2de wachtweek ICSI 2.2...pfffffffffff

Ook al is het de zoveelste keer in mijn leven dat ik in de wachtweken zit, ook al heb ik al een prachtige dochter, toch raak ik niet gewend aan de wachtweken. 
Je leeft tijdens stimulaties zo toe naar die tp. Je kijkt er naar uit. Je bent even dolgelukkig met dat nieuw leven in je buik. Maar dan, plots en onverwachts, slaat de onzekerheid toe. De angst.

Je wilt dat de tijd vooruit gaat, maar ook weer niet. Want de testdag kan ook een einde betekenen aan de hoop. Je wilt testen, maar ook weer niet. Want een witte test slaat je droom weer aan diggelen.

Je wilt dingen doen als afleiding, maar ook weer niet. Want dan vragen mensen er misschien achter en dan sluit je je liever alleen op. Maar soms wil je er dan net wel over praten, maar weet je niet met wie. Want niemand lijkt het te snappen.

Iedereen geeft hetzelfde advies. Niet aan denken, dan lukt het wel. Maar wat ik ook doe, mijn gedachten zijn vierentwintig uur per dag bij dat cryootje in mijn buik. 

Elk steekje, elk krampje, alles wat je voelt, doet je denken: is het iets? Je googelt even of anderen zwanger waren met die symptomen, of net zwanger waren zonder symptomen. En voor je het weet zit je uren te lezen.

Bij alles wat je doet, denk je: zou het kwaad kunnen? Of het tegenovergestelde: kan ik dingen doen of eten om het te doen lukken?

De wachtweken. We moeten erdoor, er is geen andere manier. De angst, de hoop, de rollercoaster van emoties die je krankzinnig lijken te maken.