Zaterdag is de begrafenis
Hey meiden,
Wat zijn we overdonderd met reacties en wat vind ik het fijn!!! Al schrijf ik niet elke keer als ik online kom, mijn man en ik vinden het superfijn om even te spieken naar de reacties. Wat ontzettend lief! Levi heeft zeker iets betekend in het leven van veel mensen. Hij is nu bij zijn vriendjes.
Hoe is het verder gegaan?
Levi is dus om kwart over vijf overleden. Toen hebben ze een badje gemaakt met lekker warm water. De arts heeft zijn wonden gehecht met hele kleine ministeekjes, zo ontzettend lief! Je ziet er niets meer van, zeker met zijn kleertjes aan niet. Toen hebben we hem samen met de verpleging gewassen en toen aangekleed. Een rompertje, sokjes, een broekje, een shirtje, zo fijn om te doen! Maar toen was het toch een beetje haasten, Levi moet gekoeld worden. Dus op naar huis, met Levi in mijn armen. Ik heb hem wel even gedeeld met papa hoor, maar toen heb ik hem niet meer losgelaten. We mochten gewoon met hem mee naar huis! Ongelofelijk! Lopen we daar in de gang van het Sophia, met een dode baby.. Maar we zijn gelukkig geen andere kindjes of mensen tegengekomen.
Toen in de auto op naar huis. De begrafenisondernemer was al gebeld door het ziekenhuis. We kwamen thuis en toen was het wachten op de roes. Maar die wil maar niet komen. De begrafenisonderneemster kwam, wat een debiel mens!! Bij ons thuis moet je je schoenen uitdoen. Toen de papa van Levi vroeg of ze alsjeblieft haar schoenen uit wilde doen, zei ze: 'Maar ik heb schone schoenen hoor!'. Ja, dat begrijpen we, maar of je toch even je schoenen uit wil doen, we hebben hele mooie vloerbedekking weet je. 'Nou, heb je dan slofjes of zo?' Uh, nee niet echt eigenlijk? Je kunt toch gewoon je schoenen uitdoen?! 'Oke dan, als het echt moet..' en toen draaide de papa zich om en trok ze een 'zucht'gezicht achter zijn rug. Dat zagen de opa's en oma's die er waren en die hadden echt zoiets van WAT?!?! De toon was redelijk gezet zeg maar... Na een koelplaat geplaatst te hebben (niet in zijn bedje zoals afgesproken, maar op een plank ernaast) ging ze weg met de mededeling 's middags wel weer eens een keer terug te komen. Dus wij zelf maar vragen: Heb je folders van kaarten en kistjes etc? 'Ja, nou ik heb wel iets, maar ik... Nou ja, ik pak wel iets..' Dat waren dus vier briefjes en 1 boekje met kistjes. Oke, dat konden we dus ook zelf gaan aanpakken..
Na al deze ervaringen waren we het zat. Gelukkig kende mijn moeder nog een begrafenisondernemer. Die hebben we gebeld en die kwamen meteen. Zij hadden wel een goede koelplaat bij zich en hebben hem meteen anders gelegd, veel mooier. De begrafenisondernemer is een fijne lieve oudere man die al 45 jaar ervaring heeft en helaas ook veel kindjes heeft begraven. Hij snapte direct wat we wilden en we mochten alles opnoemen. Hij ging pas na een dik uur weg. Mijn zusje kwam daarna mijn ouders ophalen (na een half uur of zo) en toen zag z hem nog zitten! Hij kon niet wegrijden, hij bleef maar huilen.. Die arme lieve man!! (Nu moet ik zeggen dat hij mijn opa heel goed kent, ze hebben samen veel begrafenissen gedaan. Mijn opa was werkzaam in een rouwcentrum, vandaar.)
Toen ging iedereen weg, we wilden geen visite meer. 's Avonds kwam Make a Memory langs. Dat is een stichting die een fotograaf beschikbaar stelt voor ouders van ernstige zieke of overleden kindjes. De dienst is gratis en zo ontzettend fijn!!!! De fotograaf kwam om kwart over acht. Toen mocht ik Levi weer even vasthouden. Gek gezegd doet dat me nog steeds veel goed, al laat ik hem nu liggen. Het gaat niet meer, vandaar. De foto's zijn schitterend. Op zijn rouwkaart staan onze handen met zijn handje bovenop die van ons. Iedereen die het ziet, denkt vast aan een mooi plaatje van internet, maar het zijn echt onze drie handen!! En die hebben we dus maandagavond nog gemaakt! Ongelofelijk hoe snel en lief mensen kunnen zijn!!
Dan ga je slapen. Maar je kunt niet slapen. En toch wel. We hadden het koud, heel erg koud. We zijn dicht tegen elkaar aangekropen en zijn huilend in slaap gevallen.
En dit was pas dag 1. Ik kan nu even niet meer schrijven. Ik ga jullie morgen weer verder vertellen. Want er moet nog zo veel verteld worden! Over het kistje, de dienst, de rouwkaart enzovoorts.
Oh, de begrafenis is zaterdag om 10:00 in Gorinchem. Ik durfde eigenlijk niet zo goed te schrijven waar, want ik wil absoluut geen tweede project X veroorzaken. Maar we pakken het groots aan, heel groots. Daarom zet ik het er toch neer. Wil je komen, wees welkom, maar laat het wel even weten oke? :)
Dank je voor al je woorden.
Levi, lieve Levi, papa en mama missen je zo..
reacties (0)