Waar ben je nou?
He meiden,
Ik weet dat het laat is, maar ik moet even van me af schrijven. Ik wilde vol positiviteit mijn
volgende blog schrijven, maar het lukt dus nog even niet. Levi is dood.
Onbegrijpelijk. Boos, verward, blij dat ik hem heb mogen leren kennen, dat ik
mama heb mogen worden door hem, het wisselt elkaar constant af. En dan vragen
mensen heel lief hoe het met je gaat..
Het gaat goed. Over het algemeen gaat het echt goed. We staan op, we doen ons werk en we gaan weer
slapen. Daartussen kan van alles gebeuren. Van hele toffe dingen tot diepe
rouw.
Nu pas begrijp ik het
woordje rouw. Want het is eigenlijk rauw met au. Een rauwe zere plek die nooit
weg zal gaan. Mijn kleine jongen ligt diep onder de grond. Elke keer als ik bij
hem ben, wil ik hem uitgraven. Maar dat kan niet en wil ik ook niet echt. Ik
wil hem gewoon terug!! Maar ja, wat je wilt kan niet altijd. We leven niet meer
in sprookjesland.
Soms denk ik dat het
allemaal niet meer hoeft. Ik wil gewoon gaan slapen en nooit meer wakker
worden. Die bus of trein lijkt me soms heerlijk. Maar dan bedenk ik me wat voor
een liefde en vreugde Levi heeft gebracht. Zo veel liefde! Dat kan en mag niet
verloren gaan!! Ik ben ook heel druk bezig (met een hoop bb mama’s trouwens) om
dat niet verloren te laten gaan, daarover later zeker meer.
Levi, ik mis je.. Zoals Sharon ooit scheef: Nina, ik mis je, ik mis je tot in het diepste van mijn mijzelf.
Levi, ik mis je, ik mis je tot in het diepste van mijn zijn. Niemand zal jou
ooit vervangen, niemand zal jouw plaats innemen. Mijn eerstgeborene, mijn
liefdevolle zoon, het koningskind. Een doodnormaal wonder, dat ben je!
Meiden, dank je voor
jullie luisterend oor en jullie steun. Volgende keer weer helemaal positief
oke?
Ik hou van je lieverd,
ik hou van je <3 Van de maan en weer terug.
Liefs,
Mama
reacties (0)