24 weken zwanger na vroeggeboorte

Vandaag ben ik 24 weken zwanger. Zwanger na de vroeggeboorte van onze dochter Ruby die met 28 weken geboren werd nadat mijn vliezen een week eerder spontaan scheurde.

We hebben ons op deze zwangerschap goed proberen voor te bereiden. We zijn op pre -conceptioneel consult bij het amc geweest om de risico's en de mogelijkheden te bespreken. Mijn man en ik hebben Veel met elkaar gepraat; kunnen we dit? willen we dit? De conclusie was: we willen ons leven niet door angst laten leiden dus we proberen het gewoon weer. Nog steeds met angst en onzekerheid want wat staat ons dan te wachten? De gynaecoloog had ons al gewaarschuwd : het zal geen rooskleurige zwangerschap worden. Een vol onzekerheden.

Wat waren en zijn we blij toen we zwanger bleken na 10 maanden. Dat ik uitgerekend ben een week na de datum dat ik van Ruby zou zijn uitgerekend was wel wat 'creepy' . Aan de ene kant mooi want ik mag het 'overdoen' aan de andere kant heel ironisch; zal ik met oud en nieuw weer in het ziekenhuis liggen? Zal ik met kerst erg bewust zijn van het feit dat ik net zo ver ben als het aantal weken dat ik van Ruby beviel? Vanaf 14 weken krijg ik om de week een baarmoedermondmeting en Vanaf 16 weken elke week een injectie proluton( progesteron). Tijdens de 20 weken echo en alles goed bleek te zijn met onze kleine man begon het allemaal tot mij door te dringen; nu breken de spannende tijden aan, nu lijkt het echt wat te gaan worden. Maar opeens ook zoveel om te verliezen. Mensen met soortgelijke ervaringen en gevoelens zijn moeilijk te vinden of willen er niet over praten. Mijn man steunt mij enorm en dat scheelt heel veel. sommige dierbaren in mijn omgeving lijken zich terug te trekken. Vragen niet echt of ik het nog wel trek. beschouwen dit als een normale zwangerschap maar dat is het niet. als ik er zelf over begin hoe ik dit alles ervaar krijg ik sussend antwoorden en gaan mensen er niet echt op in. Hoe vaak ik wel niet gehoord heb: ' je moet genieten', 'nu ga je je kindje wel tot het einde dragen'. Ach, het is goed bedoelt dus ik laat het maar. Echt begrepen en gesteund voel ik mij er niet door. Ik voel mij er alleen voor staan en dat is een eenzaam gevoel. Er zijn ook echt momenten dat ik intens geniet. Het zal mijn laatste zwangerschap zijn, hoe dan ook. Zwanger mogen zijn is en blijft bijzonder. Ik ben trots dat ik weer zwanger durf te zijn. Maar er zijn ook dagen en nachten dat ik gewoonweg bang ben en zelfs in paniek. ' blijft hij wel zitten?', 'kan ik deze zwangerschap wel aan?', hè, wat voel ik nou weer zal dit weer het begin van het einde zijn?',' kan ik dit hele stuk wel lopen straks breken mijn vliezen weer?'. Ik begin mij dan somber te voelen en moet alle zeilen bijzetten om uit deze pieker/angst gedachten te komen. Dat lukt maar het kost mij erg veel energie. Eindelijk de 24 weken inzicht! Dan wordt mijn kindje als levensvatbaar beschouwde en gaan de artsen voor hem vechten. Weer een mijlpaal. Die mijlpaal is vandaag maar vreemd genoeg lucht het mij niet op. Sterker, het maakt mij nog banger. ' hoe dichter bij de wc ,hoe nodiger we moeten plassen' . Juist doordat ik nu 24 weken zwanger ben merk ik wat voor een lange weg ik nog te gaan heb. Ik ben er nog lang niet en mijn kindje is nog lang niet uit de gevaren zone. Het voelt alsof ik aan een draadje in de lucht hang en iemand op elk willekeurig moment kan losknippen. Adem inhouden en op naar de volgende mijlpaal; 27,5 weken, het geboorte tijdstip van Ruby. Ik weet morgen moet ik mezelf weer bij mijn nekvel pakken en weer in een positievere zone gaan zitten anders haal ik de 40 weken zeker niet. Daarnaast voel ik mij op dit soort dagen zo schuldig naar Ruby en mijn man. Maar op dommige dagen lukt het mij even niet om weer in het harnas te stappen en dapper te zijn. vandaag blijf ik in bed met een zak chips en voel ik mij zoals ik mij voel.