Waarom ik zo van verloskunde hou

Afgelopen dinsdag heb ik, net als een dag eerder, een bevalling mogen begeleiden. Elke bevalling is natuurlijk bijzonder, maar dit was er weer eentje die me dat extra deed beseffen.

Ik werd dinsdagochtend iets voor zevenen gebeld door de verloskundige. De vliezen van een cliënt, een dag eerder nog op spreekuur, waren twee uur geleden gebroken en ze had al volop weeën. Ik zou op eigen gelegenheid naar haar toe gaan en rond een uur of 8 was ik er. Een halfuurtje voordat de verloskundige aanwezig was. Ik vroeg alvast hoe het ging, hielp haar een houding te vinden om de weeën beter op te kunnen vangen en probeerden het stel op hun gemak te stellen en voor te bereiden op wat komen ging. Het was hun eerste kindje. 

De weeën waren heftig en kwamen al snel achter elkaar. Net voordat de verloskundige aanwezig was, werd mevr. X (zo noem ik haar maar even) erg misselijk.  Voor mij was dit een aanwijzing dat ze waarschijnlijk rond de 3-4cm of 7-8cm ontsluiting zou zitten. Toen de verloskundige binnen was en we inwendig onderzoek deden bleken dit er dit al 8 te zijn! Wauw, wat snel voor een eerste kindje! Mevr. X wilde graag thuis bevallen dus we legden alle spullen voor een thuisbevalling alvast klaar.

De moeder van mevr. X was aanwezig, een goede vriendin die geboortefoto's zou maken, haar partner die het kindje heel graag mee wilden aanpakken, ik en de verloskundige natuurlijk en ook de kraamzorg was gebeld. Met z'n zessen stonden we in de slaapkamer, maar wat was iedereen goed op elkaar afgestemd. En ook beneden zat een groot deel van de familie in spanning af te wachten op de eerste huiltjes.

Rond een uur of 11 had mevr. X volledige ontsluiting en konden we beginnen met persen. Dit vorderde traag. Mevr. X had enorm sterke bekkenbodemspieren waardoor de kleine maar langzaam dieper kwam, hoe goed ze ook perste. Na een uur of twee moest er iets gebeuren. Voor een eerste kindje staat eigenlijk maximaal twee uur persen en mevr. X raakte uitgeput. De kleine hield zich ontzettend sterk en de hartslag bleef dan ook heel netjes. Op dit moment hadden we kunnen besluiten naar het ziekenhuis te gaan, maar ik en de verloskundige hadden er vertrouwen in dat dit thuis ging lukken. De kleine zat ondertussen al een heel stuk dieper en moest alleen de laatste bocht onder het schaambot door nog maken. We besloten een knip te zetten en mee te duwen op de buik tijdens een wee. Dit laatste stuk was echt teamwork. De verloskundige en kraamzorg duwden met hun volle gewicht mee op de buik tijdens een wee, ik probeerde inwendig ruimte te maken voor het hoofd en mevr. X perste zo hard als ze kon. Na dit twee a drie keer gedaan te hebben schoot de kleine onder het schaambot door en werd het hoofdje geboren. Ik vertelde de papa het hoofdje te omvatten met zijn handen, legde mijn handen hier bovenop en samen lieten we de schouders ook geboren worden. Ik tilde de kleine omhoog en zei tegen de vader dat hij hem (het was een jongetje!) mocht overnemen. En zo heeft hij hem bij de moeder op de buik gelegd. Zo'n mooi moment. En huilen dat het kleine ventje deed. 

Opluchting. Bij iedereen. Na zo'n heftig einde. Een mooi klein jongetje van net 3 kilo. Ik vertel mevr. X dat ze het zo ontzettend goed gedaan heeft en dat 'ie daar dan eindelijk is en merk dat ik zelf emotioneel word. 

Ondertussen handelde ik alle andere zaken af. De placenta werd geboren en ik ruimde de spullen op. Nadat de familie heel even kort naar boven was gekomen om de kleine te bewonderen, hechtte ik de knip dicht. Het was tijd om kleine E. na te kijken. Daarna vouwde ik hem dubbel om te laten zien hoe hij in de baarmoeder had gezeten. Hierna legde ik hem op deze manier op de buik van mevr. X. Hoe bijzonder dat dat gepast heeft. Ook hier zijn mooie foto's van gemaakt.

Intussen ben ik al twee keer langsgeweest om te kijken hoe het ging. We hebben de bevalling nabesproken met mevr. X en waren heel benieuwd hoe zij erop terugkeek. Ze was blij dat ik erbij was, zei ze. En ze vertelde dat ze kon merken dat de verloskundige steeds meer haar mond hield omdat ik het onder controle had. Ze was blij (!) dat er op het eind twee personen met hun volle gewicht meeduwden op de buik. 'Ik hoefde het niet meer alleen te doen' zei ze.. 

Ja, dat maakt wel indruk... Ik heb heerlijk met kleine E. geknuffeld. Een oh zo mooi mannetje met lichtbruine piekhaartjes die alle kanten op stonden. Heerlijk.

Elke geboorte is bijzonder, elk kindje uniek, en het is elke keer weer een eer om hierbij aanwezig te mogen zijn. Maar op sommige bevallingen, hoe heftig ook, kijk je met een extra grote glimlach terug. Om de mensen, om het teamwork, om de emoties. Dit was er zo eentje. En wat ben ik blij dat ik hier deel van mocht uitmaken.