Gewoon hoe het gaat
Hoi allemaal,
Ik was een tijdje weg. Niet alleen van bb, maar ook van thuis, mijn vrienden, mijn familie, zelfs van mijn man. Ik was een tijdje uit logeren, niet fysiek, maar in mijn hoofd. Het ging niet zo goed daarboven. Ik dacht dat ik het wel even kon doen. Niet zo zeuren alsjeblieft! Ja, het is kut, ja het is niet leuk. Nou, hup. Aan het werk en gaan, in een hoekje zitten helpt niet!
Die houding heeft me toch niet zoveel goeds gedaan. Ik kreeg namelijk last van extreme nachtmerries. Ik zag Levi vier-vijf keer per week doodgaan, hetzij verdrinken en ik kon er niet bijkomen of hij verdween in een trein waarbij ik hem zag huilen, maar horen deed ik het niet. Dit is een van mijn grootste angsten. Omdat hij beademt werd, kon hij niet horend huilen en ik heb altijd getwijfeld of hij niet huilde van pijn en dat ik dat dan niet zou zien.. :'( Ook zag ik mijn man regelmatig onder een trein komen, familieleden die plotseling doodgingen en ik stond er naar te kijken en zat of vast of ik kon niet op tijd komen, noem maar op. Dit ging dus duidelijk niet zo goed.
Maar toegeven durfde ik niet. Ik was toch zo dapper? Ik was toch zo sterk? Zo goed van je hoe je er mee omgaat hoor! Maar wat als mensen dit hoorden? Wat als ze dachten dat ik gek geworden was?! Dat mocht niet gebeuren, dan sluiten ze me op, zeker weten! Zie je, ik was een aardig eind weg.
Gelukkig heeft mijn allerliefste man ingegrepen. Hij heeft me overtuigd naar de huisarts te gaan. Die vond me (verrassend....) helemaal niet gek. Hij heeft me uitgelegd dat ik doodsbang ben om nog iemand kwijt te raken. (joh..) Ik heb officieel een angststoornis, een kleintje maar hoor. Ik zie geen grijstinten meer, alleen nog zwart-wit. Iemand kan geen griepje hebben, nee dat is vast veel erger dus diegene gaat dood enzovoorts. De huisarts heeft me hele lichte anti-depressiva voorgeschreven, vooral om de angst te remmen en even goed bij te slapen. Maar t gekke is dat sinds ik het heb toegegeven, ik nog geen enkel pilletje nodig gehad heb. En dat de nachtmerries minder heftig zijn en ik niet meer vier keer per nacht huilend en gillend wakker word, maar nog maar één keer in de twee nachten. Toegeven dat het niet meer gaat is dus niet zwak, maar gewoon sterk!
Het is doodeng om hier toe te geven dat dit gebeurt. Maar ik hoop echt dat als iemand ooit worstelt met dezelfde gevoelens en deze blog leest, iets van hoop eruit kan halen!
Zoals ik al eerder zei: soms lijkt het alsof je stikt..
Dan nu de positieve afsluiting (kan het toch niet laten he ;) ) Jullie zijn de eersten die het horen, want ik weet het zelf ook pas net: de € 10.000,- voor de stichting is gehaald!!!!!!! De eerste vijfhonderd DapperDagboeken kunnen worden gedrukt mede dankzij de inzet van heel veel babybytesmama's! DANK JULLIE WEL!!!
Uiteraard is dit niet genoeg om het vol te blijven houden, maar die magische 10.000 was heel erg belangrijk, want dat is ons benodigde startbedrag. Al hebben we om het door te kunnen zetten nog wel veel meer geld nodig, de eerste horde is genomen! Nu wachten op het Sophia en dan kan ik weer wat meer vertellen over de lancering, de eerste drukkerij-resultaten en de rest :)
Ik hoop dat het goed met jullie gaat, ik ga gauw blogs lezen!
Heel veel liefs,
Leonie
reacties (0)