Bevalling van Seth

Zondag 12 februari, braken 's ochtends me vliezen. We lagen nog in bed, toen ik moest niezen. Meteen voelde ik wat warm worden langs mijn benen en sprong ik uit bed. "Jee!! de vliezen zijn gebroken!" zei ik tegen m'n man. We waren helemaal opgelaten, eindelijk ging het gebeuren, het zou niet lang meer duren!

Doordat ik vrijdags van de vk naar de gyn. ben gestuurd i.v.b met een te hoge bloeddruk moesten we het ziekenhuis bellen. Die vond dat we meteen even langs moesten komen voor een ctg en wat onderzoeken. Wij in de auto na het ziekenhuis. Ik voelde het al flink rommelen, en ook op de ctg waren duidelijk weeen te zien. Toch stuurden ze ons weer naar huis, mijn eigen vk zou het overnemen, totdat de ontsluiting zo ver was, dat we weer naar het zk konden.

Thuis kwamen de weeen als snel om de 4 a 3 minuten. Ik was compleet gefocust op de klok. haha. Na een poosje toch maar de vk gebeld. Die kwam maar wou me nog niet toucheren i.v.b met infectiegevaar (vliezen gebroken) Die dag is hij wel 3 a 4 keer geweest. Toch zette het niet genoeg door.

Inmiddels was het half 12 's nachts. We kregen het advies om toch maar te gaan slapen. ( ik wist niet wat ik hoorde!! ) maar goed. Eenmaal in bed, kon ik het niet meer houden. Het was zo heftig dat ik dacht dat ik gek werd. "ik bel de vk weer hoor!" zei m'n man. En voor de zoveelste x kwam hij bij ons. Hij toucheerde me en ik zag dat hij me bijna niet durfde te vertellen hoeveel cm ontsluiting erwas. "Je hebt maar een halve cm ongeveer!" zei hij. Opdat moment wist ik niet wat ik denken moest. Zoveel pijn de hele dag maar bijna geen ontsluiting. Hij overlegde iets met m'n man en stelde mij toen voor om naar het zkhuis te gaan. Het wordt een te langdradig verhaal anders zei hij.

In het zk aangekomen kreeg ik een ruggenprik. Dit omdat ik me onbewust verkamp en dat houdt waarschijnlijk de ontsluiting tegen. Ik moet zeggen na zo'n lange dag was dat een complete verademing. Mijn man kreeg een bed om in te slapen, en we hebben gewoon een paar uurtjes kunnen pitten. Toen ik net goed was weggedommelt kwamen de zusters binnen gerend. ik moest aan het zuurstof, want de baby deed het niet goed. Op de ctg zagen we de ene wee naar de andere. Een complete storm dus. Ik vond dat heel beangstigend ook omdat ik duidelijk paniek zag. Gelukkig herstelde Seth zich vrij snel.

Om 6 uur 's ochtends had ik 10 cm ontsluiting. De ruggeprik was al een poosje uitgezet en ik voelde hevige persdrang. Maar op de afdeling was het veel te druk met te weinig personeel. Ze maakten het wiegje klaar en de kruikjes en ik had stille hoop dat het om 7 uur wel zou zijn. Helaas heb ik de persdrang TEGEN moeten houden! tot half 10! toen mocht ik persen. De laatste uurtjes waren dus een regelrechte ramp. Mijn man heeft wel paar x op de bel gedrukt dat ze echt moesten komen. Ik moest het maar even tegen houden want het was gewoon te druk! gelukkig was Seth er met maar even persen.

Wat waren we blij! een gezonde zoon van maar liefst 7,5 pond! hij was gelijk heel helder en bleef me aan kijken. Een betoverend moment! Al met al.. was de bevalling heftig, maar toch kijk ik er positief op terug. Het heeft me iets moois gegeven. Een ontzettend lief mannetje!