Ik wapen me maar.

Ik vind het jammerlijk om deze titel neer te zetten. Ga ik nu echt, zo tegen mijn natuur in, uit van het slechtste? Brengt dit traject me nu zover dat ik hoop, toch de betere emotie om te voelen in deze ICSI-wachtweek, laat varen?

Nu een week geleden heb ik een embryo teruggeplaatst gekregen. Dolblij lag ik daar, ervan overtuigd dat dit echt te laatste noodzakelijke keer was. Met deze verse zou ik het wel even gaan doen. Ik nam nog een dag rust en dook daarna de vakantie weer in. Vol positiviteit, totdat mijn buik in 1,5 dag tijd grootse vormen begon aan te nemen, de druk in mijn buik groter werd en mijn eierstokken aangaven dat het niet okay ging. Ik heb het direct op een zuipen gezet, maar liters water konden niet voorkomen dat het pijnlijk werd en ik aan zee niet kon meedoen met mijn gezin. Ik merk nu ik het schrijf, dat er ook nog eens (wederom niet fraai) zelfmedelijden om de hoek komt zetten. Wat ongelooflijk balen. In plaats van dromen over een kindje, vakantie vieren en genieten ben ik bezig met; wat gebeurd er rondom m'n eierstokken, nee sorry schatje ik kan niet met je spelen, en hopelijk kan ik een ziekenhuisbezoek voorkomen.

In de tussentijd 0 hoopgevende klachten, borsten die na de pregnyl-boost weer normale vormen aannemen, en weinig hoop. In nu of ooit.
Ik wapen me maar op de teleurstelling die vast gaat komen na deze perfect in mijn vakantie geplande poging tot zwanger worden.

Na het weekend maar weer aan het werk.