Verdrietig versus genieten

De blog van babybytes gebruik ik vaak om emoties van me af te schrijven, niet eens om iedereen te informeren, wat wel een bijkomstigheid is natuurlijk. Ook deze blog is weer zo'n momentje. Iedereen vraagt de laatste tijd steeds hoe het gaat. OOk de mensen die eigenlijk helemaal niet zitten te wachten op een eerlijk antwoord kijken me dan zo zielig aan en vragen dan: hoe gaat het nu met je??? Alsof ze het echt willen weten. Ik zeg dan heel braaf: jaaa gaat goed hoor, lekker aan het genieten van de mooie dingen in het leven. Dat is deels waar! De andere kant van de medaille ziet er heel wat minder rooskleurig uit.  Dan word ik weer down en denk aan het afgelopen jaar en de oh zo onzekere toekomst.

Hoe zal die toekomst eruit gaan zien? Begrijp me niet verkeerd hoor, jeay is mijn alles, mijn kanjer en lekkere stuk hihihi. Maar die wens voor een 2e groeit met de dag lijkt wel. Hoe komt het toch dat het met jeay alllemaal zo simpel leek en was. Nu lijkt het wel de omgekeerde wereld. Het verlangen om zwanger te mogen zijn is zo groot dat ik erf bijna verdrietig van word als er weer iemand in mijn omgeving weer zwanger is. Elke maand is het wel weer raak bij iemand. Dat is nu eenmaal de levensfase waar ik in zit. Maar makkelijk is het even niet zeg.

Die momentjes van me down voelen probeer ik zo af en toe toe te laten om ook die emotie kwijt te raken. Helaas komen die momentjes niet altijd gelegen en raak ik het gevoel nog steeds niet kwijt. 9 oktober gaan we de spannende weg van het ziekenhuis bewandelen. Ik vind het heel erg spannend omdat je nooit weet wat er komen gaat. Mijn verwachtingspatroon daarentegen is heel laag. We worden heel makkelijk zwanger, maar op 1 of andere manier blijft het niet zitten. Of daar een oorzaak voor gevonden wordt denk ik van niet op dit moment. Ik wil alleen het gevoel hebben dat ik er absoluut alles aan gedaan heb voordat ik het bijltje erbij neerleg. Voorlopig zit er nog geen einde aan het verhaal en is het afwachten afwachten en afwachten...