Bevallingsverhaal!! (Lang verhaal;))

Daar komtie dan hoor, mijn bevallingsverhaal. 
Tis een flinke lap tekst geworden, maar vind het super dat ik dit later zelf kan terug lezen!!

Op 07-08 had ik na een extra check voor zwangerschapsvergiftiging al 1cm ontsluiting. 12-08 bij controle verloskundige was dit 1,5cm geworden. Hier bleef het een beetje steken met de ontsluiting, op mijn uitgerekende datum 19-08 weer controle gehad. Toch wel hoop dat de ontsluiting gevorderd was omdat ik erg veel last heb gehad van harde buiken en voorweeën. Maar helaas, nog steeds 1,5cm, niks opgeschoten dus. Een beetje teleurgesteld naar huis maar met een nieuwe afspraak voor vrijdag de 22e. 
Donderdag de 21e erg veel last van voorweeën, toch de hele dag door zo om de 10 a 15 minuten. 'S avonds met vrienden nog lekker pannenkoeken gegeten. Tussendoor aan tafel even de voorweeën wegzuchten, maar ik zocht er niets achter. Want ach, hier had ik al wel vaker last van, dus zal wel weer niets zijn was m'n gedachten. De nacht was weer redelijk rustig, af en toe wakker met wat voorweeën, maar viel reuze mee. 

'S ochtends de 22e om 10u hadden we controle bij de VK. Vruchtwater checken en even spieken met de echo. Alles ziet er goed uit. Bloeddruk ook nog steeds netjes. Ontsluiting checken, YES! 2 à 3cm inmiddels! Dus gisteren was niet voor niks geweest al dat gepuf en gezucht. Bij de VK ook weer wat voorweeën aan het wegzuchten. Oké, en nu? Verloskundige zag mij zitten en zei; meid, dit ga je niet meer redden het weekend door. Hij stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan om me een handje te gaan helpen door m'n vliezen te breken. 

Van te voren wilde ik ontzettend graag een thuisbevalling, mede omdat ik niet wilde stressen en met weeën de auto in wilde. Daarbij de rust van me eigen huis en me bewegingsvrijheid wilde ik niet inleveren. 
Maar inmiddels liep ik zelf al zo tegen de muur met het wachten, ik kon lichamelijk en geestelijk niet veel langer meer. Dus toen de VK voorstelde om m'n vliezen te gaan breken, en dus te weten dat ik klaar zou zijn met de zwangerschap was ik meteen om. Het was mooi geweest zo, we zijn er klaar voor, we gaan dit doen!!

We hadden met VK afgesproken dat we naar huis zouden gaan om onze spullen te pakken. Even oppas te regelen voor de hond en dan treffen we elkaar bij het ziekenhuis. Dus... Op naar huis. De vluchttas stond al klaar, tandenborstels erin, camera mee, autostoeltje mee, check! Oké, de hond... Papa en mama gebeld om kort uit te leggen hoe en wat, ja hond kan meteen gebracht worden. 
Helaas niet thuis blijven, maar zonder gestress en zware weeën de auto in. Dus toch me rustpuntje kunnen behouden. 
Naar me ouders gereden, hond af gegeven, succes wens gekregen, lets go! 
Om 11.30uur kwamen we bij t ziekenhuis aan bij de spoedeisende hulp. Super, want we mogen daar dan gratis parkeren. Ik de auto uit, me man de auto weggezet en alle spullen mee en toen kwam ook onze VK er al aan.

Op naar de verloskamers! Ik had aangegeven dat ik in bad wilde om de weeën op te vangen indien mogelijk. Ik had geluk want ze hadden een van de verloskamers met bad vrij voor me:) Hopla, het bed op, nog een keer ontsluiting checken en toen werden om 11.50uur me vliezen gebroken. Het was niet fijn maar het was nu echt begonnen! Geen weg meer terug! Vruchtwater was mooi helder. Ik kon heerlijk het bad in om af te wachten wat m'n lichaam zou gaan doen nu de vliezen gebroken waren. Ik in bad, me man bij me naast t bad en afwachten maar. Ik had heel die ochtend al zo rond elke 15min een wee, deze kwamen al snel dichter op elkaar. Zo'n half uurtje later had ik weeën elke 4 à 5 minuten. Om 14.00uur gecontroleerd hoe het vorderde met de ontsluiting. Zo, dat was even een domper toen me verteld werd dat ik net een halve cm vooruit gegaan was. Ik zat nu op een kleine 3cm, als we zo doorgaan dan ben ik vannacht nog bezig. En zou het veel te zwaar worden. Ik had dus niet veel keuze meer, ik zou overgedragen worden aan het ziekenhuis. Maargoed, ik had er vrede mee, t was mooi zo. 
Ik heb het zelf geprobeerd maar me lichaam zet niet krachtig genoeg door helaas. 

Gynaecoloog werd erbij gehaald en mijn verloskundige vertrok want die kon nu niets meer voor me doen. Ik heb een infuus gekregen en werd aan de CTG gelegd. Via het infuus werd eerst alleen een zoutoplossing aan me gegeven en daarna een eerste lichte dosis oxytocine (weeënopwekkers)
Dit ging goed en na een uurtje kon ik goed merken dat de weeën steeds heftiger werden. De dosis weeënopwekkers werd steeds een beetje opgehoogd. Om 16.20uur werd m'n ontsluiting weer even gecheckt, 4cm inmiddels, poeh dit duurt wel lang!! De weeën komen inmiddels zo snel achter elkaar dat er nog maar een kleine 2minuten tussen zit. 
Om 17.15uur word er weer gecontroleerd hoeveel cm; 5cm, yes we zijn in ieder geval op de helft! Inmiddels volgen de weeën elkaar zo snel op dat ik geen adempauzes meer heb. Dit gaat zo niet meer, dus de weeënopwekkers worden wat naar beneden gezet. Mijn lichaam heeft het inmiddels goed door en pakt de weeën snel op. Om 17.45uur gaat het zo snel en hard dat ik het niet meer trek. Ik heb geen adempauzes meer, ik kan niet goed meer puffen en wil alleen maar huilen en gillen. 
Ik wilde eigenlijk geen pijnbestrijding omdat ik graag de bevalling op eigen kracht wilde doen. Maar dit gaat niet meer! Ik vraag toch om pijnstilling en er word een pompje aangesloten op m'n infuus met remifentanil. Ook word er ipv de CTG, een elektrode op het hoofd van ons kindje geplaatst. Zo kunnen ze haar hartslag beter in de gaten houden!
Gelukkig is constant mijn lieve man maast me die natte washandjes op m'n hoofd legt, z'n handen laat fijnknijpen en met mij mee puft en mij daarmee gefocust houd. 

De remifentanil werkt gelukkig al erg snel! De weeën doen nog steeds pijn, maar samen met mijn man krijg ik ze weggepuft. De scherpe randjes zijn van de pijn af en tussen de weeën door ben ik wat slaperig. Na verloop van tijd voel ik steeds meer druk van onder, pff wegpuffen lukt bijna niet meer. En ook mijn man krijgt me niet goed meer gefocust dat ik moet blijven puffen. 
Na een paar keer roepen dat de druk te groot word en ik niet meer kan puffen word ik om 19.13 gecheckt en blijk ik 10cm ontsluiting te hebben. 

Yes!! we kunnen door met het laatste stukje van me bevalling!!
Gauw word me uitgelegd hoe ik moet 3x moet persen per perswee en niet meer moet wegpuffen. Dit gaat aardig, maar auw wat voelt dat verrot! Haha! Na een kwartiertje word er gezegd dat het zo ontzettend goed gaat dat het niet lang meer duurt. Op dat moment denk ik nog; ja, vast wel, dat zal je wel tegen iedereen zeggen, whahah!
Maar na nog 5min hoor ik zeggen; nog een paar goede weeën en een paar keer goed persen dan word ze snel geboren! Ooh, dus het gaat echt goed en snel? Okee, dit kan ik, nu gaan we het doen! Dan volgt een soort oerkracht en boosheid; ik denk alleen maar; die kleine moet er nu uit! 
Auwauwauw, nog even persen, nu wel weer zuchten, een knipje en jaaa daar is ze!!! Om 19.44uur is ons meisje geboren!! Ik pak haar samen met de ziekenhuisVK aan en trek haar op m'n buik. 
Wauw! Dat is mijn kindje! Zij heeft 9 maanden in mij buik geleefd. Ongelooflijk, mijn man en ik allebei in tranen! En hij blijft zeggen; mooi heh, en hoe goed ik het heb gedaan en dat ik zijn superster en kanjer ben. Poeh, op dat moment ben je toch de gelukkigste vrouw op aarde?!? Mijn meisje ligt op m'n borst en ik kan er alleen maar naar staren! 

De verpleegkundige geeft wat extra oxytocine bij omdat de placenta er nog uit moet. Maar al na 6 minuten tijdens een wee, een klein duwtje op m'n buik en een keer licht persen en floep daar is de placenta. Mooi in 1 geheel er helemaal netjes uit! Dan nog even heel vervelend een verdovingsspuit, want ik moet nog gehecht worden. Brrr, die spuit voel je dus echt wel!! Netjes gehecht, en klaar daar onder.

Wauw! Wat een ervaring!! Na ruim een uur bij mij op de borst gelegen te hebben gaan ze even controles en metingen doen. Onze mooie meid weegt 3700gram en is 51cm lang. Ze is helemaal gezond en doet t goed. Mijn man kleed haar aan en kan haar dan ook trots vasthouden en knuffelen. Ondertussen krijg ik wat nodige medicijnen en moet ik wat eten en drinken. Als ik weer een btje aangesterkt ben, geplast heb en lekker fris gedoucht heb mogen we gaan. We kleden ons aan, nog even met het personeel op de foto en dan gaan we naar huis. Om 23.30uur zijn we thuis, heerlijk met ons gezinnetje!!

Zoo, dat was mijn bevallingsverhaal! Jeetje, ik het is echt een flink verhaal. Maar vind t super dat ik het nu altijd nog eens kan terug lezen hoe het allemaal ging!