Eye-opener

Hallo allemaal,

Bij deze weer een blogje van mij. Dit keer over een ervaring tijdens m'n stage die indruk heeft gemaakt. Misschien is dit niet helemaal de plaats hiervoor, maar ik heb wel behoefte om het even van me af te schrijven.

De laatste week voor de herstvakantie draai ik op woensdag een spreekuur. Het gaat goed, vrijwel zelfstandig en ik heb de hulp van de verloskundige amper nodig. De dag zit er bijna op en ik verwelkom het eennalaatste stel in de spreekkamer. Ik vraag aan de zwangere hoe ze zich voelt en ze geeft aan dat het allemaal wat zwaarder wordt, maar dat het verder goed gaat. Heel normaal dus. Ze is op dat moment ruim 27 weken zwanger. Ik zet de bloeddrukmeter aan en na even wachten, zie ik een bloeddruk verschijnen die licht verhoogd is. Niks alarmerends, maar ik geef wel aan dat ik hem na het buikonderzoek op de bank nog even handmatig na wil meten. 

Na het onderzoek op de bank meet ik haar bloeddruk handmatig na. Hij is vrijwel hetzelfde als de digitale bloeddrukmeter aangaf en op basis van deze bloeddruk alleen is er (nog) geen actie nodig. Ik vraag voor de zekerheid of ze last heeft van bepaalde klachten die vaak samengaan met een hoge bloeddruk. Ze heeft af en toe hoofdpijn en is soms misselijk, maar zeker niet dagelijks. Hier schrik ik niet van. Deze klachten kunnen ook bij de zwangerschap horen. Ze houdt ook geen vocht vast. Wel geeft ze als ik ernaar vraag heel duidelijk aan dat ze last heeft van een 'bandgevoel'. In m'n hoofd gaan dan al alarmbelletjes rinkelen, maar het beeld blijft atypisch. Ik vertrouw het niet en vraag aan haar of ze even over een stickje heen wil plassen om te kijken of er eiwitten in de urine zitten. Deze uitslag is duidelijk. Er zitten eiwitten in de urine, en zeker meer dan een spoortje. In overleg met de verloskundige besluit ik het ziekenhuis te bellen, want ik wil haar graag laten nakijken door de gynaecoloog. Aan de andere kant van de telefoon klinkt minachting. 27 weken pas, geen duidelijk verhoogde bloeddruk en ik wil haar op consult sturen? De afspraak wordt wel gemaakt en ze kan later op de middag langskomen.

Diezelfde avond zit ik voor de tv op mijn kamer in het Bed&Breakfast waar ik doordeweeks verblijf. Ik krijg een smsje van de verloskundige waarmee ik spreekuur heb gedraaid. De cliënt van vanmiddag is na het consult direct opgenomen wegens pre-eclampsie en HELLP. De bloedwaarden waren sterk afwijkend. Ik schrik ervan. Verstandelijk weet ik natuurlijk dat het allemaal kan en gebeurt, maar ruim 27 weken is erg vroeg. En mijn gevoel zegt dat de zwangerschap geen weken meer gaat duren. Een dag later wordt duidelijk dat ze ook is overgeplaatst naar een specialistischer ziekenhuis i.v.m. de zwangerschapsduur.

Net keek ik even online in het verloskundig programma dat we gebruiken. Ook al heb ik vakantie, over ruim een week beginnen mijn laatste stageweken daar en ik kan niet loslaten wat er allemaal gebeurt in de praktijk. Ik zie staan dat ze al bevallen is. Mijn hart slaat even een slag over. Bij ruim 28 weken, precies een week nadat ze bij ons op spreekuur was, was de situatie dusdanig levensbedreigend voor moeder dat besloten is het kindje te halen. Een meisje wordt geboren, net een kilo zwaar. Het meisje heeft een slechte start, maar intussen gaat het naar omstandigheden goed. Zowel met kind als met moeder.

Ik ben trots op hoe ik en de verloskundige gehandeld hebben, maar de uitkomst raakt me meer dan ik vooraf had verwacht. Theorie blijft theorie, totdat je een soortgelijke situatie in de praktijk meemaakt en ziet wat de impact is. Over 1,5 week zal ik weer beginnen in de praktijk en zal ik het nog met de verloskundige bespreken. Ik hoop dat het meisje het goed blijft doen. Één ding weet ik wel. Die kleintjes zijn ontzettend sterk. Dat is een ding dat zeker is.