Beter maar nog niet helemaal!

Ik slik nog steeds de ijzertabletten, heb ze nog niet op. Ik moest er 3 per dag maar daar word ik beroerd van dus slik er nu maar 2 per dag, als ik er al aan denk. De vermoeidheid is helaas nog niet helemaal over. Gister heb ik mijn urine weggebracht omdat ik zelf het idee had een blaasontsteking te hebben. Moet veel plassen en heb een raar gevoel in mijn buik. Beetje zeurderig gevoel en soms ook krampen. Het is niet de hele tijd maar het komt met vlagen.

Werk heb ik helaas nog steeds niet gevonden, van de ene kant vind ik het jammer. Ben wel weer toe aan een beetje ritme in de dagen, en even een aantal uren wat anders dan voor Jens zorgen. Begrijp me niet verkeerd ben dol op ons mannetje maar 7 dagen per week is best zwaar. Dus mijn complimenten voor fulltime moeders!! Van de andere kant vind ik het niet erg nog geen werk te hebben. Sommige dagen heb ik gewoon geen energie. Helemaal toen het vorige week zo warm was bah bah, een zonnetje en warmte prima maar 30 graden vind ik wel weer te.

Afvallen wil nog niet echt lukken, heb er nu sinds de bevalling 15 af en dus nog 12 te gaan. Jaja ik was 27 kilo aangekomen pff wat een gewicht zeg! Maar goed we gaan gewoon door! Mijn lichaam baal ik enorm van, maar wat wil je als je 27 kilo aan bent gekomen. Ik heb gewoon een vel/vet kwab. Sorry voor de omschrijving. Ik heb geen buik meer over. Ik ben nooit dun geweest en dat hoeft ik ook niet te worden maar dit slaat alles. Mijn man heeft mij sinds de bevalling niet meer naakt gezien, want dat wil ik niet. Als ik ga douchen mag hij niet in de badkamer komen dat weet hij. Seks hebben we dan ook nauwelijks, vind mezelf gewoon afschuwelijk lelijk. Ben daardoor ook wel down, heb geen zin om dingen te doen, kan ineens spontaan huilen en zie het soms echt niet meer zitten. Met mijn man kan ik er niet goed over praten, wat soms ook wel frustrerend is. Ik wil het gewoon met iemand delen maar heb die iemand niet vandaar dat ik het hier maar doe.

Heb er vaak over nagedacht om naar de dokter te gaan, maar ik druf niet en ik heb geen fijne ha. Het is een beetje een stugge man en doet erg zakelijk, hij leeft zich niet echt in. Hij vraagt wat er is schrijft een recept en je kan weer weg. Misschien dan toch maar naar een andere ha kweet het nog niet.

Morgenmiddag moet ik naar Enschede. Er is een bijeenkomst bij Livio voor mensen die bij hun willen komen werken als alphahulp. Je krijgt dan informatie en daarna kun je beslissen of je het wel of niet wilt. Helaas zit willen er niet echt bij voor mij want hebb WW dus mag niet zomaar weigeren. Jens gaat dan naar opa en oma.

Mijn man is echt verschrikkelijk vergeetachtig. Heb hem gisteravond nog gezet dat we woensdag makkelijk eten omdat ik naar livio moet, nog geen half uur later vraagt hij wanneer moet je er naar toe? Pfff zo moe word ik ervan. Hij vergeet zoveel, kan er soms zo kwaad om worden. Heb hem wel eens gezegt dat hij naar de doker moet gaan, want het lijkt alsof het alleen maar erger word. Maar dat neemt hij niet serieus. Heb er soms best wel verdriet om, want ik kan hem wat vertellen en een uur ofzo later weet hij het niet meer. Soms ga je echt denken dat het hem niet interesseert ofzo. Zijn reactie is altijd je weet toch dat ik vergeetachtig ben....... net alsof dat altijd leuk is voor de ander.

Wat betreft het overlijden van mijn zus, sjah klinkt stom maar voel er weinig bij. In het begin heb ik wel een paar keer gehuild maar nu de laatste tijd helemaa niet meer. Heb bij veel dingen geen gevoel meer. Ik geniet op veel moment heel erg van Jens, maar als ik er een dag of 2 later aan terug denk voel ik er niks meer bij. Het is zo raar, de oude Wendy had veel gevoel, en nu ik cijfer mezelf gewoon helemaal weg en doe alles op de automatische piloot. Zint me iets niet pech gehad gewoon doorgaan, miss niet zo`n goed idee.

Nou ja zo kan ik nog wel even doorgaan maar dat doe ik jullie niet aan.

Liefs mama van Jens