Homeopathie week 37

Nu ik weet dat de gyn mij wil gaan inleiden als het kan heb ik besloten dat ik nog eerst wat alternatiefs wil proberen. Het lijkt me namelijk beter dat het vanzelf begint en wacht ik liever met prikken en infuus etc tot het echt niet anders kan, ook omdat ik niet zit te wachten op een versnelde bevalling met een weeen-storm. Met mijn achtergrond van shiatsu weet ik dat je het lichaam prikkels kan geven waarbij de bevalling opgewekt kan worden. Maar omdat dit niet zo makkelijk zelf te doen is dacht ik aan acupuntuur. Maar via de website van de vroedvrouwen kwam ik toch uit bij de homeopatie. Ze hebben daar erg goede ervaring mee en ze raden het ook aan toen ik ze opbelde. Ik weet niet wat de gyn hiervan vind, maar eigenlijk heb ik daar geen boodschap aan. Het is mijn lichaam en hij kan zijn gang gaan met zijn infuus etc als het echt nodig is. Dus gister eerst de gordijnen opgehaald en om 1300 moest ik bij de homeopatiste zijn. Na een gesprek van een uurtje ga ik naar huis met 4 zakjes met mini pilletjes en een beschrijving. Eerst moet ik 2 pilletjes in 150 ml gekookt water oplossen en er 5x mee schudden. Gister 1 eetlepel en vandaag in de ochtend en in de avond eentje nemen. NR 1 pilletje zou zijn om mijn baarmoeder te weken en mijn lichaam klaar te maken  en mijn bloeddruk wat reguleren. Morgen moet ik NR 2 oplossen en 1 eetlepel van nemen, deze moet de bevalling op gang gaan brengen. Maandag moet ik om 0830 bij de gyn zijn en daarna moet ik haar weer even terug bellen met hoe het gaat. Ik mag alleen geen pepermunt en rooibosthee nemen en mijn celzouten die ik van Wilma heb gehad moet ik ook even laten staan, het kan elkaar versterken of afzwakken. Ik ben erg benieuwd. Als mijn lichaam er nog niet klaar voor is dan gebeurt er toch niks en het kan de baby geen kwaad, dus baat het niet dan schaad het niet.

Tot nu toe gaat het prima, alleen vanancht heb het heel erg warm gehad. Ik lag gewoon te zweten onder mijn zomerdekbed! En ook heel veel gedroomd en liggen woelen. Ik word steeds wakker en dan denk ik dat mijn vliezen zijn gebroken en ik melk lek; helemaal niks aan de hand steeds! Dan ga ik maar weer plassen.

 Ik merk wel dat ik een beetje afscheid aan het nemen ben van mijn buik, ik ben er veel mee bezig. Ook ben ik erg naar binnen gekeerd, erg afstandelijk en in mezelf gericht. Radio, muziek en televisiegeluid komt aan als een mokerslag in mijn hoofd. Alsof ik naast een box sta bij een concert! Ook ben ik weer moe overdag en doe ik weer een dutje. Dat had ik de laatste weken niet omdat ik toen hyper was. Ook mijn drang naar melk is weer terug, ik drink soms wel een liter per dag en in totaal soms wel 3 liter vocht totaal. Ik heb bijna alle was weggewerkt, en moet het huis echt opgeruimd zijn voordat ik ga slapen. Dat geeft me rust. Ik weet dat het gek is maar ik maak me zorgen over wat de kraamverzorgster wel niet zou denken als er nog was zou liggen of de prullenbak zit vol... Terwijl ze wel wat gewent is denk ik hahaha! 

Alles is gereed voor de komst van ons kindje het is nu alleen afwachten! Tot die tijd geniet ik van mijn buik maar heb ik  ook nog last van die buik die in de weg zit. Ik kan niet normaal zitten, opstaan, mijn schoenen en sokken aandoen lukt niet, en slapen is al helemaal een ramp.De rugpijn neemt toe, net als de pijnlijke harde buiken, maagzuur en het feit dat ik niks kan en mag maar er wel de energie voor heb. Alles kost moeite en als ik teveel doe dan word ik daarvoor afgestraft door mijn lichaam. Ik word dan duizelig, zie sterretjes en vlekjes, en word misselijk.  Maar ik heb het ervoor over. Zwanger zijn is heel bijzonder, er zit echt een kindje in mij. Ookal kan ik het me niet zo goed voorstellen. Ik voel het iedere dag bewegen en je voelt je echt met zijn tweeen. Er zit inmiddels een zieltje in mij. Ik voel er al een band mee, ookal heb ik het alleen op echo gezien, het is al echt mijn kindje. Ik zal er alles aan doen om het te beschermen en te zorgen dat het goed komt. Die onvoorwaardelijke liefde is niet te beschrijven en ik kan al huilen bij de gedachten binnenkort een kindje op mijn borst te hebben. Zo klein en kwetsbaar en afhankelijk van mij en gj. Ik ben bang dat er medisch is mis is met ons kleintje, of dat er iets verkeerd gaat tijdens de bevalling. Ik moet er maar niet teveel aan denken, duizenden kindjes komen gezond te wereld en tot nu toe is alles nog super goed met onze kleine. Ik moet maar gewoon vertrouwen op een goede afloop. Mocht het niet zo zijn dan dealen we dan wel met de feiten.

Ook maakt het me onzeker omdat als het er eenmaal uit is, het een eigen weg gaat leiden. De eerste jaren heb je er nog veel invloed op maar zodra het een jaar of 17 is kan je alleen maar hopen dat alles goed komt. Drugs, alcohol en foute vrienden en vriendinnen bepalen dan de toekomst, en kan je als ouder eigenlijk alleen maar op hopen dat je een goede basis hebt gelegd, en je kan adviseren. Pubers doen toch wel wat ze zelf willen. En dan moet je loslaten. Gelukkig is het nog zover. Maar het is een feit; kleine mensjes worden groot.