waarop de oude dame in de rolstoel melde dat ze daar schijt aan had. Terwijl we dit zaten te bekijken begon Kirsten hele vreemde geluiden te maken. HUH? Wat doe jij nu? Nadat we onze focus weer op onze eigen omgeving hadden gezet. En niet op de Benidorn Basterds in Rhenen, kwamen we tot de ontdekking dat Kirsten die nog steeds ruziemakende roze gevallen aan het nadoen was? OOHHH jee we beginnen een echte pampergaai te krijgen zei Arie nog lachend.

Eenmaal thuis was het tijd om te eten. Dat is nou niet de favoriete bezeigheid van Kirsten (en nee ze kan echt niet van een andere moeder zijn want voor de redt lijkt ze wel op mij!) Tjonge wat ben je toch een baby. Ze wil niet dit ze wil niet dat. Dus dan maar weer de stoel uit en ga jij maar lekker spelen. In haar hoekje natuurlijk.

Toen begon het. terwijl ik haar bezig zag. Heel wijs zelf spelend. Alsof ze al jaren in die hoek zit. En al jaren het speelgoed pakte waar ze het liefste mee speelde had ik enorm de behoefte om Maureen te bellen. Hoe was haar dag gister geweest (Gister is Kayla 1 jaar geworden) Wat raar dat alles zo anders loopt. OH Kirsten was uit haar hoekje gekomen en liet mama weer eens 3 van haar charmante passen zien. Terwijl ik met Maureen kletste besefte ik weer dat de tijd ontzettend hard gaat. Dat ik haar ook al 1,5 jaar ken. En dat er zo ontzettend veel gebeurd is. Ze hoop dan ook dat Kayla over 2 weken afgekickt is en van de beademing kan. Wat zijn nou nog die 2 weken. Nou die 2 weken kunnen behoorlijk lang duren als je in een benouwde situatie zit. Als je maar wilt bevallen en er gebeurd niets is 2 weken ook heel lang. Dus ik snap dat Maureen graag wil dat Kayla zsm van de IC kan.

Daarna ben ik Kirsten maar naar bed gaan brengen. Op de trap bevloog mij ineens het gevoel dat ik voor het laats mijn baby naar bed aan het doen was. Morgen breng ik mijn dreumes naar bed. PPFFFTT Wat nou baby. Ze helpt me mee met aan en uitkleden, ze ligt niet meer schattig met haar blote billen omhoog om die pamper aan te doen. Ze wil het liefst de hele tijd knuffelen en kussen en dat laat ze ook echt wel weten. Iedere keer gaat ze zitten. En tegenwoordig kleedt ik haar maar staand aan. Ze tilt zelf haar voet op om de broekspijp eroverheen te trekken. En worsteld alle kanten op om die slaapzak te ontzien.

Na dat riueel is Kirsten toch wel weer een baby. Tevreden ligt ze daar dan voor de 364ste avond bij mij op het voedingskussen om lekker doezelend haar flesje leeg te drinken. Met deze gedachte komen de tranen. Mijn kleine poppie.  Moet je nou eens kijken. Ze past bijna niet meer bij mij op schoot met kussen en al. Ook houdt ze zelf de fles vast. Dat was wel wat anders 300 dagen terug. Toen had ik een heel klein meisje. Een heel klein babietje die overal afhankelijk van was. Die nog niet een eigen mening had. En die overal bij geholpen moest worden. Waarvan ikzelf kon bepalen wanneer we zouden knuffelen en wanneer we gingen kussen.

In mijn gedachte zag ik mezelf weer in het verlosbed liggen. Blij met dat warme natte glibberige wezentje op mijn buik. Zag ik mezelf haar voeden. Zag ik me met haar lopen in de wagen. Zag ik hoe blij ik was dat ik weer kon auto rijden 6 weken na de bevalling. Zag ik hoe we voor het eerst gingen zwemmen, een potje aten, een ijsje scoorde, op vakantie gingen, de eerste BB-date hadden, hoe samen voor het eerst dansten, schommelde en fietste. Dat haar eerste tandje door kwam, ze voor het eerste een speldje in haar haren had en helemaal mooi dat ik het eerste kusje van haar kreeg.

Ineens schrok ik wakker uit mijn dag droom. Kirsten had haar fles leeg en gaf me een klap in mijn gezicht. Wat gelukkig steeds vaker gevolgd wordt door een aai. En ze zei "klaar". Ze wilde dus omhoog om te boeren, te knuffelen, tanden te poetsen en te gaan slapen.

Jep mijn kleine meis wordt groot. Morgen is ze er al weer 365 dagen. Krijgt ze 1 kaarsje op haar taart en worden hier de slingers opgehangen.

TIME FLIES!!! Ik ben gewoon al een bijna een jaar mama!!!