Heb jij dat ook?
Heb jij dat ook?
Nu zeggen ze dat de hormonen weer op een normaal niveau moeten zijn. Best, ik voel me ook weer rustig. Ik voel me ook weer gewoon een beetje mezelf. En soms schiet daar ineens dat rare gevoel van afgelopen jaar weer in mijn lijf. Als ik een middagdutje doe dan lig ik weer in dat bed met een gevoel dat ik moet slapen omdat het beter voor me is en beter voor mijn buik. Of omdat ik gewoon nog steeds heel moe ben. Als ik Grey's Anatomy hoor (dat deuntje) dan krijg ik weer een raar gevoel in mijn buik. Dan voel ik me heel alleen. En heel erg onzeker.
Ja misschien is dat het. Ik geloof namelijk niet dat ik tijdens mijn zwangerschap ook maar ergens mezelf ben geweest. Ik was heel onzeker. Ben ik anders ook. Maar dit was van een andere aard. Er gebeurde iets met mijn lichaam waar ik geen vat op had. Wat gewoon stond te gebeuren. Ik voelde me een soort van zeeboei die alle kanten op geslingerd werd door de golven en nooit stil kon liggen. Nou wel stil kon liggen maar wel altijd met de wetenschap dat elk moment de storm weer op kon komen zetten. Alsof ik nergens vat op had. gewoon totaal een trekpoppetje was die geleefd werd en zijn lot maar af moest wachten.
Omdat ik zo onzeker was en totaal mezelf niet meer voelde werd ik daar ook ellendig van. Ik klaagde steen en been. Ik mopperde over van alles en nog wat. Behalve dat ik me echt alleen heb gevoeld. Mijn eigen mama was heel ver weg voor mijn gevoel. Ik kon Arie niet meer begrijpen (dit zijn nu mijn wijze woorden want ik vond dat hij mij niet begreep). Ik bedoel ik snapte gewoon niet waarom hij op zondagochtend niet om 6 uur opstond om de tuin aan kant te maken. Ja hallo ik was immers ook al vanaf 2 uur in de nacht aan het spoken en die tuin kreeg ik in mijn eentje niet meer voor elkaar. Net als een goede vriendin van mij. Wat vond ik haar een lomp geval? Had ze dan echt niet door dat mij het niet interesseerde hoe het met de baby van de buurvrouw ging. Mijn eigen baby was toch veel echter en spannender.
Zoals ik al eerder had beschreven had ik heel veel houvast aan M..... Eindelijk weer iemand die me wel begreep. Of tenminste dezelfde hormoonspiegel had en snapte dat ze soms moest doen alsof ze me begreep. Gewoon iemand die ook in iets nieuws gestapt was. En ook maar af moest wachten hoe het allemaal ging worden, voelen en zijn.
Nu moet ik zeggen dat ik een stuk minder opvliegerig ben. Ik kan Arie gewoon zijn ding laten doen en daar later op terug komen. Ik voel me ook niet meer zo alleen op de wereld. Wel heb ik bij ieder buikpijntje of steekje of wat het dan ook mogen zijn het gevoel dat ik het in de gaten moet houden. Ik kijk nog steeds op de klok. Zo hou ik nog steeds in de gaten dat ik op tijd naar bed ga omdat ik niet weet wat morgen zal brengen. Nu niet dat ik moet bevallen maar stel dat Kirsten vannacht gaat spoken of morgen niet meer wil slapen overdag (mijn uitleg MJ ;-)) En zo slaap ik nog steeds het liefst met een kussen tussen mijn knieën. Maar dan inmiddels wel op mijn buik.
Sinds gisteren is mijn mama weer naar Spanje. Ook vorig jaar rond deze tijd was ze daar. Wat miste ik haar zeg. En nu vandaag? Ik hoop dat morgen mijn weeën beginnen want dan komt ze lekker snel weer thuis. Maar zo werkt het niet. Alles is weer gewoon. Kirsten is ook al weer zo gewoon. Dat schrijf ik nu heel stoer nu zij lekker ligt te tukken en ik hier beneden zit te schrijven. Want als ik haar zie vind ik het helemaal niet gewoon. Ze is gewoon heel speciaal.
Vanmorgen heb ik haar dan ook fluisterend gevraagd of ze een geheimpje met mama wilde delen. Ze hield eindelijk haar snatertje dicht dus ik had het idee dat ze het wel wilde horen. Ik fluisterde haar in haar oor dat ze het echt niet mocht vertellen maar dat ik haar zelf heb gemaakt. Met grote ogen keek ze me aan. En zei OH..... Dat was weer eens een geweldig momentje. Een momentje waarvan ik vorig jaar niet had gedacht dat dit zo mooi zou kunnen zijn.
Al met al ben ik blij van dat leger hormonen af te zijn. Ik eindelijk weer met beide benen op de grond loop. Nu vraag ik me dan ook af of dat die "roze" wolk is waar iedereen het over heeft. Want als dat zo is hoeft het voor mij niet zo de volgende keer. Ik mis dat alleen gevoel niet. En ik mis die kwaaltje niet. En ik mis al helemaal niet die onzekerheid.
Het enige wat wel heeeeel erg mis is mijn poetsdrift.... Waar zou die toch gebleven zijn?
reacties (0)