Stage in de klinische setting

Hallo allemaal, 

Bij deze weer eens een blogje over de afgelopen weken, waarin ik stage heb gelopen op de verloskamers in een klein ziekenhuis.

Begin september begon ik met frisse tegenzin aan mijn stage. 12 weken klinische stage, ik vond het spannend, vond mezelf meer een mens voor de verloskundigenpraktijk en mijn onzekerheid stak ook de kop op. Kan ik dit wel? Dit is mijn laatste jaar, nu moet ik het laten zien...

Ik begon met 1,5 week poli gynaecologie. Dit vond ik best leuk. De controles van de zwangeren kon ik zelf doen. De gynaecologische patiënten controleerde de gynaecoloog, maar ook hiervan heb ik ontzettend veel geleerd. Af en toe was het ook best pittig. 2 mensen op één dag moeten mededelen dat ze kanker hebben, of eigenlijk kijken hoe de gynaecoloog dat doet, doet gevoelsmatig wel wat met je. Ja, dat vond ik moeilijk... Wat voel je je dan machteloos en nutteloos.

Na 1,5 week poli begon ik dan eindelijk op de verloskamers. Dezelfde verloskamers als waar ik afgelopen mei/juni al heb mogen wennen. Ik moest ook nu weer wennen aan de vroege diensten, het hollen en stilstaan, nieuwe protocollen en het leren wat ik moest doen bij welke medische indicatie omdat dit is waar het verder gaat als je mensen instuurt vanuit de praktijk. Voor mij was alles dus grotendeels nieuw.

De dagen vlogen voorbij en langzaam maar zeker begon ik te wennen. Ik kon zelfstandiger werken en leerde vertrouwen op mezelf. Hier ben ik hier langzaam naartoe gegroeid. Dit was niet altijd makkelijk.Soms was ik onzeker, vroeg ik om bevestiging maar kreeg ik deze niet ('vertrouw op jezelf!'), liep ik soms meer dan 50 uur stage in een week en soms was ik er na een dienst helemaal klaar mee en telde ik de dagen af naar het einde van de stage.

Maar nu... Nu ben ik gewend en voel ik me op mijn plek. Weet ik in het merendeel van de situaties precies wat ik moet doen, weet ik wat er van me gevraagd word en leer ik steeds meer zwangeren kennen door regelmatige controles. Ik mag meedraaien in een geweldig team. Alle gynaecologen zijn ontzettend aardig, super grappig, kennen je naam nog en behandelen je niet als 'maar een stagiaire' (en dit is zeker niet vanzelfsprekend als ik vriendinnen mag geloven). Ditzelfde geldt voor de verloskundigen, stuk voor stuk geweldige mensen. Mensen die ik persoonlijk heb leren kennen, mij vertrouwen geven en helpen om te leren. Ik kan wel zeggen dat ik een dienst nu grotendeels zelf draai. Er is altijd een verloskundige aanwezig met wie ik alles overleg, maar ik doe zelf de consulten, start inleidingen op, doe de vaardigheden (inwendig onderzoek, infuus/bloed prikken, katheter plaatsen, vliezen breken etc), overleg met de gynaecoloog wanneer ik dit nodig vind, bepaal het beleid, draag de telefoon van de verloskamers bij me en doe de bevallingen onder toeziend oog (ondertussen alweer 20 in de afgelopen weken).

En nu heb ik nog maar 3 diensten te gaan. Ik begon met frisse tegenzin aan deze stage, maar hik nu tegen die laatste dienst aan. Dan is het afgelopen. Alles wat ik heb opgebouwd, zal ik weer achter moeten laten. Dat is niet makkelijk, eigenlijk best moeilijk zelfs. Maar deze positieve ervaring neem ik mee. Het vertrouwen in mezelf neem ik mee. En zoals mijn stagebegeleider laatst tegen me zei: 'je bent gewoon verloskundige en geknipt voor het vak'. Die steek ik in m'n zak.