De afdeling

Levi ligt in het kinder oncologisch centrum in Rotterdam, het KOCR. Het is een apart centrum in het Sophia. In Nederland zijn er vijf van dit soort centra, met het Sophia voorop. Jaarlijks krijgen 500 tot 550 kinderen kanker. Even wat harde cijfers mensen. Onderzoek is nog steeds hard nodig, want 25% overleeft deze rotziekte niet en is daarmee de aanvoerder van de lijst dood door ziekte bij kinderen. Kanker is trouwens een verzamelnaam voor allerlei kwaadaardige ziekten, dat wist ik ook niet. Overeenkomsten: tumoren en cellen die zich tegen het lichaam keren. (Bij Levi keren zijn bloedvaten tegen hem, vandaar dat hij niet echt kanker heeft, of toch wel, het is een vaag, zeldzaam grijs gebied) De onderzoeksnaam is oncologie in combinatie met hematologie (bloedziektes).

Hier op de afdeling kun je op drie verschillende kamers terecht komen. Een 4-persoonskamer, een 2-persoonskamer en een box. Wij liggen alleen op een 2-persoonskamer, echt heel luxe. Want daardoor heb ik een ziekenhuisbed tot mijn beschikking in plaats van een slaapfauteuil. Een box is niet zo leuk. Daar liggen kindjes waarbij de weerstand zo laag is, dat iedere bacterie fataal kan zijn. Daar kun je ook niet heen, je moet voor ieder kindje apart door een luchtsluis. Ze liggen ook in totale afzondering, zonder andere kindjes (logisch, maar wel alleen). Je kunt alleen naar ze zwaaien.

Levi is in vergelijking met de kindjes die hier liggen helemaal niet ziek. Nou ja, zo lijkt het. Beeld je eens in, allemaal kindjes met kale koppies, verbonden aan net zo'n Karel (is de infuusstandaard, zie foto's) als Levi, maar dan met wel vier of vijf zakjes eraan. De zakjes die het felst gekleurd zijn en er heel leuk uit zien, die zijn het giftigst. Net als met kikkers, hoe feller hoe giftiger. Sommige kinderen liggen alleen maar in bed, zijn aan het herstellen van een kuur. Die kunnen vaak alleen maar huilen of lusteloos om zich heen kijken. Maar kinderen zijn geweldig sterk en de meesten (vooral de jongsten 0-7) zijn na een dag of twee/drie al weer aardig bij. Dan zie je ze elkaar achterna zitten! Ik heb een jongetje in een rolstoel+infuus achterna gezeten zien worden door een jongetje met een zwaar infuus (dat betekent dat hij veel tegelijk krijgt toegediend). Ze speelden tikkertje! Echt he, de ergste ziekten hebben en gewoon kind blijven, lachen, spelen, eigenwijs zijn, geweldig! Ook wel eng, je kunt zo ziek zijn en toch niet ziek ogen. En kijken mag, altijd. Maar laat zien dat je kijkt en lach naar ze!! Medelijden krijgen ze al genoeg. Vragen stellen in plaats van snel wegkijken, zeker als ze ouder zijn! En wens ze succes, geen sterkte.

De verpleegkundigen en zaalartsen verdienen stuk voor stuk een medaille. Ze verwennen niet alleen de kinderen, ook de ouders worden niet vergeten. Echt fijn, het is net alsof ik weer in mijn kraamweek zit. Die was voor ons natuurlijk ook niet zoals hij zijn moest, verre van. Stiekem vind ik het fijn om zo intensief met Levi om te gaan. Begrijp me niet verkeerd, ik haat het!!!!! Maar de hele dag ongegeneerd met hem bezig zijn, niet denken aan de was/strijk/koken of 100 andere dingen doet me ook goed. Ik wist dat er iets niet klopte, ik wist het zeker, en daarom had ik Levi op een afstand gehouden. Niet zoals een PND, maar wel afstandelijk, ik mocht niet teveel van hem houden van mezelf. Onzin natuurlijk, maar je denkt de bizarste dingen. We zijn nu echt aan het binden, hij is de mooiste van de wereld, de liefste, de geweldigste. Zo ontzettend stom dat ik dat niet eerder mocht denken van mezelf, maar beter laat dan nooit. Als ik hem nu kwijt raak, dan heeft hij me al zoveel liefde , vreugde en vrolijkheid gegeven, dat pakt niemand meer van me af! En dat ik nu zo denk, is echt een hele verbetering  :)

Het Sophia maakt voor mij een hoop waar, nu mijn zoontje nog beter zien te krijgen!