Is dit mijn leven??

Is dit mijn leven???

Ik weet niet wat ik voel de laatste tijd. Misschien voel ik wel niet meer zoveel.

De liefde is ver te zoeken. Elke keer die standaard kusje van mijn man bij het weggaan, thuis komen en gaan slapen. Ze doen me niks meer. Het is ook meer een aanraking dan een echte kus. Soms probeer ik met een beetje plagen hem iets meer te prikkelen. Helaas komt daar alleen een reactie op van “hou eens op”. Nou jah dat werkt dus ook niet.

Mijn man is nogal pietje precies, alles moet schoon zijn en als ik een dag niet heb gepoetst loopt hij alleen maar te klagen. Maar goed volgens mij bestaat het leven uit meer dingen dan poetsen. Ik werk wisselen en ben soms dus veel vrij. Elke dag heb ik het gevoel dat ik me moet bewijzen tegenover hem. Boodschappen doen, poetsen, ons zoontje tevreden houden, zijn dingen regelen en dan komt er niet eens een dank je wel uit. Maanden leef ik nu al zo en ik heb er geen zin meer in. Maar weggaan zal ik nooit doen, want hij is de liefde van mijn leven en ik weet hoe hij ook kan zijn. Natuurlijk ligt het niet alleen aan hem, maar hij doet niks met het feit dat het niet meer leuk is tussen ons. Ook financieel is het soms de eindjes aan elkaar knopen. Dat zullen wel meer mensen hebben! Bij ons geeft het erg veel spanning, en dat maakt het er zeker niet gezelliger op.

Seks ook zo`n ding. Kan me niet heugen wanneer de laatste keer was. En de laatste aantal keren moest ik elke keer de aanzet geven! Niet altijd even leuk. Je wilt je als vrouw ook wel eens speciaal voelen toch!

Ik hem gisteravond gezegd dat ik die standaard kusjes niet meer hoef als er niet meer in zit. Ze beteken helemaal niks meer, het is meer een soort verplichting geworden voor mijn gevoel!

Soms wil ik wel eens terug naar de tijd toen we nog vrij leven hadden. Uiteraard wordt je leven anders als er een kindje is, maar dat het zo zou worden had ik nooit verwacht. En er spelen zeker ook nog meer dingen mee als het hebben van een kindje. We zijn dolbij met onze zoon, en ik kan hem ook niet meer missen. Maar moet het dan zo zijn dat ons leven altijd zo zal blijven??? Papa en mama hebben af en toe ook tijd nodig samen. En die hebben we helaas niet, althans we maken er geen gebruik van. Als ons zoontje uit logeren gaat, doet hij meestal andere dingen en ga ik de boodschappen maar doen en poetsen. S`avonds vallen we uitgeput op de bank en gaan we allebei op verschillende tijden naar bed. En de volgende dag is de kleine man er alweer! Deels onze eigen schuld, meestal probeer ik mijn man nog wel eens over te halen ook iets anders te doen, maar hij verdwijnt meestal in de schuur, net als op de zaterdagen dat hij thuis is.

Laatst een tijdje bij huis gezeten met de rug. Kon alleen nog kleine stukjes lopen en liggen. Met ons zoontje kon ik dus ook niks en boodschappen halen zat er zeker niet in. Er werd dus meer van mijn man verwacht. Helaas ging dat niet altijd gemakkelijk. Tijdje medicijnen gehad waarmee ik geen auto mocht rijden. Helaas was de winkel ook te ver weg om lopend te gaan, en er moesten grote boodschappen worden gedaan. Mijn man wou die zaterdag de schuur in, maar ik heb bij hem aangegeven dat we die dag ook nog boodschappen moesten halen. Vraagt hij me doodleuk of hij mee moet!! Ja duh ik mag niet rijden. Grrrr zulke momenten kan ik zo kwaad worden. Hij wou niet alleen dus ben ik maar meegegaan met alle pijn ed. Het was een zware klus en lopen ging met heel veel pijn. Zelf thuis de boodschappen, opgeruimd hij was al verdwenen de schuur in. Was zo verdrietig dat ik met ons zoontje heb gegeten en gewoon naar bed ben gegaan. Kind in bed mama ook rusten. Gesloopt was ik. Heb uren geslapen die middag. Later die middag woorden over het feit dat ik hem wel even had kunnen roepen toen ik met ons zoontje ging eten. Pfff dacht het niet. Waarom zou ik die moeite doen, als ik hem wat vraag komt er alleen maar geklaag uit zijn mond en dan zou ik dingen voor hem moeten doen. Ja, Daaaagg dacht het niet. Hij is groot genoeg om zijn eigen brood te smeren. Ik moet groot genoeg zijn voor ons zoontje, mezelf, mijn werk en het huishouden en alles er omheen. Dat vind ik genoeg. Zolang er geen greintje gevoel van medeleven en behulpzaamheid uit komt, zal hij zichzelf moeten redden.

IK weet dat daardoor onze relatie niet beter wordt, maar wat moet ik dan. Ik ben uitgeput en altijd moe. Wordt er soms chagrijnig van en dat vind ik logisch ook. Loop altijd op mijn tenen als hij thuis is en laat hem dus maar zoveel mogelijk met rust.

Op dit moment vind ik het leven geen reet meer aan. En wordt nog meer verdrietig als ik me bedenk hoe de toekomst eruit kan komen te zien.

Helaas zal de tijd het me leren!

Sorry dames maar moest even van me afschrijven!!