Doe ik ook nog mee?

Ik geloof dat ik een beetje lost ben. Niet ver weg de wildernis in lost, in a trapped way, maar toch wel ff een eindje van het rechte pad af.
Ik wist toch echt wat me te doen stond. Een ICSI-traject om weer zwanger te worden. Hoop hebben op een goede afloop en op ons doel af. Het blijkt nog niet zo eenvoudig.

En hoewel vandaag een embryootje ontdooid is, en we morgen hopelijk dit kleine kindje in de maak terugkrijgen, voel ik me ontheemd. Alsof ik in dit traject een figurant in mijn eigen lijf ben. Ik doe wat er van me verwacht wordt, ik doorloop weer een medische cyclus en nu - de dag voor een terugplaatsing - zou ik me toch weer hoopvol moeten voelen? Waarom voel ik dat dan niet? Wil ik het dan wel graag genoeg? Roep ik bij voorbaad geen mislukking op me af door er zo gevoelloos in te staan? De afgelopen maanden heb ik zo'n geestelijke trucendoos opengetrokken om pogingen te doen slagen. Zelfs mijn lijf deed me vorige maand geloven dat het wel eens gelukt zou kunnen zijn. Kortom. Het lijkt soms wel alsof ik zelf niet meedoe. Alsof alles wat ik denk of doe er niet toe doet.
Get, wat een pessimistische tekst eigenlijk, laat ik nog wat meer chocoladeeieren eten. :)
Tot zover maar even.