Mijn meisje heeft haar eerste speelafspraak gehad...

en dan hoor je wanneer je je kind ophaalt opeens een ander kindje vragen: 'mama, mag Aagje bij mij spelen?' 

Ik wist dat dit eraan zat te komen. Toen ze naar school ging fantaseerden manlief en ik erover, hoe ze dan huppelend met een vriendinnetje thuiskwam en giechelend zouden spelen samen. 

Na schooltijd informeerden ik al eens stiekem met wie ze speelde en of ze een vriendinnetje had maar ik kreeg er maar weinig op terug. Natuurlijk, het arme kind zit net een maand op school en mama wil al weten wie haar BFF is. 

Ze vertelde altijd wel wat van school, maar het bleef beperkt tot wat ze had gedaan en haar enige sociale contact leek de juf te zijn, waar ze thuis voor knutsteld want 'mijn juffen zijn zoooooo lief!' 

Daarom was ik een beetje verbaasd opeens van een meisje te horen die met haar wilde spelen. Enthousiast vroeg ik aan Aagje of ze bij L. wilde spelen, waar ze luid en duidelijk: 'NEE!!!!' op antwoordde.

Bij thuiskomst nog eens zitten kletsen en toen wilde ze toch wel, zei het met een verlegen lachje, maar zoals ze zelf zei: 'L. is een heel klein beetje mijn vriendinnetje'. Toen kreeg ik ook opeens verhalen over klasgenootjes te horen. Over M. en K., die lief zijn en waar ze mee wil spelen, maar ook over D. en (andere) M., waar ze NOOIT! MEER! mee wil spelen, want die pakken af. 

Voor vanmiddag stond de afspraak gepland. Ik heb me ingehouden en niet naar een verklaring omtrent goed gedrag betreffende de moeder van L. gevraagd. Ik heb niet eens op het schoolplein rondgevraagd of die moeder van L. 'een beetje normaal mens is'. Ze zag er ook gewoon heel normaal uit. Na schooltijd ging ze gelijk met L. en haar moeder mee, heeft daar een boterhammetje gegeten en geknutseld want L. is net als Aagje een groot knutselfan. Ook zijn beide erg verlegen. Ik heb de hele middag met mijn telefoon in mijn hand gezeten alsof ik elk moment kon worden opgeroepen voor een spoedklus. Maar het enige wat ik kreeg, was een appje dat het goed ging en later een foto van de meiden.

Toen ik haar kwam ophalen werd ik begroet door een enthousiast meisje met rode, warme wangen en een hoop knutselwerkjes die flink kwam knuffelen. 

Ach mijn meisje toch. Ze wordt zo groot nu ze heuse vriendinnetjes en speelafspraken maakt. Toen ik L. uitnodigde om de volgende keer bij ons te spelen klemde die zich om haar mama heen: 'nee mama, ik wil wel bij jou blijven'. Aaaaaach, mijn dochter heeft haar zielsverwant gevonden. 

Onderweg naar huis zag ik mijn volwassen geworden dochter speechen op haar bruloft: 'toen ik naar school ging ontmoette ik L, en we hadden direct een klik. Van 2 verlegen schoolmeisjes die samen hele vrije middagen zaten te knutselen staan we nu hier... ik in mijn trouwjurk naast de liefste man die ik me kan wensen, en L. aan mijn zij, als mijn getuige en mijn hartsvriendin...'

Oke, ik draaf een beetje door. Ik heb gewoon nooit gerealiseerd dat je als moeder zo trots kunt zijn als je dochter een speelafspraakje maakt. Ik ben gewoon zo blij dat ze zich sociaal dan toch echt aan het ontwikkelen is en zich lijkt te redden in de klas tussen al die kinderen.